Gedichten. Deel 2
(1685)–Joannis Antonides van der Goes–
Auteursrechtvrij
[pagina 97]
| |
Op 't onverzoenelijk Europe,
Dat, dol van heerschzucht en verwoet,
Noch droop van dierbaer burgerbloet.
Zy zag hoe Vlaendren half verworgt
En Brabant op de tanden knarsten:
Hoe Vrankrijk, trots en onbezorgt,
Hen trad het ingewant te barsten,
En al de kristenheit gesplist
In 't harnas, grimmen op elkander;
Een vreeschelijke orkaen van twist
Aendrieschen stander tegen stander,
En onder zoo veel oorlogssmart
De trou verbannen uit elx hart.
Toen schutze driemael 't hooft van rou.
Al 't aertrijk schokte op dat bewegen,
En riep driemael luitskeels de trou:
Die was gevlucht, ter doot verlegen.
Gaet heene sprakze, blaekt en brant
Met teelzucht en haer vlamgenooten,
Al wat zich met mijn wetten kant
En u verwaent dreigt uit te stooten.
Wie keert de tijt die 't al verslint,
Indien de trou geen velt meer wint?
Al wort de zee geverft met bloet,
Haer kil gedamt met heldelijken
In dollen oorlogsovermoet;
De teelzucht kan die scha verrijken,
Ten trots van 't onverzade graf,
En fokken rijker oogst van zielen,
Als onlangs voor Bellones staf
En ysre heirbyl nedervielen:
| |
[pagina 98]
| |
De trou ontlook gelijk een roos
En kreeg op elke wang een bloos.
Zy zwaeit de tortsen om het hooft,
De lucht scheen zelf van min te blaken,
Die 't aerdrijk met zijn vlammen stooft,
Verlieft op haer bedaude kaken,
Waeruit de minnaer Nektar zuigt,
En komt haer kouden schoot verwarmen,
Warneer hy 't hooft voorover buigt,
En laetze rusten in zijn armen.
De Bruigom voelde meé dien gloet,
Gedrongen in zijn hartebloet.
De Rijn, die ongedwonge vliet,
Van daer hy krimpt in nauwer bochten,
En bruizende onder Emrik schiet,
Verschaft het einde aen zijne tochten;
Een Sara, die hem 't hart ontvonkt,
En met een rijk gestarnt van spreuken,
Terwijlze vriendlijk op hem lonkt,
Het staetig voorhooft kan ontkreuken,
En wort zijn Noortstar en Kompas
In 's weerelds zorgelijke plas.
Hy sla Joannes kruisspoor in,
Zy zal hem tot een Sara strekken,
Die, blakende van kuische min,
Zijn huwlijxweelde wil voltrekken;
Maer 't jonge Paer is met geen zang
Verkuist, neen zeker! en met reden.
Ik zing mijn bruiloftsliet te lang.
Zy wenschen bey' de moede leden
Te rusten, achter d'echtsgordijn,
Het einde van hun minnepijn.
| |
[pagina 99]
| |
De Bruidegom volmaek na my,
Zoo ik te kort schiet met mijn snaren:
Hy heeft de Zee der Poëzy,
Die Goddelijke drift, bevaren
Voor heen, met onbekrompen loop.
Nu vint hy andre stof tot dichten.
Zoo moet, een jonge zoon vol hoop
De vaderlijke zorg verlichten,
Gelijk wel eer de Troysche Askaen,
Voor 't zinken van de tiende maen.
|
|