Gedichten. Deel 1
(1685)–Joannis Antonides van der Goes– Auteursrechtvrij
[pagina LVI]
| |
Waer zich zijn stoute kielen spoeien,
Verheft zijn vloên, op 's Dichters trant,
Verrukt door die verheeven klanken,
Gespeelt, zijn mogentheit ten prijs,
Op Maroos hooge heldewijs,
Om zijnen zanger te bedanken;
En spreekt, ô zwaen! uit Schenger kreek
Naer deez gewesten heen gevlogen,
In d'eedle zangkunst opgetogen,
Op 't ruisschen van zoo menig beek,
Daer ge u verlustigt in mijn stroomen.
'K begroet u, die my koost tot stof
Van uw gezang, en in mijn lof
Gaet weiden; zijt hier welgekomen.
Een koning schonk, mijn dienst tot loon,
Om zoo veel eeuwen door te duuren,
Een wapen, pronk van poort en muuren,
Verheerlijkt met een Keizers kroon.
Gy schencktme, om eeuwig me te pralen,
Tot lof een onverwelkbre krans
En kroon, van schitterende glans,
Waer by geen Keizers kroon mag halen.
Begeeft ons d'Agrippijnsche zwaen,
Die met zijn zang de Geest wil geven,
Gy, van een zelven God gedreeven,
Zit op den zangberg boven aen.
Dus laet de nijt vry woorden ziften;
Nu gy mijn lof voert, daer de maen
En 't zonnelicht ten reye gaen,
Uw lof leeft eeuwig in uw schriften.
Laurens Bake van Wulvenhorst.
|
|