Uit het hart!

[p. 113]

Moederklacht

Et noluit consolari.

En zij wilde niet getroost zijn.

Bijbel.

Ja! al zijn speelgoed staat daar nog,
En ook zijn kleine schoentjes... och!
Ze zijn eerst nieuw; het was nog maar

Zijn tweede paar.

'k Heb zelf het in de kist geplaatst,
En 'k wou voor 't laatst vaarwel, het laatst,

[p. 114]

 

Het kussen.... maar ik kon niet meer,

 

'k Viel zwijmend neêr.

 

 

 

Ja! 't was mijn eenig, eenig kind!

 

Hoe schoon, hoe lief, hoe duur bemind,

 

Hoe groot 't verlies, hoe diep de smart,

 

Beseft geen hart.

 

 

 

Ik weet wel dat ik mij bedrieg;

 

Het huis is leêg en leêg de wieg;

 

Mijn vreugd, mijn hoop zijn ijlings heen,

 

Voor eeuwig heên!

 

 

 

Maar 'k zorg nog even als ik plag;

 

Ik zie en hoor het heel den dag,

 

En 's nachts ontwaak ik keer op keer,

 

Maar... 't roept niet meer.

 

 

 

En speelgoed, schoentjes, wat daar ligt,

 

Dat laat ik daar, ofschoon het zicht,

[p. 115]

 

Van al wat 't kind heeft toebehoord,

 

Mij 't hart doorboort.

 

 

 

Ja! 't was mijn eenig, eenig kind,

 

Zoo schoon, zoo lief, zoo diep bemind...

 

Och! God! ik doe nog wat ik kan,

 

Maar 'k sterf er van!