Uit het hart!

[p. 71]

Van Komen en van Keeren

Hij kwam voorbij haar venster;

Zij keek hem vrank in 't oog,

Maar 't scheen haar dat een genster

Zijn klaren blik ontvloog.

Hij kwam weldra eens weder,

Zij keerde half zich om

En blikte blozend neder,

En wist toch niet waarom.

[p. 72]

 

Hij dacht: ‘Wat mag het wezen?

 

Zoo dikwijls zag ik haar;

 

Ik voelde niets voordezen,

 

En nu.... 't is zonderbaar.’

 

 

 

Zij sprak: ‘Wat mag hij denken?

 

den blik, ontzegd door mij,

 

Wou ik zoo graag hem schenken!

 

Nu is hij lang voorbij!’

 

 

 

Maar 't was de wil des Heeren.

 

Na twijfel en berouw,

 

Na komen, gaan en keeren

 

Zij werden man en vrouw.

 

 

 

Zoo is de gang der minne,

 

En ieder heeft zijn lot;

 

Een blik in den beginne

 

En... ieder kent het slot.