Sûnder garânsje

18.

‘Set dyn fyts del en stap yn.’

Kjel seach Selma fan siden, se hie de auto sa gau net stean sjoen. Wat moast se no? Automatysk die se in stap achterút, as soe it fytsehok har beskerming biede kinne.

‘Selma, ik moàt mei dy prate.’

‘Der falt neat te praten.’

‘Om 'e donder wol. Do ûntrinst my, skeepst my ôf mei in telefoantsje: Jim mem leit yn 't sikehûs, hast it te drok.’

‘Dat is sa. Ik moat no thús alles dwaan.’

‘Dat is net de wiere reden, do doarst my net mear te moetsjen om't dyn âlden der op tsjin binne.’

‘Dat is net wier.’

‘O nee? Selma is bang. Selma sit noch sa ûnder de flerken fan har mem dat se net foar harsels opkomme doart.’

‘Bist gemien.’

‘Ha 'k gelyk of net?'’

‘Nee. En lit my der lâns, ik moat nei hûs.’

‘Net foardat wy praat hawwe. Oan myn geduld komt in kear in ein. Ik moat nije wike ûnferwachts foar in tiidsje nei it bûtenlân, foar dy tiid wol ik witte wêr't ik oan ta bin.’ Herman feroare fan toan: ‘Asjebleaft Selma, lit ús in eintsje ride. Net langer as asto wolst.’

Selma stie yn twastriid. Se soene thús net fernimme dat se wat letter wie. En sa koe it dochs ek net trochgean?

[p. 69]

Se seach nei Herman, syn eagen dy't fol langst nei har op seagen, it plakje yn 'e auto dêr't se har sa lokkich field hie. Har hiele wêzen gong nei him út, mar it mocht net. Se hie thús tasizze moatten dat se him net wer sjen soe.

Mar nimmen soe it witte as se èven meigong. It begrutte har om him, nee, dat wie it net, se woe sels ek neat leaver as mei gean, mar...

‘Dan net,’ sei er koart en ried stadich fuort.

‘Nee, Herman! Wachtsje...’ Mei fyts en al draafde se achter him oan. Hy stoppe. Even glied der in triomfantlik glimke om syn mûle. ‘Woest mei fyts en al mei?’

Even letter skode se njonken him. Daliks lei er de earm om har hinne, se warde him ôf. ‘Tink derom, aanst sjocht immen ús.’

‘Leave bange Selma, tochtst dat my dat ek mar ien sprút skele koe? Ik ha dy werom, bist fan my. God bern, wat hast my lang wachtsje litten. Jou my in tút.’

‘Ik koe net oars. Us mem... no do witst wat dy hat.’

‘Dat is slim genôch, mar dêrtroch hoecht der foar ús dochs neat te feroarjen?’

‘Ik moat thús de boel draaiende hâlde en ik sit oer har yn noed.’

‘Krekt dêrom moatst by my komme. Ik kin dy miskien helpe, treaste. Wat dy rekket rekket my likegoed, dat witst dochs?’

‘It mei net.’

‘It mei net, seit se. Nee, it mei net fan heity en memmy, mar Selma is gjin lyts bern mear, wol? Wannear sil Selma no ris foar har eigen libben kieze?’

‘Moatst net op my fûterje, dêr kin 'k no net oer.’

‘Ik fûterje net. Och toe no Selma, dêr hoechst dochs net om te gûlen?’

‘Lit my mar even, 'k wit net wat my skeelt. Ik jank om neat op 't heden en doch de stomste dingen op 't wurk. It is thús ek allegear like frjemd en ús heit is sa stil en sa tryst. En mem, as ik dêr bin docht se hiel fleurich, mar

[p. 70]

ik fernim dat se deabenaud is. Stel dat it net goed komt... hoe faak hearst net dat... ik bin bang Herman... Wêr giest trouwens hinne?’

‘Nei myn hûs.’

‘Nee!’ Kjel seach Selma him oan. ‘Nee, Herman, dat wol ik net.’

‘Dat doar ik net, moatst sizze. No, Selma hat foar ienkear neat te wollen of te doaren. Wy moatte prate, myn frou is der net, dat dat dogge wy by my thús. En no kinst heech springe of leech, ik bin no ris baas.’

Stil siet Selma neist him. Hy wie lilk. Se moast no wol witte wat se woe, him noch langer oan it lyntsje hâlde soe er net akseptearje. It wie safier, se soe meigean en it him sizze. It moast der dochs in kear fan komme.

Even letter stoppe er foar in bungalow oan 'e bûtenkant fan 'e stêd. Swijend die er de doar foar har iepen, swijend rûn er foar har út it paadsje op. Har eagen registrearren automatysk de moai oanleine tún, de romme hal, tennisrackets ûnder de kapstok, de grutte keamer. Hjir wenne er dus. Noch altyd swijend wiisde er op in stoel, rûn daliks troch nei de keuken en kaam even letter mei twa folle glêzen werom. Hy gong foar har oer sitten en seach har oan. Syn gesicht stie earnstich, suver strang. Dêr siet in man dy't net langer mei him omboartsje liet. Se fielde de ôfstân tusken harren, hy de man fan 'e wrâld, sy de skoalbanken krekt ûntgroeid. En tagelyk wie der dy oanlûkingskrêft, dy frjemde tsjoen dy't er op har hie. Se wist dat sa gau't er tichterby komme soe, se ferlern wie. Nee, se moast it no sizze, yn dizze koele ôfstanlikens soe it makliker gean. Mar, hoe te begjinnen?

Wêrom sei er no neat, wêrom holp er har net in bytsje? It wie al sa frjemd hjir yn dit hûs te sitten, dêr't se syn frou folle tichterby fielde as wannear't se tegearre yn 'e auto sieten. ‘Wennest hjir moai,’ sei se.

‘Welja lit ús it dêr ris oer ha. Wy kinne ek altyd noch oer it waar prate.’

[p. 71]

‘Ast sa wolste kin ik better daliks fuortgean.’

‘Dat wolst dochs ek it leafste?’ Hy line ûntspand achteroer, wis fan himsels, wis fan 'e sitewaasje. Sa't er har no oanseach, de holle wat skean, wie er ûnwjersteanber. Se sloech de eagen del, fimele oan har rok.

‘Ja,’ sei se. ‘Ik wol hjirwei. Ik bin allinne meigien om dy te sizzen... dat ik...’

‘... datsto wat?’

‘Dat ik dy net wer sjen wol.’

‘Dat mienst net.’

‘Dat mien ik wol.’

‘O nee, dat seist allinne omdatst dat sizze moatst, mar yn dyn hert...’

‘Net wier! Ik wol it net langer..., it kin net, do bist troud! En do fynst it aardich om in aventoerke te hawwen mei in simpel famke fan kantoar, dy't folle jonger is, dêrst yndruk op meitsje kinst... mar do bedonderst dyn frou en dêr wol ik net oan meiwurkje. Ik hie it dy earder sizze moatten, wier Herman, it moat út wêze. Ik... it is better dat wy elkoar net wer sjogge.’ Sa, it wie der út.

‘Kom hjir ris,’ sei er.

‘Harkest net iens!’ Har eagen spatten fjoer. ‘Ik mien it!’

Herman glimke en kloppe op 'e sitting fan 'e bank.

‘Even. Foardatst fuort gieste. Nee? Dan kom ik by dy.’

Hy rûn op har ta en gong op 'e leuning fan har stoel sitten. Wylst er in earm om har hinne lei twong er har nei him op te sjen.

‘Sjoch my ris oan, Selma, sa ja en sis it no noch ris.’

Dy eagen, se koe it net, mar it moast. ‘Ik gean fuort,’ begûn se, ‘it is better dat wy...’

‘Hast gelyk,’ sei er sêft, wylst er beide hannen om har antlit lei.

Se hold de siken yn, fielde hoe't er tichterby kaam. Noch wie der in wjerstân yn har. It mocht net, it koe ommers net.

‘Gean mar,’ lústere er, ‘toe mar, gean mar, Selma. Ik sil

[p. 72]

dy net tsjinhâlde.’ Sêft gongen syn lippen oer har wang, sochten it paad nei har mûle. Se wie ferlern.