Sûnder garânsje

(1999)–Froukje Annema-Noordenbos– rechtenstatus


34. ‘Nee Willem, do moatst dêr moai bliuwe. Se helje dy aanst wol op, troch dy oàre doar yn dyn hokje.’ De âlde frou kaam muoisum oerein en rûn op har man ta, dy't mei it oerhimd út, de galgen oer it wite himd hinne, de wachtkeamer ynstifele. ‘Kinst hjir sa net omrinne,’ prottele se guodlik as hie se it tsjin in bern dat noch net better wist. ‘En do soest dyn himd ommers út dwaan. Dat moat út, witst dat net mear? No, kom mar, ik help dy wol.’ Se loadste de man, dy't om him hinne seach as hie er gjin idee wêr't er hjir wie, it klaaihokje achter it skerm wer yn. Doe't se weromkaam glimke se ûntskuldigjend nei Hilda. ‘Hy is sa ferjitlik,’ sei se. Hilda glimke werom. Dat wie har al earder opfallen. Se
[pagina 129]
trof dizze lju wol faker yn 'e wachtkeamer. De man wie meast foar har oan bar. Se ferdjippe har wer, foarsafier mooglik, yn ‘De Waterkampioen’. Noch altyd ferskûle se har, sluet har ôf foar mooglike petearen. It duorre mar even, doe hearde se wer in doar gean en kaam de man, no sûnder himd, wer achter it skerm wei, mei de galgen oer de meagere skouders as hongen se oan in kleanstokje. De frou stie al wer. ‘Hè toe no Willem, bliuw dêr no. Bist sa oan bar. Toe no, aanst kinne se dy net fine. Moatst yn dyn hokje wachtsje.’ No seach er har oan en sei: ‘O.’ Se brocht him wer achter it skerm. Hilda bleau mar achter it blêd sitten doe't de frou wer werom kaam. Oan 'e oare kant fan 'e wachtkeamer siet dy jonge wer, tweintich jier miskien, alhiel keal. Al hoe't se it besocht, se koe net nei him sjen sûnder dat it har oangriisde. In eintsje fierderop sieten twa fan dy trije froulju dy't elkoar geastlik begelaten tidens it wachtsjen. It ûnderwerp dat no behannele waard wiene de chemo-kueren dy't ien fan harren krige. Soms hie se oanstriid lûd te razen: Hâld dêr oer op! Doch dat ergens oars, mar net hjirre dêr't elk it hearre kin, hearre moàt. Juster wie se derút rûn en hie op 'e gong stien te wachtsjen. Mar, dat hiene se har net yn tank ôfnommen, want dêr koe se net hearre dat se har oprôpen en hiene se om har sykje moatten. Koe dus net wer. Se suchte en seach foar de safolste kear op it horloazje. Healwei alven al. Se hiene har ferteld dat it hjoed langer duorje soe, om't ien fan 'e bestrielingsapparaten stikken wie. Har taksysjauffeur, dy't ergens oars mei kollega's siet te wachtsjen, duorre it blykber ek te lang. Hy kaam de wachtkeamer yn. ‘Mefrou Wiersma? Sitte jo hjir noch altyd?’ Se lei it him út. ‘Dan doch ik der earst even in oar ritsje tuskentroch. Wachtsje mar by de yngong as jo klear binne. Goed?’ It wie hast alve oere doe't se oproppen waard. Yn it hokje joech se har skjinynein even op it krukje del. De
[pagina 130]
nacht hie wer in hel west, de oeren net troch te kommen. Mei in swiere holle en in dof gefoel troch de hiele lea wie se fan 'e moarn fan 't bêd kommen en hie tsjin 'e dei oansjoen as tsjin in bline muorre. It woe allegear net hjoed. Kaam it mei troch Selma? Dy wie justerjûn let út Amsterdam thúskommen en hie sa frjemd dien. Hoè krekt, dat koe se net útlizze, mar der wiene sa'n bytsje ferhalen oer Amsterdam kommen, oer wat se dien hiene, oer Mieke. En se hie Selma der op betrape dat dy tsjinstridige dingen sei. Under it mom dat se wurch wie, wie Selma sa gau mooglik nei har keamer flechte. Lang hie se der noch oer nei prakkesearre. It wie oft Selma wat ferswei. Mar wat? Freark sei dat se it har ferbylde. It bern wie hast tweintich en hoegde gjin ferantwurding ôf te lizzen fan wat se allegear dien hie. En wie it in wûnder dat se wurch wie? Se hiene fansels amper sliept. Foar him wie it dêrmei ôfdien, foar har net. Der wie wat, dat fielde se. Soene se nei ferkearde kroegen west hawwe? Op stap mei jonges fan it soarte dat gjin pas joech? Hiene se dronken west en rare dingen úthelle? Drugs miskien? Der moast wat bard wêze. Se skrille op doe't op 'e doar kloppe waard. ‘Mefrou Wiersma? Kom mar hear.’ It wie it freonlike famke wer dat har ophelle. Ja, se wiene allegear freonlik, mar dizze hie wat ‘memmichs’ oer har, wat soarchsums. ‘En?’ sei se fleurich, ‘hoe is't hjoed mei mefrou Wiersma?’ En ynienen hearde Hilda harsels sizzen: ‘Min,’ en fielde se hoe't se begûn te triljen. Midden yn 'e gong bleaune se stean. Se trille no sa dat se steun sykje moast by de muorre. Fan kleare ûnmacht begûn se der yn om te stammerjen: ‘... kin net mear... duorret sa lang... bin sa wurch...’ Gûle woe se, raze, it slagge net. De assistinte lei even in earm om har hinne. ‘Ik begryp it wol. It is ek net maklik...’ ‘Sorry,’ sei Hilda, wylst se krampachtich besocht it triljen de baas te wurden. ‘Ik moat my net sa gean litte, ik...’
[pagina 131]
‘Jo hoege jo net te skamjen. Jo binne wier de iennichste net. Ik ha my der wolris oer fernuvere dat jo altyd sa flink en fleurich wiene. Jo komme altyd allinne, de measten ha ien mei. Soe dat foar jo ek net better wêze?’ ‘Ik wit net... Mar kom, ik stean jim skema yn 'e war te skoppen en jim binne al achterop.’ ‘Wy prate aanst noch wol even,’ sei de assistinte. ‘Giet it echt wol?’ Hilda knikte. Yn 'e behannelkeamer die de oare assistinte oft se it triljen fan Hilda net fernaam. Rêstich leine se har teplak, mei koele wisse hannen. De iene hold even har hân beet: ‘Moatte wy noch even wachtsje?’ Doe hie Hilda harsels wer yn betwang. ‘Nee hear, it giet wol wer. Ik sil net skokke, dat sis ik jim ta.’ Se knikten har bemoedigjend ta. ‘Dan litte wy jo no allinne. Giet it net dan daliks de hân opstekke.’ Hilda knikte. Se besocht rêstich te sykheljen en deastil te lizzen. Tink oan wat aardichs, hold se harsels foar, tink oan sneintemoarn, doe't jim tegearre de kamperfoelje wer ophongen. Oan de flesse wyn dy't Freark dêrnei iepenmakke hie, omdat der dochs ferdoarje ek noch wol wàt feestliks wêze mocht. Se hie it meispile, sabeare fleurich mar tagelyk beseffend dat se noch like fier fan elkoar ôf wiene as foar de affêre mei de kamperfoelje. Har skuld, Freark hie de earste stap dien, sy wie te lef foar de twadde. Tink oan wat aardichs? Dat wie der ommers net! En Sjoerd dan? Sjoerd dy't samar ynienen by har kommen wie en har in tút joech wylst er bromde: ‘Ik bin ferrekte bliid dat mem der wer is,’ en doe gau soarge dat er de keuken út kaam. Dat wie aardich en Line har lêste brief ek: ‘Ik set ek al streekjes. Hast no it treddepart al hân, noch even dan bist op 'e helte, dan kinst ôftelle en giet it hieltyd flugger. Ik kom meikoarten in middei, ast der nocht oan hast teminsten. En ik tink in soad oan dy Hilda, mar dêr
[pagina 132]
hast net folle oan fansels.’ Oft se dêr wat oan hie! It witten dat der ien wie dy't folslein mei har meilibbe wie in allemachtich fijn gefoel. De famkes kamen der wer yn. ‘Giet goed, no?’ sei de iene. Hilda knikte. ‘Dan noch even de oare kant en jo binne wer fan ús ôf.’ En wer gong it beltsje en lei se allinne ûnder it apparaat dat no guodlik bromde. Itselde famke brocht har werom nei de klaaikeamer. ‘Hat it in reden dat jo jo no minder fiele as oars?’ begûn se foarsichtich. ‘Nee, of eins wol. Ik wurd hieltyd in bytsje wurger en tryster. Ik kin net sliepe, sels mei in slieppil noait langer as trije oeren. En dan lizze jo sa'n hiele lange nacht wekker en binne jo moarns like wurch as jûns.’ ‘En as jo no middeis ris lizzen gongen?’ ‘Dat ha 'k dien, de earste tiid, mar dan koe 'k ek perfoarst gjin sliepen betinke. En as jo no witte dat ik oars yn alle stannen en op alle plakken daliks yn 'e sliep fal.’ ‘Witte jo dat jo in petear hawwe kinne mei de spesjalist hjirre?’ ‘Dat ha se my sein, ja.’ ‘Mar jo tochten: Ik rêd it sels wol.’ Hilda glimke: ‘Jo ha aardich wat minskekennis.’ ‘Dat bringt ús fak mei. Mar, soe sa'n petear dochs net goed foar jo wêze? Dy spesjalisten binne der net allinne foar it lichaamlike. Se begeliede de pasjinten ek geastlik. Der binne guon dy't wol trije kear wyks in petear hawwe. Sil ik it foar jo regelje?’ Hilda wifele. ‘Ik die it mar, as ik jo wie. Foldocht it net dan hâlde jo mei ienkear op.’ ‘Toe dan mar.’ ‘Goed. Moarn hearre jo dan wol wannear oft dat kin. Is der oars noch wat dat ik foar jo dwaan kin?’ ‘Nee hear, wier net. Enne, betanke.’
[pagina 133]
‘Oant moarn mefrou Wiersma, en sterkte.’ In frjemde kop seach har oan út 'e spegel, mei in feech swarte maskara healwei it wang. It kleure goed by it blau en pears fan it boarst.

Vorige Volgende

34.