Gedichten. Deel 2(1685)–Joannis Antonides van der Goes– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 94] [p. 94] Ter bruilofte Van den Heer Kornelis Nolthenius, En Juffer Agatha Van Wesel. INdien bevalligheit van wezen en van zeden Den band des huwlijks meer verknocht, en lieflijk maekt; Is dat de minnetoorts, die echte zielen blaekt, En 't hoog altaer, waer op de Min word aengebeden, Die van de Trouw verzelt, alle onlust kan vertreden, Wiens innerlijke rust van stormen ongeraekt En ongeschokt, door vreugd noch onspoet word gestaekt, Zoo zie ik 't Huwlijk hier volmaekt in al zijn leden. Gy Bruigom, dien met recht belooft word zulk een trouw, Gae, maek uw Agatha ten eersten tot een vrouw. Alle uitstel is verlies. zy acht u boven allen, En gaf u met haer hant haer lichaem en gemoet. Wat kunt gy wenschen van den Hemel grooter spoet! De Goetheit zelve komt u in den schoot gevallen. Zang: Belle Iris. NU genaekt de vrolike uur, Die de twee verliefde harten Zal genezen van haer smarten, Nae de wetten der natuur. Hymen laet zijn toortzen lichten Tot een teeken van haer brant, En geleitze met zijn dichten Op het huwlixledekant. [pagina 95] [p. 95] Zoo zach d'Italjaensche jeugt Vorst Antoon met Kleopatre Trouwen op d'Egyptze watren. Die weergalmden op zijn vreugt. Hy versmolt in minneweelde, En versmeet de Roomsche kroon, Toen hy hare schoonheid streelde Op Astartes bruiloftstroon. Zoo zag 't moedig Griekenlant Den verwonnen Alexander Buigen voor de minnestander, In 't gezicht van 't legerstrant. Ach, wie kan de min ontlopen! Die heel Azïen voorheen Zag vernielen van Europe, Om de liefde van Heleen. Als de Zonn' de strenge kou Heeft ter werelt uitgedreven, Krijgt gebergte en bosschen leven: Dan komt d'aengename trou Met haer kruin ten hemel dringen, En doorwont met zoete pijn 'T ingewant der trouwelingen, Die haer onderworpen zijn. Nu kan zelf een boschleeuwin, In Hyrcynsche wilde wouden, Haren leeuw gevleugelt houden Door de banden van de min. D'aerde ontsluit de teere kruiden Uit haer zwangren schoot met lust, Nu de lentezonne in 't zuiden Haer bevochte wangen kust. [pagina 96] [p. 96] Bruidegom treé toe, wel aen, Pluk de vruchten van uw vryen; Want de starren zijn aen 't glyen, En de dagh verjaegt de Maen. Laet geen klim verknochter hangen Om den hogen populier, Alsg' op Katarynes wangen, Aengestoken van u vier. Wy verwachten, zoete Twee, Eer de Maen aen 's hemelstransen Negenmael haer zilvre glansen Toe zal sluiten op uw bee: Eer de Zonn' driehondertwerven Aen de westerkimmen blaek, Eene Spruit die, nae uw sterven, Uw geslacht onsterflik maek. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij