Sûnder garânsje

(1999)–Froukje Annema-Noordenbos– rechtenstatus


17. It iene gerdyn hie achtentritich ploaien, it oare sânentritich. It plafond hie tolve blokken yn 'e breedte en sechstjin yn 'e lingte. It nachtkastke - dat mei dy pear eigen dinkjes ôfgryslik wichtich wie, in lyts stikje fan thús, fan it gewoane libben - hie ien skurf plakje. Yn 'e fruitmand fan 'e bern siet in tros druven dêr't se santjin fan telle koe en seis walnuten, trije sinesappels, fiif bananen en twa kiwi's. Wat foel der noch mear te tellen? Of wat koe se oars dwaan om de ferplichte twa oeren middeissliep klearwekker troch te kommen? No't se fan it ynfús ôf wie, koe se in bytsje op ien side lizze, mar de earm moast wol op it kjessen bliuwe. Hilda suchte. Wat wie in sikehûsdei ferskuorrend lang. En saai. Benammen hjoed, snein, hie in oere wol hûndert minuten. Freark hie har in boek meinommen en wat tydskriften. Se koe de oandacht der net by bepale. Dat frou Meier sa sliepe koe, middeis duorre it ek mar fiif minuten en
[pagina 65]
dan snoarke se wer omraak. Sels koe se gjin sliepen betinke as wie it nòch sa. Se hiene har justerjûn in slieppiltsje jûn, om in oere of tsien. Om tolve oere hie se al wer klearwekker west en hie sa lein oant seis oere ta. Uneinich, sa'n nacht. Safolle tiid te prakkesearjen, safolle tinzen dy't nachts helte slimmer lieken as deis, it meunster dat sa no en dan opdoek. Eangst, ûnwissens, pine, fertriet, se moast oeral allinne mei rêde. Mei de goede hân fielde se oan 'e seare earm. Boppe de earmtakke siet der hast gjin gefoel yn. Fan 'e moarn, doe't se der foar it earst even ôf mocht hie er alhiel dôf west en fielde er wol tsien kear sa swier as gewoan. In pear kear hie se der kjel nei sjoen om't se it gefoel hie dat der ergens kâld wetter út 'e earm rûn. De suster hie har útlein dat dat te krijen hie mei it feit dat de lymfeklieren fuorthelle wiene en ek wat mei it trochsnijen fan guon gefoelssenuwen, mar se wie de helte al wer kwyt. Even hie se njonken it bêd stien, mei yn elke hân in fochtflesse, as in beam sûnder woartels. Doe mar wer op bêd. Lizze en wachtsje, wachtsje en lizze. Draaie, suchtsje, ynwindich flokke, it joech allegear neat, de tiid steurde him der net oan. Fier foar besikerstiid lei se al nei de doar te sjen. As Freark no mar allinne kaam, se hiene amper tegearre wêze kinnen. Hy kaam allinne. Doe't er deryn kaam foel har op dat er bleek seach en ek wol meagerder wurden wêze koe. De strik dy't er foar hie paste alhiel net by it pak. Hy groete frou Meier dy't krekt risselwaasje makke om de gong op. Hilda wist dat se dat die om harren de kâns te jaan even tegearre te wêzen. ‘Freark!’ Stiif luts se him tsjin har oan. ‘Dach skat. Moatst net gûle.’ ‘Ik gûl net. 'k Bin allinne sa bliid datst der bist.’ Syn antlit wie flakby harres, se hold him stiif beet as wie se bang dat er daliks wer fuortgean soe. ‘Hoe giet it hjoed?’ ‘Bêst. Ik ha der sels al even ôf west.’
[pagina 66]
‘Moai sa. En hast no wat sliept?’ ‘Jawol hear.’ ‘Sis it ris?’ ‘Twa oeren, op in pil. Ik kìn hjir net sliepe, Freark. Hoe is 't thús? Sjoerd like my it meast oerstjoer, juster.’ ‘Dat is ek sa. Ferjit net dat hy de jongste is. Hy mist dy hiel bot, dat fernim ik oan alles. En Mark komt hieltyd mei fragen, dêr't ik gjin antwurd op wit. Hy prakkesearret der bot oer. Selma is noch it evenredichst. Ik wit trouwens sûnt ik dy boekjes bestudearre ha al aardich mear en ien ding is fan grut belang: Dat wy der op 'e tiid by wiene.’ ‘Dat fergruttet myn kânsen?’ ‘Sokssawat, ja.’ ‘Ik wòl gjin kânsen, Freark, ik wol garânsjes! Hast it lêzen? Mar fjirtich oant fyftich prosint hellet it. Stie yn sa'n stom boekje. De helte mar, Freark, net iens. Ien fan 'e twa hellet it net. As hjir tsien sokken as my lizze, binne der fiif dy't... Freark, dat is dochs ferskuorrend!’ ‘Dat kloppet grif net, miskien wie it wol in âld boekje.’ ‘Dan joegen se ús dat dochs net? Ik bin bang, Freark.’ ‘Hoechst net bang te wêzen, leave, it komt allegear wol goed. Echt wier, leau my no mar. Wy wiene der op 'e tiid by.’ Syn mûle spruts syn eagen tsjin. ‘Ik wol nei hûs.’ ‘Noch in wike. Dy is samar om.’ ‘Do hast noch noait yn in sikehûs lein, in wike duorret hjir trije moanne. Op syn minst. Freark?’ ‘Hm?’ ‘Ik seur. Foar dy is it like slim.’ ‘Ik rêd it wol, sit oer my mar net yn.’ Bang. Hy wie like bang as har, tocht Hilda. Se wiene tegearre fersyld rekke yn in wrâld dy't harres net wie, dêr't se it paad net wisten. In fijannige wrâld. De treast dy't se elkoar besochten te jaan, wie basearre op neat, mar wat moasten se oars? Se seach nei Freark. Hy luts
[pagina 67]
senuweftich mei de mûle en fimele mei in briefke om. ‘Wat hast dêr?’ ‘In briefke mei wa't allegear belle ha. Ik hingje de hiele dei oan 'e telefoan. En elk wol hjir hinne, mar ik ha sein, net earder as moandei. Ik ha al in skema makke. Krigest de groetnis fan de hiele famylje, fan dyn baas, fan Line, fan de buorlju, fan Egbert... Ik lis it hjir del, kinst it sels fierder lêze. Line libbet trouwens hiel bot mei.’ Hilda glimke. ‘Sa is Line. Rêde jim it thús?’ ‘Selma is in reus. Dy nimt dyn taak gewoan oer en set de jonges ek oan it wurk. Se hawwe juster boadskippe en datsoarte fan dingen. Ik hoech my nergens mei te bemuoien.’ ‘Hoe is Selma, oer dat oare bedoel ik?’ ‘Wy hawwe der net wer oer praat. Se is it hiele wykein thús, dat ik nim oan dat se der in ein oan makke hat, mei dy fint. Se is wol wat stil, mar dat binne wy allegear. 't Is ek sa frjemd datst der net bist.’ Freark swei. Hilda hie him noch altyd stiif beet. Frjemd dat alles sa minder slim like. Salang as hy mar foar har bêd siet fielde se har rêstiger en wie it meunster hiel fier fuort. Mar, it kaam wer, dat wist se. Fannacht dan wie it der wer. ‘Bist wurch?’ Freark bûgde him oer har hinne. Mei har goede earm luts se him stiif tsjin har oan. ‘In bytsje. Wurch is it slimste net Freark, bang is helte slimmer. Ik... eh, ik ha de dea sjoen, Freark. Witst hoe't dy der útsjocht? As in meunster, mei grutte grypklauwen en hiele grutte rûne eagen dy't dwers troch dy hinne sjogge.’ ‘Hast sa raar dreamd?’ ‘Nee, it wie net yn in dream. Ik sjoch him sa no en dan ècht, nachts meast. Hy leit te wachtsjen, klear om syn grutte kloeren nei my út te slaan. Ienkear seach ik in krânse, in grêfkrânse mei syn ferskuorrende kop der achter. Hy makket my bang Freark.’ ‘Hoechst net bang te wêzen. It komt allegear wol goed.’
[pagina 68]
‘Wa seit dat?’ ‘Ik, de dokters, elkenien.’ ‘Ik leau nimmen mear.’ ‘Dat komt wol wer.’ ‘Nee, noait wer. Myn betrouwen yn 'e medisy hat sa'n knoei krige dat ik nimmen oait wer leauwe sil. Nimmen!’

Vorige Volgende

17.