Gedichten. Deel 2
(1685)–Joannis Antonides van der Goes–
Auteursrechtvrij
[pagina 158]
| |
Wanneer de tijt met snellen voet
Vooruit gestoven onder 't draven,
Den draet des levens kerft verwoet,
En geeft de lijken aen de graven,
En stort met een verwaten hant
De glorie van natuur in 't zant.
Maer Bidlo van een edel vier
Ontsteken, en door lust gedreven,
Weerstaet dien trotschen vyant fier,
En schenkt de dooden zelfs het leven.
Hy breekt den zeisen van de tijt
Op bleek geraemte in ingewanden,
Nu reets den grafworm toegewijt,
En vreest de doot niet aen te randen,
Voor haer grimmas noch schicht vervaert
Zijn snijmes passende op haer zwaert.
Ontledingkonst! hoe is uw lof
Door dezen held in top gestegen!
En gy natuur wat hebtge stof
Om hem te danken voor den zegen,
Die u behout in scherpen roest
En wreeden kanker van de jaren,
Die dertel al uw pracht verwoest:
Hy kanze voor 't verderf bewaren;
En 't geen gy 't leven gaeft uit gunst,
Vereeuwigen door zijne kunst.
Hoe schijnt dat hart my zoo gezont
En in zijn vliezen hecht beslooten!
'k Doorzie het hier tot in zijn gront:
En hoe het bloet rontom gegoten,
Door aders en hartaders vloeit,
't Lazuur gelijk en bloetkoralen;
| |
[pagina 159]
| |
Of stralen die de zon, vermoeit
Aen 't hemelsche gewelf te pralen,
Langs d'avontkimmen schiet uit zee,
Als lucht en winden zijn in vree.
De long en lever even schoon
Is d'onverderflijkheid beschooren:
Zy staen zoo levent hier ten toon
Als warenze nu nieuw gebooren;
De vruchtbare akker van het zaet,
't Geen al het menschdom bragt in wezen,
Lacht hier u aen met bly gelaet,
En heeft geen kou noch lucht te vreezen,
De bloem des maegdoms, teer van aert,
Is hier voor alle smet bewaert.
Al die voortaen, door uw beleit,
Zich zelven beter leeren kennen,
Bespieglende Gods Majesteit:
Hoe nedrig moet gy u gewennen,
Nu aen het menschdom niet ontbreekt,
Te werden hooger opgenomen,
Wanneer d'ontledingkonste spreekt,
En leert u tot uw zelven komen,
En, met gebogen hert en knien,
De Godheit dienen en ontzien!
|
|