Gedichten. Deel 2

Aen K. Kalf, Op haer Gedichten.

NU weet ik eerst hoe waerlijk gy het nat
Gedronken hebt uit Febus watervat!
Uw schrandre ziel, van wijsheitsbachus dronken,
Kan, door haer kracht, mijn Klio doen ontvonken.

Ontvonken? ja. de gloet is groot genoeg,

Dat niet den damp de vlammen overwoeg.

Gy zingt ons als een andre Sempronye,
Of Saffo, maer herschept in een Thalye,

Van 't zuideras tot onder 't beergestarnt

Daer 't noorden sneeuwt, of 't heete Lesbos barnt.

Moet ik my nu verblijden of benijden,
Of zetten liefst dat allebei ter zijden,

En staen bedeest in zulk een wonderstuk?

't Is uit met ons. het nijdige geluk

Schept mannen brein in teere maegdeleeden,
En doet een Vrouw in Febus renbaen treden,

Daer haer gedicht een yder achterlaet,

Die niet alree aen 't eind der loopbaen staet.

Zoo komt een maegt, aen Pallas borst gezogen,
Door 't groote heir der dichters heen gevlogen,

In 't binnekoor van Febus groote Kerk,

En doet onze eeuw braveren op haer werk.

Ga voort, en noop mijn zanglust dus met sporen.
Dan zal de faem uw groote geest doen hooren,

[p. 163]

 

Zoo ver 't verstant van maegden wert geroemt.

 

En wiert mijn naem dan eens met u genoemt,

 

Dan vloog mijn dicht op uwe zwanewieken,

 

Van daer al vroeg het oosten op komt krieken

 

Tot daer het west de zonnepaerden spoelt.

 

Maer ach! ik heb te hoogen wit gedoelt.

 

Mijn keel bezwijkt in 't midden van het zingen;

 

Vergeef my dat mijn stem niet door kan dringen.

 

Uw loftrompet rukt mijn gedachten me:

 

Nu reize ik al met uw gedicht op zee.

 

Nu wil ik, daer maer duitschen zijn geweken

 

Kornelia, in vaerzen hooren spreken!

 

De tijd ontdek, zoo klaer aen elk als my,

 

Dat ik u roem; maer zonder vleyery.

1665.