|
| |
| |
| |
Ter bruilofte van P.S. en A.T.v.D.
Mutua cura duos, & amor socîalis habebit. Ovid.
SChoon 't oorlogsonweêr stormt van alle vier de winden
Tot 's werelts middelpunt; noch kan de Min iets vinden
Daer in zy zich verheugt en op volmaeker hoopt,
Wanneer haer Houwlixband twee zielen zamen knoopt.
My lust (den Bruidegom begunstige mijn snaren.
Hy heeft weleer de zee der Poëzy bevaren.)
Te zingen hoe de Trouw, dat zuivre hemelkind,
Den stervenden aen een onsterflik voorrecht bind,
Op dat de toomloosheit der wulpsche wereltlingen,
Een onderweze ziel meer in haer zelf doe dringen
En veiligen den nek van dat baldadig Juk,
't Welk, voor geluk geschat, een bronaêr is van druk.
Al holt de werelt thans op onbestuurde wielen,
Godlooslik afgericht op grijpen en vernielen:
Al gespt de dolle Mars het bloedig harnas aen,
En doet de schrik zijns naems om bey de póólen gaen,
Om 't alles oost en west te buiten en te deelen:
De Trouw, die alles wenscht te voeden en te heelen,
Steekt echter in 't gezicht der bulderende nijt
Haer hooft vrymoedig op, en past op geen verwijt.
De Godsdienst, meest alom verbeten en gebannen,
Zag d'aerdkloot overheert van gierige tierannen,
En 't razend ongediert, als lammeren in schijn,
Met wolven, dol op roof, der schapen meesters zijn:
En was de Trouw haer niet ontmoet met lachende oogen
| |
| |
Zy waer licht uur op uur ten hemel opgevlogen.
Hoe, sprak zy, lacht gy in dit algemeen verdriet?
Of weet gy d'Ilias van onze rampen niet?
Wat bergspelonk zal my het krijgsrumoer ontrukken!
Men drukte my weleer, nu komt het op verdrukken.
Verzel my zusterlief in ballingschap. kom voort.
Waar heeft de Godsdienst plaets? waer wort haer stem gehoort?
Het menschdom volgt zijn drift in moorden en verpletten.
'k Zie broeders op elkaer het bloedig lemmer wetten.
Men vloekt het ongeloof op 't grofste met de mond,
En al hun woelen is op ongeloof gegront.
De Trouw vertroost 'er dus: mijn Zuster staek uw klachten.
Ontstel u niet. gy kunt van my veel heil verwachten.
Ik zal noit buigen voor het wankelbaer geval.
De dreunende trompet, noch 't oreloogs geschal
Belet mijn aenwas niet. ik zal u noit bezwijken.
Wy zien een rijken oogst te moet uit alle rijken.
De barsche winter zelf belooft ons overvloet:
Want schoon ons menig durft verschoppen met de voet,
Men ziet ons evenwel van meerder noch begeeren.
En die de Trouw begeert kan geene Godsdienst weeren.
't Gaat wel. een dubble magt verzekert nu ons rijk.
Komt herwaerts, twijffelt gy? de waerheit hoeft geen blijk.
Ziet Peter met zijn Bruit haer voor mijn wetten buigen.
Zoo waerlik spat het rijk des oorloogs voort in duigen!
Zoo waerlik hou de Trouw en Godsdienst overhand!
Hy zal, wy staen u borg, zich quijten met verstant,
En zijn een stuurman in deez, worstelende baren,
Voor jonkheit driest en dom, in 't varen onervaren.
Zijn Bruitje volgt zijn tret en maekt zich hem gelijk.
Zoo stutten zy met hals en schouderen ons rijk!
Dus sprak zy, en vertrok. de ruige winterwinden
Ontdroegen my haer stem in hooggetopte linden.
God zegen onderwijl des Bruigoms artzeny.
| |
| |
Hy maek hem een Apol, voor alle laster vry.
Hy strijk' de lauwerhoet van Eskulaep in 't heelen.
Zijn Egaê zal met vreugt in eer en welvaert deelen.
Geen wrevel, smaet noch schaê ontstelt haer houwlixrust.
En als haer levenslamp in 't einde wert geblust,
Ontfang'haer God om hoog, op dat zy, na dit trouwen,
In d'onbegrepen vreugt oneindig bruiloft houwen,
| |
Zang: De doot van Faëton. Of: Ik drink de nieuwe most.
I.
IN 't zoetste van de jeugt,
Van steurnis vry, en al waer ramp uit spruit,
Met een Egade die zijn zijde sluit:
Na d'overwinning der gewenschte zaek;
Nochtans, bedaert te zijn en deftig
Komt uit een wijs gemoet.
II.
Een lichaem, schoon van leest,
Daer in noch schooner Geest,
Die reden weet, en zeden is gewent
En puik van deugden diep heeft ingeprent;
Met vrolik' oogen vriendelik verricht,
Verlokt, die zoo een heeft verkooren
Tot blijdschap jaer op jaer.
III.
Geen trouwverdriet breekt in
Daer zoo een zyvriendinn'
Den toegank stopt voor druk en wederwil,
Gebooren uit verderflik huisverschil.
Maer liefde hout'er steê,
Die baert een allerzoetste Houwlixvreê;
| |
| |
En deez' een hert dat opgetogen
IV.
Uw tijd vloey zachjes heen.
En schoon dat in 't gemeen
d'Opmerking wert gestijft in tegenspoet,
Den vromen, echter, dient het al tot goet,
Daer weelde, zonder tucht,
En onspoet ongelovig wert bezucht,
Daer mist men 't spoor, 't welk ons te reden,
Ten besten, heeft bepaelt.
V.
't Gebruik van lief en leet,
d'Een zy altijt des anders hulp en stut,
Zoo strekk' u allerley geval te nut.
In deez' betrachting leit
Uw hoop gevestigt op d'onsterslikheit.
Gelukkig paar! die hier na streven
1664.
|
|
Auteursrechtvrij