Sûnder garânsje

22.

Se lei te harkjen nei de fertroude lûden fan it hûs: it rútsje fan 'e badkeamer dat kleppere, de bynten dy't soms even kreaken as de wyn oanhelle, it slaan fan in tûke tsjin in rút. In smel streekje moanneljocht foel tusken de gerdinen troch en rekke de lampe en in stikje fan 'e muorre. Hie se yn it sikehûs noch miend dat se thús op it eigen bêd wol wer sliepe kinne soe, no't se al wer oeren wekker lei, wist se dat dat in fersin wie. Mar, it lette har net. Se wie wer thús, fielde Freark njonken har en it hûs feilich en fertroud om har hinne. Hjir koe har neat mear oerkomme.

Se besocht om 'e nocht in nofliker hâlding foar har earm op it kjessen te finen. De wûnen lutsen, it boarst stuts en se wie klearwekker. Se draaide har om nei Freark, waans holle se as in tsjustere plak op it kjessen ûnderskiede koe. Wis en regelmjittich gong syn sykhel-

[p. 83]

jen. Hy wie, nei't se earst in skoft lein hiene te praten, samar yn 'e sliep fallen. Der wie noch safolle dat se tegearre beprate moasten. Hiene se oant no ta alles dat oer harren kaam apart belibje moatten, tenei soene se dat tegearre dwaan kinne. En tegearre like alles minder slim. It meunster weage it grif net tsjin twa. Se hie him hjir noch net sjoen. Ticht yn 'e buert wist se de bern. Wat hiene dy ek bliid west dat sy wer thús wie. Sjoerd hie, nei't er earst wat ferlegen dach sein hie, har ynienen optild en in slach mei har yn 'e rûnte draaid. Fjirtjin, heal bern, heal man. En wat hiene se it foarelkoar hân: oeral blommen, gebak, alles foar it iten klear. Mark hie wat mei syn hâlding oan west, doe't se even tegearre wiene. Oan 'e iene kant woe er fan alles witte, mar tagelyk wist er der net goed ried mei. Se hie mar sa gewoan mooglik dien, antwurd jûn op wat er witte woe en fierder gjin dramatyske tastannen. En dan Selma. Fan wjerskanten hiene se grif tsjin in moeting oansjoen. Selma hie senuwachtich west, har net rjocht oansjen doarst en derfoar soarge dat sy net tegearre wiene. Hilda fan har kant hie besocht sa gewoan mooglik te dwaan. Der soe praat wurde moatte, mar dat wie hjoed net daliks it gaadlikste momint. Selma hie it wykein net fuort west, dat wist se fan Freark, mar fierder...

Hilda suchte en seach op 'e wekker: 3.24 seine de digitaalsiferkes. Hast healwei fjouweren en se hie noch gjin each tichtdien. Se hie totaal gjin sliepen yn 't sin, al wie se bekôf. En dan te betinken dat se gewoanwei al sliepte as se it bêd mar fielde. It wie in normale reaksje op ditsoarte dingen, hie de spesjalist har ferteld. De iene krige sliepstoarnissen, de oare wat oars. Yn it sikehûs hie se altyd noch har slieppiltsje, dat meast goed wie foar twa oeren sliep. Thús moast se it dersûnder dwaan. Och, wat lette it, it soe fansels wol wer ris dei wurde.

Doe't se wer op 'e wekker seach stie dy op 4.05.

[p. 84]

Der stie in dokter foar har bêd, mei in griene jas en mûtse en in lapke foar de mûle. Hy hie in mes yn 'e hân, in lang skerp mes, dat fonkele yn it ljocht fan grutte tlbuizen oan it plafond. Hy seach har oan. Moaie eagen hie dy man, grutte, mei lange eachteisters. Achter him stie in suster, mei hierren op it kin en grutte breawâders oan 'e fuotten. Se hold in spuitsje omheech nei it ljocht wylst se dêr in ampul yn leech sûge. De griene man kaam no tichterby en sei, wylst er har even by de earm pakte: ‘Jou jo mar rêstich del, mefrou, alles is klear. Wy ha de kremaasje foar jo regele.’

De suster kaam mei de spuit tichterby, se skode de mouwe fan Hilda's jak op. Hilda woe har slaan, se besocht de earm op te tillen, mar dy siet mei grouwe slangen fêst oan it kjessen. ‘Lis dan ek ris stil,’ fûtere de suster. ‘Tinke jo dat wy oars neat te dwaan ha?’

‘Kremearje is better as begrave,’ sei de griene man. ‘Op it tsjerkhôf is it kâld en it waait dêr altyd. De lju moatte ek in slach it hôf om en dêr ha se in hekel oan. Yn it krematoarium is it waarm. Dêr krije se kofje en koeke. Untspan no mar, alles is regele. Jo krije in prikje en dan witte jo fan neat mear. Begjin mar te tellen, fierder as tsien komme jo grif net...’

De suster glimke as in falske tekkel wylst se tergjend stadich de nulle tichterby de earm op it kjessen brocht. Hilda besocht har no mei de oare earm in reis te jaan, mar dêr siet in ynfús oan. Se skuorde en wraksele om har earm los te krijen. De dokter griep him mei twa hannen beet en sei: ‘Even ûntspanne. Toe mar suster, ik hâld har wol yn betwang.’

Se koe no gjin kant mear út. De suster tilde de spuit heech op en sloech doe de nulle yn har earm...

Se raasde: ‘Nee...! Mem...! Freark!’

Dêr wie Freark. Hy lei heal oer har hinne. ‘Lit my los!’ hime se wrakseljend. ‘Ik wol net...nee! Lit my los!’

Ynienen wie it ljocht en seach se Feark syn antlit flak

[p. 85]

boppe har. ‘Stil mar leave, it is goed... do hast dreamd, der is neat. Bist thús... stil no mar.’

Stadich kaam se yn it no werom. Se hie Freark stiif by de mouwe fan syn piama, alle spieren spand. Hy sei sêfte wurden, dy't se net opnaam, se hearde allinne de toan en dy ûntspande har. It wyt fan 'e knokkels luts wer fuort.

Wer leine se skoften te praten. Se soe de hiele nacht trochprate wolle, alles better as sliepe.

It rûn tsjin seizen doe't Freark wer yn 'e sliep foel, stiif tsjin har oan, ien earm om har hinne. Syn lea ferwaarme har, syn oanwêzigens joech har rêst. Doe't it earste skrutene deiljocht troch it gerdyn flintere lei se, mei de eagen wiid iepen, noch krekt sa.