Gedichten. Deel 2

[p. 156]

Aan den Heer David van Hoogstraten, Toen hy in de Hooge Schoole van Leiden der Medicijne Doctor wiert ingewijt.

HOogstraten, 't is u te gemeen
Zoo diep in Febus gunst te deelen,

Als gy het dichtperk in wilt trêen,

Om Vondels toonen nae te speelen,

Dien Duitschen Fenix en Homeer,

Zoo hoog uit 's werrelts mist gestegen,

Te volgen op het spoor van eer,

En na te vorschen zijne wegen.

Al heeft schier niemand zich dien last

Als zonder voordeel onderwonden,

En vruchtloos op zijn hoofd gepast

Een Lauwerkrans, te dor bevonden;

Noch streeft uw geest na andre lof;

En om uw' kruin naer eisch te sieren,

Te beuren uit het aerdsche stof,

Behoeft gy dubbele Lauwrieren.

Maer schoon u het Bataefsch Atheen

Bereid staet plechtig in te wyen,

Als die, gelukkig doorgestreên

In 't worstelzant der artzenyen,

Den loon van onvermoeide vlijt,

Van nuchtre en ongeslapen nachten,

En van uwe uitgekochten tijd

Met reden eindlijk moogt verwachten;

Noch staet u voor het laetste om prijs

In 't open velt een slag te wagen,

[p. 157]

 

Op dat d'onzydige uitkomst wijz',

 

Of gy den Lauwer weg zult dragen.

 

My dunkt, ik zie u, als een Leeuw,

 

Die van de jagers aengesprongen,

 

In 't hitsen van het jachtgeschreeuw,

 

Van vore en achter word gedrongen:

 

 

 

Maer nergens van zich zelfs ontaert,

 

Daer 't edel bloet zied in zijne aêren,

 

De maenen opkrult en den staert,

 

En brullend hen komt ingevaren,

 

Rijt al de netten los als ragh,

 

Schut d'yzre schichten op zijn' tanden,

 

En 't hoofd opstekende in den dagh,

 

Vind niemand, die hem aen durf randen.

 

 

 

De Maes verwacht in zulk een schijn,

 

Ten troost van kranken, die verlangen,

 

Zijn voesterling weêr van den Rijn

 

In zijn geboortestad te ontfangen.

 

Daer zy voortaen uw Hippokreen.

 

Daer doe d' Ervarenheid u wezen

 

Een Hippokraet, en een Galeen.

 

Zoo worde uw' artzeny geprezen.