Op de print van den Nederlandschen zeetriomf, Ter eeren der dappere Helden, Michaël de Ruiter, en Kornelis Tromp, Overwinnaers van de Fransche en Engelsche Zeemagten.
NAe vier verwinningen, te water weggedragen,
Is 't eenmael tijt op hun verheven zegewagen
De Helden in Triomf te voeren, elk ten toon.
Out Rome kroonde August met eene Stevenkroon,
En sleepte Anubis en den Nijlstroomgod gebonden
Nae 't Kapitool, omringt van Memfis waterhonden,
Toen hy Antoni velde, ontzinnig door de min,
En sloeg de vlooten van de wulpsche koningin.
Wat kroon zal nu het hooft van onze helden sieren,
Die Watervorsten, die oprechte Batavieren,
Die vierwerf, juichende in 't vervaerlijk krijgsgerucht,
Twee koningsvlooten slaen, en dryvenze op de vlucht?
Daer zee en strant geschokt, en scheurende op den donder
Van 't grof kanon, gelijk in arbeit loeit van onder,
En zucht, om 't torssen van zoo meenig zwaer gevaert.
De Ruiter streeft vooruit, en ziet zijn waterpaert
Op 't bloedig spoor gevolgt van hondert zeegedrochten,
Vol moet en uitgeleert in gruwzame oorlogstochten.
De vlooten van Britanje en Vrankrijk rukken mee
Met meer getal van volk en schepen aen in zee;
Maer moeten t'elkens met schandael het velt verloopen.
Elk oorlogsschip spart hier een Kakus moorthol open,
En dekt met damp en rook het aenschijn van de zon.
Verdiende Alcides, toen hy Kakus overwon,
En rukt den Aventijn en zijn spelonken open,
Den naem van Heiligh, die de Monsters in het stroopen
| |
Belette, en veiligde al het Italjaensch gewest,
Geviert om 't schuimen van dat eenig plondernest.
Hoe kan dan Neerlant van haer Ammiralen zwygen?
Gy zietze in 't midden van haer trotse Waterkrygen,
Nae 't leven afgebeelt. de Ruiter staet verzelt
Van sterkte, en Wijs beleit, verwinsters van 't Gewelt.
De Nederlantsche Leeu met opgekrulde haren
Aan 't brullen, rijt van een de kluisters van de baren.
De Zeegodinnen, uit alle oorden hier vergaert;
Versieren de Karos, waer op hy henen vaert
Door vryen Oceaen. de Tritons, uitgelaten
Van blijdschap, blazen vast den roem der zeesoldaten
Op hun kinkhoorens uit, van daer het daghlicht zinkt,
Tot daer 't in een festoen van rode rozen blinkt
Des Morgens, als het langs de purpere Oosterkimmen
Vast arbeit met meer gloet ten zuidäs op te klimmen.
De Maegt van Amsterdam volgt Tromp in 't pekelvelt,
Den waerden Nazaet van den groosten Waterhelt.
Hem dekt een paveljoen van vlaggen aen weêrzyden,
Zoo kloek verovert in een trits van waterstryden,
Op een saizoen: daer 't Lant gedeelt en afgeweit,
Maer scheen den veegen geest te slepen, nat beschreit
En troosteloos, en zag, te deerlijk overvallen,
Den gordel scheuren van haer onverwinbre wallen
En sterkten, als een vier, een blixem in der nacht.
Daer Gelderlant, op 't hart getreden en verkracht,
Met Uitrecht zich zoo wreet van Hollant af zagh rukken;
En Overyssels slaefs haer Maegdom gaf te plukken.
Noch is Gods zegen niet verkort, die sterkt de hant
Van Michaël, en blust in zee den oorlogsbrant.
Daer Sweers, en helt de Liefde, ontfonkt van eedlen tooren,
Hun leven liever als hun vryigheit verloren.
Dies eigene de Tijd, vry alles zich ten buit,
In dankbre harten sterft hun glorie nimmer uit.
|
|
Auteursrechtvrij