Uit het hart! (1874)

Uit het hart!

(1874)–Gentil Antheunis– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 84]
Bij de Wieg De sterren blonken wonderschoon; De nachtegaal voor 't venster zong. In 't binnenst hunner stille woon Het blanke wiegske schomm'lend gong. Hij zei: ‘Hoe toch de tijd vervliegt! Ik hoor daar twaalve slaan. Nu, vrouwke, 't is genoeg gewiegd, En laat ons slapen gaan.’
[pagina 85]
Zij schoven 't wiegske aan 't bedde dicht, Voorzichtig en zoo zacht. ‘Zie!’ zei de vrouw, en wees op 't wicht, ‘Waarachtig, man, het lacht!’ Ja! 't sliep en 't loeg met milden lach; Men hadde 't daar geroofd! Een armke buiten 't deksel lag, Een ander onder 't hoofd. Zijn adem zweefde zacht en rein, Als fluistrende avondbeên; En 't handje, met zijn putjes klein, Naar iets te grijpen scheen. De moeder staarde 't zalig aan! Haar harte zwol van lust, En eer zij 't wist, het was gedaan, Zij had het kind gekust.
[pagina 86]
‘Gij wekt het! wel wat doet gij weer?’ Berispte hij de vrouw. En hij... hij boog zich ook eens neer, En kuste 't ook eens gauw. Hij keek weer op - nu stond zij daar, Zoo schoon, met tranend lachend oog: Hij zuchtte blij en zoende haar, En blikte dankend naar omhoog.

Vorige Volgende