|
| |
| |
| |
De haven. voor Jacob van Mollem, en Maria Zydervelt.
Jam vos portus habet.
TErwijl Bellone d'oorlogszwaerden,
Verdronken in een zee van bloet,
Ziet neêrgetreden met den voet,
En haer zeeschennende standaerden
Vernielt, zoo ver we om west en oost
De dolle golven zijn getroost:
Terwijl de vredezon haer glanssen
Laet flikren door des oorlogsnacht,
Houd Citherée de minnewacht:
En loert uit Amathuntes transsen,
Om harten onder haer bannier
Te smelten in het minnevier.
Zy ziet aen 't wijdvermaerde Sparen,
Dat moedig op zijn waterbijl,
De havenketens aen den Nijl
In stukken bruiste door de baren,
Van Mollem dwalen zonder min,
En vliegt hem met haer toortsen in.
Een heimelijke gloet aen 't blaken
Kruipt dieper in zijn ingewant,
En zet den Minnaer in een brant,
Die op zijn Egaes roozekaken
Alleen geblust wort sonder smet
| |
| |
In 't weelerige bruiloftsbed.
Nu komen zijn gewaekte nachten
Hem weder voor, in andren schijn
En triomferende gedachten,
Daer hy met eenen kus het leet
Van zijn geschokte zorg vergeet.
Zoo zachme Andromade voorhenen,
Door Perseus onversaegde hant
Verlost van het moortdadig strant,
In 't midden van haer vreugden weenen,
Als ofze noch op Nereus gront,
Ten doel der zeegedrochten stont:
Maer flux in minneweelde dronken
Den helt, haer toevlugt in den noot,
Vrymoedih streelen in haer schoot
En stoven met verliefde lonken.
Des huwlix waerdste lekkerny.
Gelukkig paer, verliefde harten,
Gy smyt dan vrolik 't anker neer!
En vreest geen bui noch winterweer,
Als die, ten einde van uw smarten,
De zeegevaeren doorgezeilt,
Nu eerst de Haven hebt gepeilt.
Doch wy, die van verwoede orkaenen-
Geslingert op de minnezee,
Geen veilig strant noch zien of rêe,
Onzeker waer wy onze vaenen
Eens neder strijken, en wat kust
Een toevlucht strekke nae ons lust:
Benijden geenzins uw vermaken,
Maer wenschen nae dien zelfden trant
Te zijn gedreven op het strant
| |
| |
En van een kuische vlam te blaken.
Zoo waerlijk bloei uw huwlixstaet
Te schooner, in 't gezicht der haet.
Zoo moetmenze al bedrogen vinden,
En hun zien kloppen op de mont,
Die aen verschillen, zonder gront,
De Huwlixeendracht willen binden,
Als of een nevelwolk de zon
Der heilige echt, bezwalken kon.
Gelijk het onderscheit van stemmen,
Waer op de zangkonst rolt en speelt,
Geen strijd in lekkere ooren teelt
Die op dien klank in weelde zwemmen,
En 't hoog het niet van 't laeger wint
Indien de kunst de toonen bint.
Zoo hecht de min hun aen elkander
Die, ongeschokt in schijnverschil,
Nu zaemgesmolten tot een wil
In schaduw volgen van haer stander,
En oorelogen met meer lof
Als helden in 't Olympisch stof,
En Krijgsliê die het leven wagen
Gesolt door waternoot en vier
Om eens met kransen van laurier,
Ten starrenhemel ingedragen,
Te zweven met een ydle naem
Op wieken van d'ondankbre faem.
Maer 't morgenlicht allenx aen 't klimmen
Op haer verheven dagkaros,
Breekt met haer toorts de wolken los,
Die stuiven onder 's aertrijks kimmen,
En al 't gestarnte in een verbont
Rolt steil voorover nae den gront.
Gae heen uw uur is reets gekomen,
| |
| |
Vrou Venus wacht het vrolijk Paer.
Gae geeft op 't heilig minaltaer
Uw liefde d'onbekrompe toomen,
Die binnen 't jaer een Spruitje geev'
Waer in zijn Grootvaers wezen leev'.
|
|
Auteursrechtvrij