Sûnder garânsje

[p. 126]

33.

It earste dat de moarns ta Selma trochkrong wiene lûden. Mei de eagen noch ticht lei se har in skoftke noch slûgjend ôf te freegjen wat se dochs hearde. Doe sûze se wer fuort, om fuort dêrnei de eagen op te slaan. Plafond, blau gerdyn, alles oars... doe wist se it: Se wie net thús. Wat se hearde wie it stedsferkear foar it hotel. Stockholm, Herman!

Se draaide har om en moast laitsje doe't se seach hoe't er dêr lei, de holle net op mar ûnder it kjessen. Foarsichtich tilde se it wat op en seach dat er noch djip yn 'e sliep wie. Se skode it kjessen fan him ôf, sa koe se moai syn antlit bestudearje. Yn it feale moarnsljocht like er âlder. De tearkes om syn mûle en eagen foelen no mear op. De rjochterhân lei flak njonken de holle. Moaie hannen hie er, net mei fan dy kjessentsjes en stompe fingers lykas heit. Jongesachtige hannen wiene it. It plak dêr't de trouring sitten hie wie dúdlik te sjen. Hy hie de ring yn 'e beurs, dat hie se juster tafallich sjoen. Dat diene troude manlju as se op 'e fersiertoer gongen. Kom no, Herman wie net op 'e fersiertoer. Herman hold al lang net mear fan syn frou, mar fan har. Hie er dat net bewiisd, justerjûn, fannacht? Se liet in hân oer har neakene lea gean, oer al dy plakjes dy't er streake en tute hie en glimke. Hearlik hie it west. Se seach nei har klean dy't ferspraat troch de keamer leine. En sinen. Mem moast it ris sjen! Even wie it skuldgefoel der wer: se wisten thús fan neat. Se hie harren wer bedondere. Mar, hoe moast it oars? Der soe aanst in ein oan dit stikeme gedoch komme. Herman hie der justerjûn net oer prate wollen, mar sa gau as it om mem koe soe er grif mei har âlden prate en as dy fernamen dat sy it elkoar mienden, dan soene se wol tajaan. It feit dat Herman in bêste baan hie wurke ek yn har foardiel. Wis, hy wie troud, mar hy hie gjin bern en soe him sa gau mooglik fan Ineke skiede litte. Ineke, hiet se, mar

[p. 127]

se tocht oan har as ‘dy frou’. En hy wie trettjin jier âlder, mar sokke houliken wiene der dochs wol mear? Trouwens, trouwe safier wie it daliks net. Stel dat se der thús op tsjin bleaune, no, se wie mearderjierrich, dan soe se har eigen wegen gean en as dat in brek mei thús ynhâlde, dan wie dat spitich, mar in oare kar wie der net. Wat der ek barde, Herman en sy holden fan elkoar en dêr koe gjin minske tusken komme. Se draaide har wer syn kant oer.

Hiel stadich skode se tichter nei him ta. In lits-jumeaux wie aardich, mar leist wol in ferhipt ein byelkoar wei. Mei foarsichtige fingers streake se oer syn hier, foarholle en wang. Hy suchte even en draaide him wat mear op 'e side. Waard er wekker? Nee, dochs net. Se tilde syn dekbêd op en seach hoe't er lei, de iene skonk skean oer de oare hinne. Se luts har kjessen oan en skode mei ynhâlden siken op it oare bêd. Even tilde se de holle op, fernaam er wat? Neat. Dat sliepte as in mot. Se fielde de waarmte fan syn lea, brocht har holle ticht by sines, fielde syn azem op har wang. Se seach de stoppeltsjes fan syn swart burd no hiel tichtby, fielde dêr even oan, it stikele. Har finger gong oer de grize hierkes by syn sliep, se wiene noch te tellen. Se lei in tûfe fan har lange hier oer syn swarte kroltsjes hinne. Wat in ferskil, sa blond en sa swart. Hokker bern soene se krije? Se gichele even yn harsels, swartbûnte miskien? Se lei de holle deun njonken sines en die mei in sucht de eagen wer even ticht. Net te leauwen dat it werklikheid wie, sy en Herman tegearre yn in hotel yn it bûtenlân. En noch trije hiele dagen om fan elkoar te genietsjen. Hie se Herman altyd al beskôge as in man fan 'e wrâld, Stockholm hie dat noch mear befêstige. Hy koe him rêde yn elk selskip, ûntspand, sjarmant. Hy hie oanlûkingskrêft op froulju en dat wist er. Dêr makke er ek wol gebrûk fan. Dat er sjansde mei dy reade del hie se ommers sels sjoen. Mar, hy hold fan hàr en dat wie hiel wat oars. Net dat reade mormel lei hjir, mar sy. Se glimke.

[p. 128]

Se joech in skreau fan skrik doe't er har ynienen beetpakte en boppe-op him luts. ‘Herman! Ik skrik my dea!’

‘Lokkest it sels út. Hast wol in kertier op my omstrutsen.’

‘Goh, wat gemien, do slieptest net!’

‘Hoe kin ik sliepe mei sa'n frou njonken my. Moarn Selma.’

‘Moarn, myn skat.’

‘Krij ik gjin moarnstút?’

‘'t Sil wol net oars kinne.’

‘Lytse flarde!’ Hy lei beide hannen om har holle, harren mûlen fûnen elkoar. Syn hannen glieden oer har rêch, nei Ûnderen ta, begearich. Se fielde hoe't de langst wer yn har omheech wâle. Hy drukte har Ûnderlichem stiif tsjin him oan. Se fielde syn lichem reagearjen.

‘No net,’ lústere se noch. ‘Jûn, fannacht... no moatte wy der ôf, ik wol Stockholm besjen...’

‘Do sjochst neat fan Stockholm... do komst net fierder as dit bêd... ik lit dy net gean, de hiele dei net... en moarn net... en oaremoarn net... do bliuwst by my, foar altyd... o Selma...’

‘Kom,’ hime se, ‘kom by my...’