Gedichten. Deel 1

Op den Ystroom van J. Antonides.

Een nieuwe zwaen verheft zijn toonen

En stem, aen Aemstels rijken boort

In maatgezang, die 't oor bekoort,

En komt met lof den Ystroom kroonen.

De stroom, die 's werelds scheepskroon spant,

En schijnt den aerdkloot om te vloeien

[p. LVI]

 

Waer zich zijn stoute kielen spoeien,

 

Verheft zijn vloên, op 's Dichters trant,

 

Verrukt door die verheeven klanken,

 

Gespeelt, zijn mogentheit ten prijs,

 

Op Maroos hooge heldewijs,

 

Om zijnen zanger te bedanken;

 

En spreekt, ô zwaen! uit Schenger kreek

 

Naer deez gewesten heen gevlogen,

 

In d'eedle zangkunst opgetogen,

 

Op 't ruisschen van zoo menig beek,

 

Daer ge u verlustigt in mijn stroomen.

 

'K begroet u, die my koost tot stof

 

Van uw gezang, en in mijn lof

 

Gaet weiden; zijt hier welgekomen.

 

Een koning schonk, mijn dienst tot loon,

 

Om zoo veel eeuwen door te duuren,

 

Een wapen, pronk van poort en muuren,

 

Verheerlijkt met een Keizers kroon.

 

Gy schencktme, om eeuwig me te pralen,

 

Tot lof een onverwelkbre krans

 

En kroon, van schitterende glans,

 

Waer by geen Keizers kroon mag halen.

 

Begeeft ons d'Agrippijnsche zwaen,

 

Die met zijn zang de Geest wil geven,

 

Gy, van een zelven God gedreeven,

 

Zit op den zangberg boven aen.

 

Dus laet de nijt vry woorden ziften;

 

Nu gy mijn lof voert, daer de maen

 

En 't zonnelicht ten reye gaen,

 

Uw lof leeft eeuwig in uw schriften.

 

 

 

Laurens Bake van Wulvenhorst.