Gedichten. Deel 2(1685)–Joannis Antonides van der Goes– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 60] [p. 60] Ter bruilofte Van den zeer Eerwaerdigen, Hooggeleerden Heere Joannes Vollenhove, Doctor der H. Theologye, en Dienaer des Godlijken Woords in 's Gravenhage, En Mejuffrouw Katharina Rozeboom. WAt kan mijn zanglust toch bedwingen, Nu ik uw' Hymen op zal zingen, En teikenen op mijn papier De myrten onder uw laurier, O Vollenhove! die gestegen Ten top van Hollants Helikon, Ons toevloeit, als een zuivre bron, En langgewenschte zomerregen. Al volgt mijn bruiloftdicht een toon, Die met meer klank schijnt opgeheven, Als zich de Min heeft voorgeschreven, Wy zingen voor Apolloos zoon. Is 't waer? en hoore ik nu de winden De hooge Vyverbergsche linden, Zoo lang door hun gewelt bestreên, Veel zachter schudden dan voorheen? En is de storm, eens aen 't bedaren, Nu uitgeblazen buiten aêm? 'T is op het hooren van dien naem, Die reets den kanker van de jaren Ontwassen, en alom vermaert, Zoo ver de Nederlandsche schepen [pagina 61] [p. 61] Al 's aerdryks schatten overslepen, Door eigen waerde blijft bewaert. Zouw Rozeboom, zoo eel van zeden, Zoo vol van kuische aenminnigheden, En die, als zelf daer toe gewent, Den rykdom van de wijsheit kent, Alleen dan blyven onbewogen? Neen. Vollenhoves trouwe min Staet vast geprent in haren zin. Hy spiegelt zich in haer schoone oogen, En zucht vast om haer trouwverbont. Maer wat zouw hy toch niet bekomen? De Min heeft meê haer in genomen: Die zegeltze met hart en mont. Ontspan dan eindlijk uw gedachten, Om nu de Liefde eens op te wachten, O Helt! die zielen kneet, als wasch, En Kristus kerk legt in tieras, Als zich de pylers zelfs bewegen, En 's Gravenhaeg gewaegt in 't ront Van haer doorluchten Guldemont? Het zy hy vloeit van 's hemels zegen, Of blixemt in een eedlen stryt Den afgront en zijn Razernyen, En staele harten kan doorsnyen: Nu eischt de bruiloft meê haer tyt. Ik zie de goude lievereyen Der starren, vast gereet te scheyen En rollende op de kimmen neêr, Verduistert worden meer en meer, Als met een nevlig floers omtogen. De haen slaet zijne wieken uit, [pagina 62] [p. 62] En kraeit: te bedde met uw Bruit. De flaeuwe maen ontglipt mijne oogen. Op uwen arbeit volg nu 't loon! Laet twee geslachten, waert te loven, De Rozebooms en Vollenhoven Vereenen in een' jongen zoon. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij