|
| |
| |
| |
Op het uitgeven der werken Van wijlen den Eerwaerdigen Godvruchtigen Heere Johannes de Mey, Dienaer des Goddelijken Woords tot Middelburg.
Intaminates Fulget honoribus.
ZOo zieuw' u weer verrezen en herboren,
Al stopt de zark uw goddelijken mond,
Wy schijnen u noch levende aen te hooren,
En zien uw hart, als eertijts, in den gront.
De Mey! die van een hemelsch vier ontstoken,
Uw leven net deed schoeien op uw leer,
Al heeft de haet in beide u stout besproken,
Gy volgde maer het kruisspoor van uw Heer,
Die zelfs niet vry van vuile lastermonden,
En 't schenden van geveinsde Farizeen,
Braverende op hun menschelijke vonden,
Van harten en van ooren onbesneen,
Door weldoen wist die vlekken uit te wasschen.
Uw faem zoo rein als 't ongekreukt gemoet,
Was zilverklaer geheldert in de plassen
Van waer berouw en Kristus dierbaer bloet.
Maer schoon de doot uw tong verbiet te spreken,
Die gulde tong zoo vol van heilig vier,
Zy weet met kracht die banden los te breken,
En sprekende met monden van papier
En boven peil van 't sterflot opgevaren,
Verheft haer stem met goddelijk geluit,
Zoo ver de zee met wentelende baren,
Het aerdrijk kust en in hare armen sluit.
| |
| |
Wat duiktge 't hooft, ô Zeeland! in uw stroomen,
En staet verbaest met ongevlochten haer?
Of is 't om dat de Mey u is ontnomen?
't Is waer, die is de Lente van het jaer;
Maer nu die is te zijner tijt veerdwenen,
Gelijk het een saizoen het ander jaegt,
En dat die zon heeft haren kring volschenen,
Is 't eenmael tijt dat gy geen rouw meer draegt.
Een zomeroogst, een herfsttijt staet te wachten,
Waervan gy hier de kostelijke vrucht,
Genieten moogt met dankbare gedachten:
U komtze toe, als zijnde in uwe lucht,
In uwen schoot ontfangen en geboren.
Hier is een schat orakelen by een.
Hier kuntge kracht van Godgeleertheit hooren,
Dit 's een tapijt van boven tot beneen
Met kunst zoo wel, als rijke stof, volweven.
Nu worde ik door de schorre boettrompet,
Van 't zachte dons der zonden voortgedreven,
En stae op zulk een kerkmuzijk verzet,
Die, uitgerolt door zoo veel tempelboogen
En kooren, van geen daken meer gestuit,
Nu eerst terdeeg zal toonen haer vermogen,
En steenen zelfs doen kennen haer geluit.
Dan hoore ik weer de lofbazuinen steken,
En zie natuur, gelijk in Edens hof,
(Zoo schoon, zoo groot, wort hier haer stant bekeken!)
Verschijnen ten tooneel, tot 's Heeren lof,
Hier is de toom van 't dwalende geweten,
Dat, schoon de zonde uit dartlen overmoet,
Het op den mont geklopt heeft en verbeten,
Weer keert op 't spoor van achterdocht en boet.
Hoe hoor ik hier weêr Paulus redeneeren,
't Zy dat hy als gezant komt aengetreen
| |
| |
Om 't heidendom te stichten en bekeeren,
Of Leeraert zijn herborene Hebreen.
'k Zie Salomon zich zelfs voor my vertoonen;
Maer niet, daer hy vervoert van dulle min,
Ten eeuwigen schandael van zijne kroonen,
Te voet valt een bloetschandige afgodin.
Maer even eens als hy, ten troon geklommen,
De Leeuwsbannier van Juda heft omhoog,
Al 't aerdrijk voor zijn wijsheit doet verstommen,
En 't alles peilt met straelen van zijn oog.
Volgt dit kompas en d'aengewezen streken,
Al die gerolt op 's werrelts oceaen,
Schijnt t'elkens, als van alle hulp versteken,
In 't gapen van dien afgront te vergaen.
Dees graedboog zal u fix de Noortstar schieten,
En voeren u op d'ongestuime plas,
Gelukkig en ontslagen van verdrieten,
Al waer 't u lust, van d'eene aen d'andere as.
Zoo steekt de deugt het hooft geduurig boven!
Al vliegt de nijt haer in het aengezicht,
En zoektze van haer luister te berooven,
't Is vruchteloos: want zy is enkel licht,
Dat, hoe geheim gedompelt en versteken,
En onder 't floers begraven van de nacht,
Weet in triomf door zarken heen te breken,
En spreit zich uit met grooter glans en kracht.
Zoo zweeft uw faem op ongefnuikte wieken
Al voort en voort. Godvruchtige de Mey,
Van daer de dagh ten kimmen op komt krieken
Tot daer de nacht die kleet in haer lievrei;
Die is de roest der eeuwen al ontvlogen.
Kalvinus ziel eet manne uit deze blaen,
En wenkt met haer gestarnte ons uit den hogen:
Terwijl gy zult met hem ten reye gaen.
| |
| |
Wy zaemlen, als een bie, de honigraten,
Die zoo vol keur in dezen lusthof zijn,
Daer wy 't gebroet van spinnen zwellen laten
En barsten aen hun doodelijk venijn.
Scheen Zeelant eerst u maer intop te haelen
Uw lof leeft nu alom en kent geen paelen.
|
|
Auteursrechtvrij