Sûnder garânsje

6.

It libben krige syn gewoane ritme wer foar Hilda. Ergens sweve noch it idee dat se meikoarten nei 't sikehûs moast, mar folle sei it har net. 't Wie omtrint itselde as in ôfspraak by de toskedokter. Net oan te ûntkommen. Op 't wurk hie se it al trochjûn oan 'e baas, want se soe dan in pear dagen net komme kinne. Hy hie der net folle fan makke en sy hie him ek net útlein wêrom't se even opnommen wurde moast. Tine wist it wol: ‘Dat stelt neat foar hear, myn skoansuster hat it ek hân. Dy wie fuort dêrnei al wer oan it wurk. Kinst lekker in pear

[p. 25]

dagen útrêste en dy wat bedjerre litte.’

Ja, sa koene jo it ek besjen. Hilda hie noch noait yn in sikehûs lein en hie har twifels oft dat no wol it juste plak wie om jin bedjerre te litten. Thús soene se har bêst in pear dagen rêde kinne, it wiene op 't lêst allegear grutte minsken mei-elkoar. Djip yn prakkesaasjes fytste se op 'e stêd ta. Nei in dei as wat rûzich waar wie it no in prachtige neisimmerdei. Der stie amper wyn en de mylde sinne liet jin noch even leauwe dat de hjerst noch hiel fier fuort wie. Dochs ferkleuren de blêden al en wie de natoer dúdlik op syn retoer. Al wie de simmer - en benammen sa as dy de lêste jierren west hie - in prachtige tiid fan it jier, dochs hold se mear fan 'e hjerst. De jûnen wer langer, mear mei-elkoar thús, it hie syn bekoaring. Se genoat fan har tochtsje. Fansels hie se handiger even mei de auto te boadskipjen kinnen, mar men moast wat om it miljeu tinke en wat beweging wie net ferkeard. Se wie op it lêst fjirtich-plusser en die eins neat oan sport, útsein in pear kear wyks swimme. As se net oppaste waard se aanst sa'n gesellich dikke moeke. Hoewol? Dan moast der noch al wat feroarje, se koe no noch yn maat 38. Selma en sy droegen elkoars klean wol.

Selma. Noch altyd wist se net wêr't it bern mei omrûn. Soms tocht se dat se it har ferbylde hie. Dan die se wer like gewoan as altyd. In pear kear wie se wat letter út 't wurk thúskommen, mar dêr hie se har reden foar. Even winkele, in kear nei in sike kollega. Sokke dingen koene jo al min wat achter sykje. En dochs. Memmeeagen sjogge skerp, Selma wie oars, ôfwêziger, ûnrêstiger. Se ûntrûn Hilda ek en as sy oan bar wie om mei de ôfwask te helpen, dan waard daliks de radio oanset, want altyd wie der krekt dàn sokke goeie muzyk. As se sa dúdlik oanjoech dat se net prate woe, wie it dan net it bêste om jin der by del te lizzen? Se soe der fansels in kear mei foar 't ljocht komme.

[p. 26]

Har tinzen makken in sprong. De útslach fan it sikehûs wie goed. Woansdei hie se de sjirurch dêr oer belle. ‘De foto's wize dúdlik út dat wy hjir mei in goedaardich knobbeltsje te krijen hawwe,’ hie er sein. ‘Jo hoege jo gjin soargen te meitsjen.’ Even gong har hân nei it plakje yn it boarst. Even wie der wer it gefoel fan ûnrêst, mar dat liet him fuorttriuwe.

Hilda wie sa yn prakkesaasjes dat se de frou op 't fytspaad earst op it lêste momint seach. Daliks plofte se fan 'e fyts. ‘Wat no? Ha jo pech?’

‘Ja, lekke bân bin 'k bang.’ De âlde frou stie rûngear by har foartsjil. ‘Ik snap der neat fan, krekt oft er stadich leech rûn. En 'k ha fansels gjin pompke by my.’

‘Mar ikke wol,’ sei Hilda. ‘Wachtsje mar even.’ Se sette de fyts oan 'e kant en rûn mei in pompke nei de frou ta.

‘Wat in gelok,’ sei dy. ‘Ik tink al, hoe't ik dit ha moat? Ik soe nei myn broer yn 'e flat. Dy sit al in oere fan tefoaren út te sjen en as ik ek mar even te let bin, dan is er der ôf, dat ik moat sjen dat ik der kom.’

Hilda fielde oan 'e bân, doe oan it fentyl. ‘Dat sit los,’ sei se, ‘gjin wûnder dat er dan leech rint.’

Se begûn te pompen. 't Gong net sa hurd mei sa'n skiterich dinkje. De frou, sa te sjen bliid dat se in wurd kwyt koe, hold ûnderwylst hiele ferhalen. ‘Hy wennet allinne, myn jongste broer. Ja, ik ek, mar ik ha noait oars wend west. Hy wol, mar syn frou is oardel jier ferlyn ferstoarn en dêr kin er mar net oerhinne komme. Komt der al wat yn?’

‘It begjint te kommen.’

‘Wat bin ik bliid dat jo hjir krekt lâns kamen. Hoe hie ik it oars ha moatten? Ik tocht noch, oars moat ik mar rinne, mar dan hie it wol fiif oere wurden ear't ik by him wie. En dan hie er alhiel yn panyk west. Wenje jo hjir yn 'e buert?’

‘Eintsje dat út,’ wiisde Hilda oer 't skouder. Wylst pompte se drok fierder.

‘In man allinne is ek neat.’ De frou wie yn gedachten al

[p. 27]

wer by har broer. ‘Och witte jo, it is in deagoeie jonge, mar hy kin him allinne net rêde. No't syn frou der net mear is, is hy mar in heal minske mear. Tegearre wiene se ien. Sy regele en tocht foar him, sei hoe't it moast en dan die hy it. Sy hat altyd de beslissings nommen en no moat er sels en dêr hat er wol oan. Ik gean sa faak mooglik nei him ta en dan help ik him wat. Ik hâld syn klean hiel, ik doch syn boekhâldinkje en wy prate wat, mar, sa't ik sei, hy sjocht alle kearen sa bot nei my út, dat ik gjin minút te let komme kin. Rêde jo it op?’

Hilda draaide it dopke stevich op it fentyl. ‘Klear. Jo kinne wer fytse.’

‘Geweldich.’ De frou helle har taske út 'e fytstas, klaude der wat yn om en helle doe in los pipermuntsje foar it ljocht. ‘Asjebleaft, foar jo.’

Hilda besocht net te laitsjen. ‘Tankjewol.’

De frou die har mantel oer it seal en stapte wjukkeljend as in oansketten ein op. ‘No moat 'k avensearje,’ sei se, ‘hy stiet fansels al in oere yn 'e hal. Geane jo mei dat út?’

Hilda koe der net omhinne, al hie se wol sa leaf allinne fytst.

‘As er mar yn 'e hal bliuwt. Ik bin ienkear earder te let kommen en doe rûn er al foar op 'e dyk om. Hy sit yn Aldlânstate, kenne jo dat?’

Se wachte net op antwurd. ‘Dat is net safier fan it MCL ôf. Dêr gean 'k ek wol ris hinne, nei it MCL, as der immen leit dy't ik ken, mar ik mei dat grutte wite gebou net lije. En fan binnen is it ek like kâld. Witte jo hoe let oft it is? Ik doar sa net op it horloazje te sjen, want ik bin al ris omfallen doe't ik fytsendewei op it horloazje sjen woe.’

‘Goed healwei fiven,’ sei Hilda.

De frou begûn fûler te traapjen. ‘Oars hie 'k der no al west. As er mar net op 'e dyk omrint. Ik sei al, dat hat er wol ris earder dien. En 't is drok yn 'e stêd. Hy heart ek net sa goed mear en dan tink ik...’

[p. 28]

Hilda harke even net. Se siet ynienen achterstefoaren op 'e fyts om in grutte donkerblauwe auto nei te sjen. Nee, dat koe net, dat moast ferbylding wêze. Der wiene fansels tûzenen famkes mei lang blond hier. En se hie it kopke mar in tel sjoen, foardat it fan har ôf draaide. Boppedat, Selma wie ommers op 'e fyts. Nee, ûnmooglik.

‘Kinne jo my net byhâlde?’ De frou seach hymjend achterom.

Hilda kaam wer neist har. Doe't se foaroan yn 'e stêd byelkoar wei giene, prate it minske noch.