Gedichten. Deel 2

[p. 42]

Darde zeetriomf Over de twee Koninglijke Vlooten:
Bevochten den 21 van Oogstmaent, 1673.

terna arma movenda; ter leto sternendus erat.
Virg.

NU laete d'oorlogsfaem zich hooren,

Zoo ver de zee, weer schoon gevaegt,

Den aerdkloot in zijn armen draegt.

De plagen, Nederlant beschoren

Door Karel en Louïs aeneen

Zoo vast verbonden tegen reên,

Verstuiven weêr in rook en dampen.

Tot driewerf toe zag Schoonevelt

Het vyandlijke zeegewelt,

Gereet 's lants vloot aen boort te klampen,

Verjagen van het Zeeuwsche strant:

Daer d'oevers wederzyts in brant,

En schuddende op de donderslagen,

Van 't barstende oorlogselement,

Dien toon tot aen de poort van Gent,

En boven Hollands kusten dragen.

Duinkerken zelf, van vrees verrast,

Staet nauwlijx op zijn wortel vast.

Nu spreien Britsche en Fransche vlooten,

Verdreven van de Zeeuwsche ree,

Hun netten verder uit in zee,

En houden Hollants keel gesloten,

Om d'Indiaensche maetschappy

Te plondren van haer kruidery,

En in 't gezicht van 't Vlie te plukken

Ceilons kanneelschat, en de vrucht

[p. 43]

 

Zoo ver gegroeit in andre lucht,

 

De paradijsoogst der Molukken.

 

Maer Hollants zeeleeu brult vol moet,

 

En rukt, noch druipende van bloet,

 

Hen in met omgekrulde manen.

 

Voort rijt de doodschrik door hun lêen.

 

Zy vluchten nu hy aen komt treen.

 

Zijn triomferende oorlogsvanen

 

En Nagels, zwanger van de doot,

 

Zijn noch bekent in 's Vyants vloot.

 

De buskruitwolken aen het klimmen,

 

Bedekken nu den oceaen,

 

Als met een lamfer onder 't slaen.

 

De zon besprengt met bloet de kimmen.

 

Een voorspook van een wreeden dagh.

 

Noch rijstze vroeger alsze plach,

 

Om eerder onze vreugt t'aenschouwen:

 

De Franschen stuiven daer vooruit

 

Op Bankerts gruwzaem krijgsgeluit

 

En blixemende zeekortouwen!

 

Zy zetten by wat helpen mag

 

En wijken schandlik uit den slach,

 

Gelijk verbaesde waterhonden.

 

De groote Tromp, in 't moortgeschreeuw

 

Braverende op zijn gouden Leeuw,

 

Spreekt Ridder Sprag uit kopre monden

 

Met donders aen in vier en vlam.

 

Men hoort hem buldren t' Amsterdam.

 

De Ruiter laet zijn zeepaert draven

 

En sleept een bloetstroom waar hy streeft:

 

De zee en 't aertrijk scheurt en beeft;

 

Daer duizenden in 't zout begraven

 

Vast wentlen, of met naer gezucht

 

In wêerlicht, vliegen naer de lucht.

[p. 44]

 

De vreesschelijke waterdraken

 

Aen 't vlieden, voelen nu met smart

 

Den Leeu hun trappen op het hart;

 

En wêer de borst en ribben kraken.

 

Zy zien de spieren bloot en raeu

 

Gereten van dien scharpen klaeu:

 

En wenschten licht hem d'eer t'ontrekken,

 

Gelijk voorheen, met ydle list,

 

Indien haer dwaze hoogmoet wist

 

Die open wonden noch te dekken.

 

Gaet heen vry. zet nu voet aen lant;

 

En verft met bloet uw eigen strant.

 

Doch gy ô Holland! door Gods zegen

 

Zoo wonderlijk als klaer gered,

 

Noit keere op u die lastersmet,

 

Waertoe zoo velen zijn genegen,

 

Om door een al t'ondankbren haet

 

Niet elk te loonen naer den staet

 

Van zijn verdienste en dapperheden.

 

Laet d'eedle Helden, die zoo fier

 

Verdadigden uw zeebannier,

 

Op 't bed van glorie overleden,

 

Noch leven om hun trotschen moet;

 

En meng uw tranen met hun bloet.

 

Gy dappre Sweers, en eer der helden

 

De Liefde, die zoo onversaegt

 

U hebt voor 't Vaderlant gewaegt;

 

Men zal uw groote daden melden.

 

Zoo strekke uw welverdiende lof

 

Den heldendichtren lang tot stof.

 

Terwijl wy op de Vrede wachten,

 

Die haest uit haer verheven troon

 

In zonneglans voor elk ten toon,

 

Zal binden de gedeelde machten

[p. 45]

 

Van 't worstelende Euroop, te lang

 

Volhardende in zijn ondergang:

 

Op zulk een zegen magmen hoopen

 

Indien zy is met bloet te koopen.