Midden-Oosten
Semitische bloedbaden
Waar de ster stil bleef staan, werd in 1948 de vierde joodse staat gesticht. Een smal stukje grondgebied, maar dat moesten de Palestijnen ontruimen en die exodus luidde een tragedie zonder einde in. Al bestaat sinds kort de flauwe hoop dat het onderlinge vechten gaandeweg voet verliest ten gunste van de vredesgedachte. De eeuwenlange rol van kop van jut heeft de jood niet geleerd dat alle mensen broeders zijn. In het Midden-Oosten gedraagt hij zich als heer en meester. Hij gebiedt in een gebied dat van hem is, of dat hij zich heeft toegeëigend. Van de Arabieren kan anderzijds niet gezegd worden dat samenhorigheid en democratische opvattingen tot hun hoofdbekommernis behoren. Hij die een voorbeeldige vaderlandse geschiedenis kan voorleggen, werpe de eerste steen naar de kinderen van holocaust en Intifada.
De associatie op de linkerbladzijde verscheen in oktober 1982 in het weekblad Knack en veroorzaakte grote deining op de lezersbladzijde. gal hertekent de foto van het joodse jongetje in het getto van Warschau dat door de Wehrmacht wordt afgevoerd. Hij verplaatst het getto naar de kampen van Sabra en Chatila in de Libanese hoofdstad Beiroet, waar Libanese falangisten met toestemming van het Israëlische leger twee etmalen lang slachtpartijen aanrichtten. Onder de Poolse pet geeft een Palestijnse knaap zich over, onder schot gehouden door de Israëlische premier Menachem Begin, terwijl de Amerikaanse president Ronald Reagan werkloos toeziet.
Auteursrechtelijk beschermd
