Sûnder garânsje

7.

‘Dat wie ús mem!’

‘Wêre? Wa bedoelst?’

‘Dy twa froulju op it fytspaad. Dy iene wie ús mem.’

‘No, en?’

‘Sjoch mar, se sjocht om. O Herman, dy hat my sjoen!’

‘Bestiet net. Dat kin noait sa hurd, wy ha de gong der aardich yn. Nee, ûnmooglik. Sit dêr no mar net oer yn, leave. Trouwens, as jim mem no noch nei de stêd giet, is se noch lang net thús en hoechsto ek noch lang net nei hûs ta. Al wer in foardiel. Toe no, ûntspan dy no mar, se kin it echt net sjoen ha.’

‘Tinkst fan net, hen?’ Selma skode wer tsjin him oan. It wie goed sa te sitten. Se fielde har feilich by him. Even wreau se mei it wang oer syn mouwe, roek de fertroude lucht fan syn after-shave, seach nei him op, nei syn donkere hier, dêr't oan 'e sliepen al wat griis yn kaam, syn hoekige kaken, syn krêftige mûle mei lippen dy't sa sêft wêze koene. ‘Herman?’

‘Sis it ris, pop.’

‘Ik woe... och, ik wit net wat ik woe. Ik woe dat wy sa altyd trochride koene en noait, noait wer werom.’

‘No, dan dogge wy dat dochs? Sis mar wêrst hinne wolste.’

[p. 29]

‘Nei Hawaï. Nei it strân fan Hawaï, mei palmen en blommen.’

‘Sil net tafalle om dêr mei de auto te kommen.’

‘Nei Florida, de Bahama's, eh... Mexico.’

‘Is Ljouwert foarearst ek goed genôch? Dêr kinne wy it dit wykein like moai ha as op Hawaï. Foar dy bin 'k sels ree om palmen yn 'e tún te plantsjen en blommen, in see fan blommen. En as 't moat dûnsje ik foar dy yn in hoela-rokje.’

‘It kin net Herman.’

‘Jawol, it kin wol, mar do wolst net.’

‘Ik wòl wol, mar...’

‘Mar do doarst net.’

‘Mei ik earlik wêze?’

‘Dat ha'k it leafste.’

‘Hast gelyk, ik doar net. Noch net.’

‘Mar wêrom dan net, Selma? No hawwe wy einlings de kâns en no wolst net.’

‘Doarst net, moatst sizze.’

‘Dat komt op 't selde del. Wêrom dan net, famke? Do wolst dochs ek neat leaver as by my wêze?’

‘Jawol, mar...’

‘En fan my wêze. God Selma, ik ha al salang op dy wachtsje moatten.’

‘Ik kìn it net, dyn frou...’

‘Dat is myn frou net mear! Ja, op papier noch al, mar net lang mear. Sa gau asto ja seist lit ik my fan har skiede. De ellinde hat no lang genôch duorre. Wy passe net byelkoar, der ìs neat mear tusken ús, noch fan har kant, noch fan myn kant. Sy wol ek neat leaver as wer frij wêze, Selma. It hie better west dat wy al folle earder byelkoar wei gien wiene, mar it bongele samar wat troch. Wy binne útelkoar groeid, hawwe elkoar neat mear te sizzen, al lang net mear.’

‘It klassike ferhaal: Myn frou begrypt my net. Sorry, sa bedoel ik it net.’

‘Lit it it klassike ferhaal wêze, ik kin der neat oan

[p. 30]

dwaan. Fan de earste minút ôf dat ik dy seach wist ik, datsto it wieste foar my. Ik sjoch dy noch sitten, dêr achter dy baalje. Ik kom der yn en noch foardat ik tinke koe: Hea, in nije resepsjoniste, skeat it troch my hinne: Dàt is se! Dat is de frou dêrsto altyd om socht hast. Sokke dingen barre, Selma, dêr kinst gewoan neat oan dwaan. En do? Wat tochtsto doest my foar it earst seachst?’

‘Ik eh... ik wit it net. It wiene foar my allegear nije gesichten dy earste dei. Wol foel my op datst my hiel bot oan seachste, mar der binne wol mear manlju... no ja.’

‘Der binne wol mear manlju dy't nei dy sjogge, woest sizze. Ja, wat in wûnder. Sa'n kopke, dat lange hier en eagen dêrst it man gek mei meitsje kinst. O Selma, do witst sels net hoe moai ast bist, watfoar effekt as dat hat op ús manlju. Do bist noch sa ûnskuldich, sa suver. Hâld dat sa, asjebleaft, hâld dat sa. Mar, hâld dat allinne foar my.’

‘Der is noch wat, Herman.’

‘En dat is?’

‘Do bist folle âlder. Wy skele trettjin jier.’

‘Krekt oft dat wat útmakket.’

‘Foar my wol.’

‘Foar my net.’

‘En as it oarsom wie, as ik trettjin jier âlder wie as dy?’

‘Wat hast soms frjemde ideeën. Dan nòch net, nee. Do en ik, wy binne foar elkoar bestimd. Der sit dêrboppe, of wêr ek mar, ien dy't soks regelet en dêr moatst noait tsjin yngean. As it sa foarbeskikt is, dan hearst dat te akseptearjen. Nee, net akseptearje, dan hearst dat te gripen, tankber te gripen mei beide hannen.’

‘En neamst dat gjin frjemde ideeën?’

‘Nee, dat binne feiten.’

Selma lei glimkjend tsjin him oan en die even de eagen ticht. Se skrille op doe't de auto in skerpe bocht makke. ‘Wat dochst no?’

[p. 31]

‘Ik ryd in dykje yn.’

‘Dat rint dea, sjoch mar nei dat boerd.’

‘Dêrom krekt. Ik moat dy even foar my allinne ha. Dizze minuten binne sa kostber foar my Selma.’

‘It is al let, wy moatte hast werom.’

‘Bist bang foar my?’

‘Nee, mar ik moat thús hieltyd wer in leagen betinke.’

‘En is 't dy dat net wurdich?’

‘Jawol, dat witst wol, mar...’

‘God Selma, lytse bange Selma...’

Healwei it dykje sette er de auto oan 'e kant en naam har yn syn earmen. ‘Do en ik,’ lústere er, ‘allinne do en ik, dat is it iennichste dat telt op dizze wrâld. Do en ik, Selma.’