|
| |
| |
| |
Oorspronk van 's Lands ongevallen, Aen Joachim Oudaen.
Oudaen, die mijnen geest voorheen
Zoo heusch genoopt hebt met uw dichten;
Schoon zy zoo stom bleef als een steen,
En zelfs vergat de vriendeplichten:
Vergeef haer 't zwijgen deze mael:
Zy voelt haer lippen open breken.
Nu zalze u zoo veel langer spreken,
En licht vermoeien met haer tael.
En konze noch haer stem verbijten,
De steenen zouden 't haer verwijten.
WAt tuimelgeest beheerscht het land, wat bastaerdy
Valt in ons eigendom, en smet, als een harpy
Tot ons schandael geteelt, met haer vergifte pennen
De gansche lucht, zelf eer wy 't gruwzaem monster kennen?
Dat reukeloos het hooft verheffende als vorstin,
De tael van Neêrland schopt, en dringt'er Vrankrijk in
Met hare bastertspraek en dartele manieren.
Ontaerden wy met recht van d'oude Batavieren?
Zijn dan die helden in zoo schandelijk een naem,
Dat nu de naeneef zich met reden hunner schaem?
En zijn onze ouders, in krijgstochten afgesleten,
Het vreesselijk gewelt van Rome doorgebeten,
En in een later eeuw, door Nassaus krijgsbeleit,
Gewasschen boven reik der Spaensche mogentheit,
Nu waerdig, dat men die vergete als Fransche slaven,
Op hun gebeente spuwe, en trappele op hun graven?
En kan men 't stamhuis van Oranje, dat noch pas
Met zoo veel zorg 't gebouw des Staets leide in tieras,
| |
| |
En overladen van bevoghte krijgslaurieren,
De blijde zege alom zag volgen haer bannieren,
Verlaten trouweloos in deez' verlegen stant,
Om slaefs te volgen een uitheemschen dwingelant,
Want wie kan 's vyands wijze en tael zoo hoog waerdeeren,
Als die lafhartig zig wil laten overheeren?
Zoo heldden al van ouds de volken, lang geschokt,
Naer hunnen ondergang. noch blijven wy verstokt,
Of van een' dikken mist bezwijmelt en betoogen.
Waekt op: 't is tijt: wrijft eens de dampen uit uwe oogen.
En zoekt niet buiten u, met schandlijke achterdocht,
De bron der nederlaeg waer toe wy zijn gebrogt.
Wy zijn verraders van ons zelven, wy vergeten
Ons zelfs, maer hebben 't liefst aen anderen verweten.
De Fransche weêrhaen kraeide ons lang zijn wetten toe.
Toen ketelde ons zijn stem. nu krimptmen voor de roê
Van zijne schachten en afgrijsselijke spooren.
En dwazen schijnen noch met lust zijn klank te hooren:
Vergapen zich noch aen 't schakeersel van zijn' staert
En wieken, daer hy eerst mee lokt, maer flus vervaert.
Verleidende meermin, daer blinden nae verlangen,
Die gy behendig nu by d'ooren hebt gevangen,
Wat toverzang maekt u behaeglijk in ons land!
Wat ketens zijn 't, die gy zoo fijn en listig spant!
Vervloekte ketens, die wy eerst met vreugde zochten,
Och! was nu 't zoeken uit, was eenmael den gedrochten
Nu 't masker afgerukt, en zagenwe in het licht
Den moortklaeuw root van bloet; het dreigende gezicht,
Daer zich de wreetheit en baldadigheit vermengen;
De droge keel belust om menschenbloet te plengen;
't Blanketsel van den mont verandert in venijn,
En ons alom verrâen door ingebeelden schijn.
De Fransche Circe wist al lang die rol te speelen.
Nu wagen overal noch zoo veel moorttonneelen
| |
| |
Van hare tieranny. maer wieze trapte op 't hart,
t Was tot hun weêrwil, en zy kropten 't leet met smart:
Om, als de kans zich toonde, eens tevens op te springen.
Gelijk de Siciljaen ons leert den Vesper zingen.
Daer wy den vyant zelfs en zijne wulpsche jeugt
Inhalen, onzen val verhaestende met vreugt.
De weêrgalm van de keur der Fransche geestigheden
En spraek, van ons zoo lang eerbiedig aengebeden,
Klinkt over Hollant heene uit Bodegraves puin,
En Zwadenbugerdam, 't vermaek van onzen tuin
Voorheen, nu smokende asch; ten schouburg uitgekooren
Der wreetheit, die ons leert eens recht de klanken hooren
Van haer muzijk. gaet; lacht de Duitsche tael nu uit,
En dwingt uw voeten naer de toonen van hun fluit.
Trojaenen haelen weêr met reien, zang en snaren,
Het zwangre krijgspaert in; 't geen 's middernachts aen 't baren,
Van oorlogsvolk verlost, dat knot des Konings stam,
En zet tot dankbaerheit al 't rijk in vier en vlam.
De geest van Nero vint'er weêr die zich vermaken,
En zingen Vrankrijk nae; en zingen, onder 't blaken
En deerlijk moortgeschrei van vader, kint, en vrouw.
Daer d'een ten hemel schreeuwt. daer d'ander stikt van rouw.
Nu is met hun gezang de dolheid uitgelaten.
Men trapt den zwangren buik te barste. propt de straten
Met maegdenlijken, eerst ontuchtig geschoffeert,
Gebrant, geblakert, vuil mishandelt en onteert.
De drempels kraken van gekneusde bekkeneelen.
De lijken grijnzen aen de takken van abeelen
En linden, en de moort, die vrouw noch zuigling spaert,
Maekt Alva, Neêrlands vloek en geessel, zacht van aert.
En lust het langer ons noch op zijn Fransch te leven?
Wort groene gal en bloet noch niet in 't hooft gedreven?
Hoe? zien wy noch met vreugd de laffe geilheit aen,
Die ons vervoert, en komt den Staet zoo dier te staen!
| |
| |
De vlam dreigt ons, en wy verspreiden zelfs de vonken.
Zoo wort uit gouden kop 't vergift met smaek gedronken.
De wisseling van zoo veel dragten en gewaet,
De zotte mommery van treden en gelaet,
En dat verwijft gebaer, waer nae w'ons lichaem dringen,
Op hun gebod, zoo vreemt en vol veranderingen;
Zijn zoo veel vonden lang tot ons verderf gezocht.
Dus hebben wy ons zelf de stroppen opgekocht.
Wat landaert voelde zoo onstuimig zich getreden,
En volgde noch met lust zijn 's wreeden vyands zeden.
Als Pan te driest zijn baert en lokken heeft gebrant,
Vliet hy de vlam, die hem verlokte, met verstant.
De Hoofterfvyant van den Staet der Nederlanden,
Stoof als een weêrwolf voort, indien wy hem verbanden
Met ernst, en met een vloek, gelijk zijn moortlust past.
Vervolgden, daer hy nu in 't bloet der borgren plast.
Dan zag het Hollands hart, herstelt, weer met behagen,
De lantontheistraers in verdiende wraek verslagen.
De Harp ontsnaert, de Roos de doorens afgesneên;
De Lely in haer bol gedoken, of vertreên;
En 't zwijn van Munster fors den slagtant uitgebroken.
Dan vond de nazaet fier zijn oudren bloet gewroken,
Den plonderaer betaelt zijn onverdient gewelt;
En 't Fransch gebeente blonk noch eeuwen lang op 't velt.
Herneemt den ouden moet gy vrygevochte steden.
Verjaegt den vyant, maer verjaegt eerst zijne zeden:
Men koopt den Franschen zwier te duur voor lijf en goet.
Nu wascht die smetten af in 's vyants dartel bloet.
|
|
Auteursrechtvrij