GAL: De overspannen jaren

Opgetekend van 1960 tot 1996

[p. 186]

[p. 187]

De Golfstaten
Irak & Iran: olie- & azijnstel

Iran en Irak zijn Arabische gekkenhuizen. In Iran heerst een wreedheid tegen de vrouw die naar wij hopen zijns gelijke niet kent in enig ander land van de wereld. Als meisje op straat lachen kan je in dat land de kogel kosten. In buurland Irak wordt de wet van de sterkste even consequent toegepast: wie het Baathregime van Saddam Hoessein niet onverdeeld genegen is, wordt met zijn kop in het moeras gestoken, of chemisch gereinigd. Wie Koerd is kan de koord krijgen. De strapatsen van Saddam Hoessein - het annexeren van buurstaat Koeweit - waren in 1991 voor de Geallieerde landen, onder aanvoering van Amerika, aanleiding om Irak terug naar de middeleeuwen te bombarderen en de burgerbevolking uit te hongeren. In deze woestijnoorlog werden de tv-kijkers door de media op een groteske schaal zand in de ogen gestrooid.

Hierboven: Khomeiny die korte metten maakt met de persvrijheid. Als de waarheid niet uit zijn koker (met ganzeveer) komt, komt er niets van in huis. Journalist zijn is in die landen, evenals in Algerije en China, geen beroep maar een overtreding. Ook bij ons frappeert de persvrijheid door een comateuze dynamiek.

Linkerbladzijde. De baard van bloeddorstige Khomeiny als golfslag van het fundamentalisme.

[p. 188]

In logische volgorde: trapsgewijs, want niet overdreven enthousiast, stevent de westerse aanvalsvloot begin 1991 op naar de Perzische Golf. Die armada wordt in ogenschouw genomen door een Belgisch koningspaar, vertederd door onze eigenste notedop, mijnenveger De Zinja.

Hierboven weer de baard van profeet imam Khomeiny, gedrapeerd rondom het wulpse Amerika, gepersonaliseerd door het Hollywood-stel Humphrey Bogart en Lauren Bacall. Golfspeler George Bush doet verwoede maar vergeefse pogingen om Hoesseins hoofd op zijn stick te strikken.

Rechterbladzijde. Generaal houwdegen van de Geallieerde strafexpeditie tegen Irak was de Amerikaan Storming Norman Schwarzkopf, een tijdlang de populairste generaal ter wereld. Vergeleken met het postuur van Schwarzkopf heeft de Belgische premier Jean-Luc Dehaene iets frêle over zich, gaat er op het parlementaire spreekgestoelte een breekbaar je ne sais quoi van hem uit.

[p. 189]

[p. 190]

Zoekprent. Gezocht wordt de Britse schrijver van Indische moslimhuize Salman Rushdie, die voor zijn satirische roman De Duivelsverzen in 1989 van ayatollah Khomeiny de Gouden Strop kreeg uitgereikt. De prijs houdt in dat elke gewetensvolle islamiet heiligschenner Rushdie om het leven mag brengen. Dat gebaar brengt goed geld op, ook.

Khomeiny behoort inmiddels zelf niet meer tot de levenden, maar zomer 1995 heeft Teheran nog laten weten dat de Fatwa onverminderd gehandhaafd blijft. Zoek de verstekeling tussen de plooien van de knielende godedienaar. Eén keer Salman met, één keer zonder baard.

Rechterbladzijde. De faux pas van George Bush doet denken aan Winston Churchill die meteen na ‘zijn’ glorieuze Tweede Wereldoorlog een verkiezingsnederlaag leed. ‘Ook dáár hebben wij voor gevochten’ zou de man achter de sigaar wijselijk hebben gezegd. In de herfst van 1991, een triomfjaar voor Golfoorlog-winnaar George Bush, verspeelt hij het Witte Huis aan de democratische presidentskandidaat Bill Clinton. Die neemt begin 1992 zijn taak op, met in zijn rug de brandende blik van de persoonlijk overeind gebleven meester van Bagdad, Saddam Hoessein.

[p. 191]