|
| |
| |
| |
Op de gedichten Van de Heer Dr. J. Antonides vander Goes; Na zyn overlyden by een verzaameld, Door zyn Vader Antony Jansz.
DE Goesche Zwaan, alom te kennen
Aan zyn verheeve en vlugge vaard,
Beweegd voor 't laatste borst en pennen,
En vliegt al zingend' hemelwaard.
Het aardryk kon niet meêr omvangen
Zyn groote geest, dat was te kleen
Voor zyn doorluchtige gezangen,
En luister vol bekoorlykheên.
Hy, waard in klaarder licht te praalen,
Blinkt aan 't gestarnte uit onze dag.
Maar, och! de Zangberg mist zyn straalen,
Zy schud en beefd van zulk een slag:
En wie zou niet voor eeuwig klaagen?
De Maas, en 't Y hiel 't rouwkleed aan,
| |
| |
Het koor der dichteren verslaagen,
Zach niemand bly ten reije gaan,
Men sloeg de maat met schreijende oogen,
Zo met Apolloos dubb'le zoon,
Dien duitsche Maro! was vervloogen
't Geluit van zyn vergoode toon.
Wy misten die gewyde gaaven
Van zyn vernuft, met geen gezigt,
Noch geen gedachten na te draaven,
Och! ja, vergeetelheid had licht
Die ryke schat, wel waard te looven,
Gelyk Prometheus 't heilig vuur,
Al te onbedachtzaam durven rooven,
Wat stond die schaâ gantsch Neêrland duur!
In honderd eeuwen niet te boeten,
En 't zou in honderd jaar misschien
Dat groot geluk niet weêr ontmoeten
Van zulk een Licht der kunst te zien,
Indien zyn Vader uit ontfarmen,
Het deftig dicht, zo waard geacht,
Niet had getrokken uit haare armen,
En 't leet van zyn verlies verzacht.
Die groote Zoon, ten top verheven,
Krygt nu door 't vaderlyk beleid,
Ten tweedemaal het lieve leeven,
Geheiligd aan de onsterff'lykheid.
Dien Phenixdichter is herbooren,
Hy leefd en is niet dood, ô neen!
| |
| |
Hy streeld noch yder 't hart door de ooren,
Als Prins der maatzang aangebeên,
Daar hy op vleugels van zyn dichten
De lucht doorzweefd, en met zyn taal,
En trant doed alle toonen zwichten,
Ja, als een schelle nachtegaal,
Aan velden, vlieten, bosschen, boomen
De beurtzang leerd, en keur van stof
Uit zyn vermaarde luit laat stroomen
Waar de Echo wedergalmt zyn lof.
Of steld hy zyn gewyde snaaren,
Als een Arion, op de zee,
Straks stillen winden, lucht en baaren,
't Word alles op zyn toon gedwee,
De zeegoôn en godessen danssen,
Bekoord van 't hemelsche muzyk,
Op 't vlak der zilv're waterglanssen.
Wie ziet, wie hoord ooit zyns gelyk,
Als hy de krygstrompet laat klinkken,
Der helden lof, in stryd op stryd,
Doed eeuwig aan de starren blinkken,
Als een Homeer van onze tyd?
Hoe schaatt'ren al Neptunus zaalen,
In 't midden van het krygsgeschreeuw,
Wanneer hy zingt het zegepraalen
Van Hollandsch fiere waterleeuw!
Steekt hy by 't licht der vredevonkken
Zyn zanglust aan, men ziet terstond
| |
| |
Bellone aan band volmaakt geklonkken,
Hy sluit dat bloedig spook de mond;
En brengt gevoelen in de steenen,
Gelyk Amphion, daar zyn Lier
Helpt 's grooten Vondels Lyk beweenen:
Met welk een kracht van heilig vier
Kan hy dien Rynzwaan eevenaaren,
Wanneer hy aan Palermos strand
Laat Michaël ten hemel vaaren,
Op 't dreunen van zyn oorlogstrant.
De geest van Sofokles, verreezen
In zyn Trazil, voerd aan den dag
Wat zyn verstand, alom gepreezen,
In treurtooneelgedicht vermag.
Indien 't hem lust weêr zacht te kweelen,
Hoe vroolyk, aangenaam en zoet
Weet hy 't verliefd gehoor te streelen,
Te schilderen de minnegloed,
Op Nazoos dichtspoor, met behaagen
De bruid en bruigom hand aan hand,
Op wieken van de min gedraagen,
Te zingen naar het ledekant.
Elk is verpligt aan zyne klankken;
Maar wie zyn onwaardeerb're geest
Grootmoedig eeren moet en dankken,
't Past u, ô Ystroom, allermeest,
U, die zo lang uw baaren bruisschen,
Om uw geduchte Waereldstad,
| |
| |
En uw vermaarde wapenkruissen
Zich spieg'len in 't doorluchtig nat,
Uit uwe kruik in zee gedreeven,
Uw kroon de zon in 't aanschyn blinkt,
Ziet uwe roem en magt beschreeven,
Door hem, met onuitwisbaare inkt,
U kroonende als monarch der vlieten;
Wilt dan deze Orpheus van ons land,
Uit louter goud naar 't leeven gieten,
En laat zyn Beeldtenis uw strand
Verëeuwigen, gelyk zyn dichten,
Van waar hy, als een baak in zee,
Uw koopvaardyvloot noch zal lichten,
Door wind en stroom, van ree tot ree;
Terwyl zyn lof zal eeuwig leeven
In deze blaân, en met zyn Naam
Langs zee, langs lucht en landen zweeven,
Door duizend monden van de Faam,
En duizenden geleerde tongen,
Van zyn gedicht nooit moê gezongen.
|
|
Auteursrechtvrij