Gedichten. Deel 2


Aan den Heere H. Goutappel, Toen hy tot der Medecijne Doctor wiert ingewijd. VRouw Themis en Apollo lang in strijt, Wie van uw beide 't meeste kon bekooren Onthaelden u met onvermoeide vlijt, Erinnerden haer lessen voor uw ooren,
[pagina 160]
Zoo zeer alöm by 't menschendom geacht, En zetten haer welsprekenheit in kracht. Elk quam een schat van wijsheit u ontvouwen. Maer Febus won in uwe ziel het velt: Want daer hy zorgt om levens te behouwen, Weet zy alleen te waken voor het gelt. Maer 't leven woeg u zwaerder dan het gout, Hoe zeer men 't in waerdie, en aenzien hout. Gy bruischte in 't eind met lust de haven in, O Hendrik! door een zee van artzenyen: Apol heeft u verwaerdigt met zijn min, En vorderde uw geleertheit met verblijen. Hy bood u zelf den Gouden Appel aen, En kroonde uw hooft met zijne lauwerblaên. Nu zien wy u met vreugt ten top gestegen, Terwijl de doot te minder triomfeert. De zwarte gal, en vege koorts, verlegen, Met spijt bekent dat konst de doot braveert. Zoo zeegne God uw heilzame artzeny, En make u van ondankbre laster vry.