Uit het hart!

[p. 69]

Verlaten

De wind zucht droevig in de schouw.
'k Zit hier alleen, het hart vol rouw,

Te denken.

Ik zocht naar liefde en vond bedrog.
Wat heil kan mij het leven nog

Wel schenken?

Het leed versmooren in den wijn,
't Gedacht verstompen, dronke zijn,

Kan 't baten?

[p. 70]

 

De drank bereidt ons niets dan gal,

 

En morgen vond ik mij weeral

 

Verlaten.

 

 

 

Geen liefde meer, geen hope meer.

 

‘Hebt gij mij ook, o Heer, o Heer!

 

Verstooten?’

 

De wolke zwart daarboven drijft;

 

Het licht verdwijnt, de hemel blijft

 

Gesloten.

 

 

 

Alleen, alleen, zoo gansch alleen!

 

Hier helpt geen klagen noch geween

 

Noch smeeken!...

 

Welnu! het nijdig lot getard!

 

Al moest, in mijnen boezem, 't hart

 

Nog breken.