|
| |
Op het huwelyk Van den Ed. Heere Pieter de Liefde, Ordinaris Kapitein van het Ed: Mo: Kollegie der gekommitteerde Raden ter Admiraliteit aen de Maze, En d'Ed. Jonkvrouw Maria vander Does.
ZOuw dan in 's werrelts Oceaen,
Daer ebbe en vloet, en wisselingen
Geduurig 't wezen van de dingen
Veranderen, of zien vergaen,
De Huwlijksmin niet triomfeeren?
Die 't albezielende gezicht
Verheffende in het eeuwig licht,
De vratige eeuwen durft braveeren,
| |
| |
En ziet haer heerschappy verbreit,
Zoo ver de zon haer stralen spreit.
En schoon van 't een aen 't ander strant
Zich 't oorlogsonweer blijft verheffen,
En 't hart van gantsch Europe treffen,
Geblaekt van dien verwoeden brant,
De Liefde weet van geen bezwyken,
En vest haer' troon noch even vast
In landen, van die plaeg verrast,
En afgeweide koningrijken;
En Venus wist al lang voorheen
Met Mars in een verbont te treen.
De Bruit, zoo vreedzaem van gemoed,
Als minnelijk van aert en oogen,
Wiert door De Liefde mee bewogen,
Die, schoon van kintsbeen opgevoed
In 't donderen der zeekanonnen,
Terwijl de Doot ten reye gaet
Op 't barsten van de hantgranaet,
Zich van een maegt nu voelt verwonnen:
Hy ziet in haer gezicht zich blint,
En overwint, nu zy verwint.
De min, gevest in 't heldenhart,
Ontaert het niet, maer geeft het krachten
Om noch naer hooger lof te trachten,
Zoo voelde Eneas zich gesart,
En Turnus mee van wederzyden,
Om voor Lavinie, in het velt,
Bezet van meenig duizent helt,
Met grooter moed en kracht te stryden.
De liefde, die hun harten brant,
Versterkt meteen hun strijtbre hant.
| |
| |
Dus heeft de Maes, aen uwen moed
En 's Vaders dienst zoo hoog verbonden,
O Bruigom! daer metaele monden
Niet spreeken als met vlam en gloet,
Noch van uw krijgsdeugd meer te hoopen,
Nu uwe Bruits gedachte en zucht,
In 't hevigste van 't krijgsgerucht,
Uw dapperheit noch aen zal noopen:
Alsz' u, van elk om stryt begroet,
Met een' verliefden kus ontmoet.
Maer 't word eens tijt om toe te treen,
Daer u de blyde Minnegoden
Tot die verborge weelde nooden,
Die twee verknocht en smelt toteen.
De Huwlijksgod komt zelfs verschijnen
Met duizent Lachjes, hant aen hant,
Gae blusch uw' kuischen minnebrant,
Zy openen de bedgordijnen,
En toont datg' in de troukoets mee
Zoo groot een helt zijt, als in zee.
Waerom vertoeft gy, lieve Bruit?
Gy hebt, laet dat u niet versagen,
Maer met De Liefde een' slag te wagen.
Nu ban de bloode schaemte eens uit.
De starren zijn al lang aen 't zinken.
De Mey verwekt den morgenstont
Met roode roozen in den mont.
De flaeuwe maen vergeet te blinken.
Dus wachtenw', o bevalligh paer:
Een' zoon of dochter binnen 't jaer.
|
|
Auteursrechtvrij