Gedichten. Deel 1

[p. XVIII]

Op de hooghdravende gedichten Van wylen Joannes Antonides vander Goes, Door zyn' vader verzaamelt en uitgegeven.

Antonides, ons jammerlyk onttogen,

Van Y en Maas zoo bitterlyk betreurt,

Daar d'Yparnas om schreit uit duizend oogen,

Dien 't sterflot in de lente viel te beurt,

Door herfstramp, die hem trof, te vroeg begraven;

Antonides, wiens hooge heldentoon

Het laag verliet, om boven 't zwerk te draven,

Zoo jong verciert met Febus lauwerkroon;

Die puikpoëet, dat wonder onzer dagen,

Dat Zeeusche licht, dat edel kunstjuweel,

Keert niet te rugh door zuchten, kermen, klagen

Der nasmert: doch hy storf hier niet geheel.

Het beste deel, de geest, bleef noch in 't leven.

De geest, die zich verspreit in meenig dicht,

Ter goeder uur weêr aan den dagh gegeven,

Brengt door den druk Antonides in 't licht.

Zyn Ystroom laat zich aan al d'eeuwen hooren,

Zoo ver 's Lands vloot de vrye zee beschiet.

Zyn lofdicht noopt het heldenhart met spooren,

Terwyl het staal, noch loot, noch doodt ontziet.

De Ruiter, Tromp, van Gent, en andre Helden,

Staan hier in 't spits, ten dienst van 't vaderlandt.

Hy leert hun deught met lof en dank vergelden.

Zyn vreêdicht leit den kryg en moordt aan bandt.

[p. XIX]

 

Zyn luit vermaakt de taaffels en de sponden.

 

Daar hy een' toon op 't huwlyksleven zet,

 

En zinght de vreught en vrucht der trouverbonden,

 

Verlangt de Bruidt naar 't kuische bruiloftbedt.

 

Zyn lier zang heeft Latyn noch Griek te wyken.

 

Op 't jaargety der vrienden wekt hy vreught.

 

Zyn lykdicht treurt en troost: het leit de lyken

 

Ten grave, en meldt d'onsterflykheit der deught.

 

Zyn mengeldicht geeft keur van kunsttafreelen.

 

Zyn byschrift brengt meer leven in de print,

 

Dan al de verf der krachtighste penseelen,

 

Daar 't oog alleen den schyn van 't weezen vindt.

 

Zyn treurtooneel toont Sinaas ongelukken,

 

De boosheit van de dolle dwinglandy,

 

D'ellende die de grootsten kon verdrukken,

 

De broosheit van de booste heerschappy.

 

Dus leeft en zweeft zyn geest in al dees blaâren,

 

Naukeurig door zyn vaders handt vergaârt.

 

Dees dichtkunst tart het roesten van de jaaren,

 

Nu zulk een zorg die voor bederf bewaart.

 

 

 

G. Brandt.