Sûnder garânsje

21.

Noch ienkear gong se de keamer troch, seach oft se neat yn 'e kast lizze litten hie, ynspektearre foar de tredde kear it nachtkastke en sette de blommen dy't mei nei hûs moasten byelkoar. Frjemd leech wie de keamer no. Frou Meier wie juster nei hûs gongen, de lêste nacht hie se allinne lein. Lein, net sliept, alteast net langer as de wenstige twa oerkes op 'e slieppil. Se wist al hast net better mear. Juster wiene de drains der út kommen en dat wie suver in befrijing. Har earm wie noch pynlik, mar mei oardel hân tas ynpakke gong ek. Se seach by har del. Frjemd fielde it de klean wer oan te hawwen. Har rok wie har te wiid wurden, de panty kribele en se switte no al, wylst se noch mar krekt fan 't bêd ôf wie.

[p. 80]

Hilda skrille op doe't se stappen op 'e gong hearde. Wie Freark dêr al? Dat koe noch net.

It wie de fysioterapeute dy't noch even delkaam. Se glimke freonlik. ‘Zo zo, mevrouw gaat naar huis, hè? Zult u de oefeningen niet vergeten? Iedere dag tien keer en als u 't niet meer weet, ze staan in het blauwe boekje. Trouwens, ik zeg altijd tegen de dames die een borstoperatie hebben gehad, als ze naar huis gaan: Denk er om, blijf bewegen. Maar, tegen u zeg ik: Denk er om, niet teveel bewegen! U bent van nature al zo'n beweeglijk persoon.’ Even lake se. Doe stuts se Hilda de hân ta. ‘Dag mevrouw Wiersma, het ga u goed.’

Hilda betanke har foar de goede soargen. Noch even seach se har achternei. Aardige frou, altyd like blier.

Se gong foar it rút stean, as moast se ôfskie nimme fan it útsjoch. Alve dagen hie se inkeld dat stikje fan 'e wrâld sjen kinnen. No soe se aanst dy wrâld wer yn stappe en nei hûs ta gean, nei it stikje wrâld dêr't se thúshearde. Wat der fierder barre soe hong foar in part ôf fan de útslach fan it lymfeklierûndersyk, dy't noch altyd net binnen wie. De sjirurch soe har belje, sa gau't er it wist. Fan 'e moarn hie se him al dachsein. ‘Wy sjogge elkoar noch wol werom, mefrou,’ sei er. ‘Oer trije dagen komme jo hjir wer, dan moat de oare helte fan de hechtings der út. Salang moatte jo thús ek mei jo earm op in kjessen lizze. En dan fierder bliuwe jo tsien jier ûnder kontrôle. Earst om 'e trije moannen, nei twa jier om it healjier en dan ienkear jiers. As der tuskentiids wat is, as jo fragen ha, of ergens mei sitte, dan daliks belje. Wy hawwe jo trochjûn oan it Radiologysk Ynstitút. Oer in pear wike, as de wûnen hiele binne en der plak is, krije jo wol in oprop. Dat ynstitút, it RIF, is hjir flak by. Wat der krekt bart fertelle se jo dêr wol, mar meitsje jo der mar op klear dat jo dêr fiifentritich kear hinne moatte.’

‘En dan?’ hie se frege. ‘Bin ik der dan of?’

Hy glimke. ‘Jo wolle garânsjes, mefrou, dy kinne wy jo

[p. 81]

net jaan, mar nei de bestrieling jou ik jo in goede kâns.’

Se leaude him net. Wêrom hie se der ek nei frege? It hie dochs gjin doel as se fan tefoaren al wist, dat se him net leauwe soe. Se stuts him de hân ta: ‘Dach dokter. Betanke.’

Even naam er har hân yn beide hannen, ferbylde se 't har, dat er dy wat langer as nedich wie fêsthold?

‘It bêste mei jo, frou Wiersma. En oant sjen.’

Dy eagen, dy lange eachteisters, se soe se har libben lang net wer ferjitte.

Hilda suchte en seach wer op it horloazje, de wizer woe mar net foarúit. Wylst se even op it bêd sitten gong foel har each op it prikboerd boppe it hollenein, dêr't se alle kaarten ôfhelle hie. In hantsjefol punêzes bleau achter. Se rûn derhinne en prikte de punêzes yn 'e foarm fan in hert op it boerd. Wêrom die in minske soks? Och, in aardichheidsje, lêste groet oan de susters, wolkom oan har opfolchster.

En doe wie Freark dêr en mei him wie de wei frij om it sikehûs te ferlitten. Se seine tegearre de haadsuster dach, hearden har goede riejouwings noch oan en doe begûn de tocht nei de frijheid. De sikehûsdoar glied sjongend achter harren ticht. Yn 'e auto sieten se stil neist elkoar en Hilda seach net om doe't se it terrein ôfrieden. Op 'e rûnwei draaide se har holle sa dat se it sikehûs net mear sjen koe. It wie foarby. Safolle tinzen stoarmen har troch de holle, se spruts se net út. Se seine ûnbenullige dingen tsjin elkoar, mar wat lette dat? Se wiene wer tegearre en op wei nei hûs. It fertroude hûs dat har opnaam mei wat fan: Moai sa, wiest dêr wer? Yn 'e hal waard Hilda kjel fan har eigen spegelbyld. Wie sy dat? Sa bleek, sa meager? Yn 'e keamer hong de fertroude lucht fan thús en de rook fan kofje. Der stiene oeral blommen. Freark loadste har nei de bank en skonk kofje foar har yn. Thús, se wie wer thús.

In trien makke in putsje yn de slachrjemme fan har

[p. 82]

gebakje. ‘Ik bin der wer, Freark,’ sei se. Troch har triennen hinne glimke se, want eins woe se sizze: Ik bin der noch. Freark lei in earm om har hinne. Se besocht de triennen te kearen, fage driftich mei har bûsdoekje.

‘Stil mar,’ sei er, ‘do bist wer thús leave. It komt allegear wol goed.’

Oan it ferweegjen fan syn kaakspieren koe se syn ûnrêst ôflêze. Se kroep stiif tsjin him oan en wer sei er de wurden dy't al sa faak tsjin har sein wiene: ‘Dyn kansen binne goed.’

En wer sei se: ‘Ja,’ wylst gjinien fan beiden deryn leaude, dêr wie de skrik noch te grut foar.

It wie goed sa te sitten. Se harke nei it stadige tikjen fan 'e Fryske klok, sa eigen, sa fertroud. ‘Bist der wer... bist der wer...,’ like er te sizzen. De telefoan fersteurde wreed de yntime sfear. It earste telefoantsje fan in einleaze rige.