Gedichten. Deel 2

(1685)–Joannis Antonides van der Goes– rechtenstatus


Ter bruilofte Van den Eerwaerdigen Heere Kaspar Brand, Dienaer des Goddelijken Woorts in de Kerke der Remonstranten tot Warmont, En Mejuffrouw Sara Swaerdekroon. AL volge ik weer de Bruilofttoon, Om op dien ouden trant te zingen, 'k Heb nu mijn vaerzen niet te dwingen, Wy zingen voor Apollôs zoon, Die, van een kuische vlamme ontstoken, Hoe lang zijn schoone Daphne deinst En hare wederminne ontveinst, Die koele strengheit heeft verbroken: Zy bied u nu haer zelven aen, En kroont uw hooft met Myrteblaên. Hoe wijd' verspreiden die haer geur! Hoe heerlijk zullenz' uw laurieren,
[pagina 63]
Met ongewoone prael versieren! Nu hebtge 't alles nae uw keur, Heer Bruidegom, die met verlangen Uw' Sare, uw' vriendlijke Echtgenoot Voortaen moogt streelen in uw' schoot, En kussen 't waes af van haer wangen. Vier vry den toom aen uwe min: Deze is uw waere Zanggodin. Zy zal met haer Muzijk en stem, In 't konstig heffen en het daelen Braveerende de Nachtegaelen, Uw' zangen geven grooter klem. Zy zal met straelen van haer oogen Uw geest, hoe hoog, en vlug die zweeft, En boven 's aerdrijks dampen streeft, Noch verder maeken opgetogen. Dan springt van Baerle op uw geluit Van zelve wel ter grafsteê uit. En gy, o Bruit! hoe wel te vreên Zultg' uw Gemael zien redeneeren, Wanneer hy maeit den oegst des Heeren, En weet der zielen rots te kneên, Of komt de boettrompetten steken, Of giet den balsem in de wond', Als elk blijft hangen aen zijn mont, En schijnt hem niet te hooren spreken, Maer door 's Mans leere en ernst verzet, Vol vier te dondren met Gods wet. Dan is zijn ziel niet langer hier, Maer als op wieken voortgevlogen, Doorwandelt 's hemels blaeuwe boogen. Dan spreekt hy niet dan Pinxtervier.
[pagina 64]
En, trouwe Stierman, in de baeren Van 's weerelts zee, bewaert hy 't schip Hem toevertrout voor zant en klip, En peilt voorzichtig de gevaeren, En hoe het onweer brult en roert, Hy kent het anker, dat hy voert. Waer sleept my uw geluk niet heen Gezegent Paer, zoo ongemeten! Ik heb my zelven schier vergeten; Maer d'Echtkoets, die uwe zwaricheên En minnesmarten zal verzachten, Met zulk een lieffelijk gewoel Dat niemant kent als door 't gevoel, Is reets vermoeit van u te wachten. De nacht ziet d'Oosterkimmen aen, En nodigt u nae bedd' te gaen. Wy wachten uit deez' vrolijke Echt Gewenschte Spruiten, die vertoonen De Branden en de Zwaerdekroonen, In wijsheit kloek, in doen oprecht, Beroemde Mannen, die de naemen En deugden van hun braef geslacht, Alom als Fenixen geacht En Letterhelden, noit beschaemen; Maer laeten door geleerde stof Alle eeuwen achter haren lof.

Vorige Volgende

Ter bruilofte Van den Eerwaerdigen Heere Kaspar Brand, Dienaer des Goddelijken Woorts in de Kerke der Remonstranten tot Warmont, En Mejuffrouw Sara Swaerdekroon.