|
| |
Op de vrede tusschen Vrankryk, en de Vereenigde Nederlanden.
NU eens een vredewijz gczongen,
De milde moeder van de vreugt,
Die 't aerdrijk schenkt een nieuwe jeucht,
Verwellekomt met dankbre tongen,
Nu zy weêr onbepaelt gebiet
Zoo ver de zon haer straelen schiet.
Zoo rijst in 't eind dan weêr de hope
En welvaert, die benaeuwt en veeg,
En uitgeteert ter aerde zeeg,
Van 't bange en worstelende Europe,
Dat uitgelaten en verwoet,
Zich zelfs verdronk in eigen bloet.
Hier trapt de hoef den oogst der landen,
En wentelt in een oogenblik
Den arbeit van een eeuw in 't slik.
Daer zietmen taisteren en brandden,
En steden met haer trotsche kruin
Verdrinken in het gloeiend puin.
| |
| |
Een oceaen van vier, aen 't bruizen,
Slokt in een afgront vol van gloet,
En aengestookt van Kristenbloet,
Gelijk een stroom door open sluizen
Geborsten, kerken, en gevaert
Van muuren, eeuwen lang gespaert.
De stuivende asch van Bodegraven
Getuigt dit met bestorven mont,
Daer 't ingewant des Staets gewont,
Terwijl drie Leden haer begaven,
Van 't lichaem afgescheurt met kracht,
Scheen in den laetsten noot gebragt,
Die oorlogsroede zagmen wanken,
Gelijk een vierige komeet
Zijn lokken uitspreit wijt en breet,
Nu daer 't de Duitschen zich ontdanken,
De Rijn en Moezel, parssens moê,
Opstuiven naer hun bronnen toe;
Dan daer zich d'Iber voelt benepen,
De Kastiljaen, alom bezet,
Gelicht word van zijn Spaensch genet,
De zee bezet met oorlogsschepen;
Weêrzijts het Britsche en Fransche strant
Verdondert in dien oorlogsbrant.
Sicilie, overal aen 't hollen,
Terwijl Messine zonder noot
Haer wettigh overheer verstoot,
Hoort vast de donderkogels rollen,
Daer Scyllaes honden uit hun kuil
Naebassen met beschuimde muil.
De Noordas hoort die felle slagen,
En schuddende op het krijgsgerucht,
Kaetst dat beneden onze lucht
De Zuidas toe. Alle oorden wagen,
| |
| |
Van zulk gedruis en oorlogswee:
En d'aerdkloot schokt schier neêr in zee.
Maer nu zijn wy dat leet te boven.
De vrees voor zulk een aerdsgewelt,
Dat zoo veel helden heeft gevelt,
Is onder 's werrelts kim verstooven.
De vredezon licht van om hoog
Die zwarte dampen uit ons oog.
Gelijk wanneer het ys aen 't kraken
En barsten in een' grooten stroom,
Die af komt storten zonder toom,
Te rug sleept wat het kan genaken,
Zich zelven opkruit als een kerk,
Valt rijs en paelwerk veel te sterk,
Stoot in de lenden van de dijken,
En voortgeschoten met gedruis,
Geheele schepen knarst tot gruis,
Daer 't al voor zijn gewelt moet wijken,
En elk 't met dootschrik ziet van ver,
Terwyl het barst van ster in ster.
Maer als het onder 't heenestreven
Verkrijgt een onbekromper vaert,
Allenks d'oploopentheit bedaert,
Daer 't zijne krachten voelt begeven,
En als ten einde van gewelt,
In stil en vreedzaem water smelt.
Zoo loopt die bronaer van elende,
Die, korts gezwollen tot den top,
Zoo meenig over hals en kop
Gedompelt heeft, van zelfs ten ende.
Zy word ten kil toe uitgedroogt,
Nu zich de Zon der vreê vertoogt
Aen 's hemelstop met volle glanssen.
Den Vadren van het Vaderlant
| |
| |
Geeft nu d'olijf een beter stant,
Als die zich met laurier bekranssen.
Wat zijn triomfen zonder tal
Zoo die de Vreê niet kroonen zal?
De kust van Vrankrijk uit gelaten
Van blijdschap, ziet nu vloot op vloot
Aendrijven in haer rijken schoot,
Het grimmelt op de strant en straten:
Zoo sleept men weder om gewin
Een zee van wijn in Neêrland in.
Al d'Oceaen word omgezworven
Met rust, en Holland, uitgestreên,
Blijft 's werrelts koopschuur als voorheen.
De Turksche Maen, om 't hooft bestorven,
Duikt achter Mechaes vloekaltaer,
En krimpt haer hoorens, op deez' maer.
Bedrieg ik my? of mag men hoopen,
Dat meê de Rijn, de Zont, en Belt,
Noch zuchtende onder 't krijgsgewelt,
Vermoeit van plonderen en stroopen,
En 't Kristendom in een verbant
Zich zal verzoenen hant aen hant?
Dan maelde ik al de heldendaeden,
Te water en te lant verricht,
Nu naeuw gedoodverft in mijn dicht,
Op 't tafereel van mijne bladen.
Wy zien terwijl, op dezen voet,
Zoo groot een zegen te gemoet.
|
|
Auteursrechtvrij