Meester Pompelmoes en de mompelpoes

[p. 37]

Meester Pompelmoes en de Jubel-stofverwijderaar

Het huis van Meester Pompelmoes behoorde natuurlijk geregeld schoongemaakt te worden, net als ieder ander huis. Meester en De Fleurige Hond ruimden soms zelf zo'n beetje op en een enkele maal verwaardigde Joachim de Geleerde Kater zich om wat stof af te nemen - maar tòch was het maar beter dat er twee keer in de week een werkster kwam. Die werkster kon verschrikkelijk goed werken: ze boende en schrobde en zeemde en poetste, netzolang tot het hele huis weer helder en proper was. Maar erg aardig was ze niet. O, ze had geen slecht karakter, maar ze keek altijd knorrig en vooral wanneer je haar bij het werk in de weg liep! ‘Vort!’ gromde ze dan. ‘Leeglopers! Lanterfanters! Laat een fatsoendelijke vrouw rustig werken!’ Dat gromde ze net zo goed tegen De Fleurige Hond en Joachim als tegen Meester Pompelmoes zèlf, zodat ze er alle drie voor zorgden om zo gauw mogelijk het huis uit te komen wanneer Juffrouw Stien - zo heette die werkster - aan de slag ging. Meester moest dan meestal tòch naar school - en De Fleurige Hond en De Geleerde Kater

[p. 38]

gingen de hele dag in het park wandelen. Zelfs Gerrit de Tuinkraai ging vaak met ze mee, want, zoals hij zei: ‘Stel je voor dat ze eens een keer de tuin in kwam om het onkruid te wieden. Dan zat ze me vast met de hark achterna! Ze kan niet tegen kraaien, geloof ik!’

‘Nee, en ook niet tegen honden!’ zei De Fleurige Hond. ‘Of tegen Geleerde Katers’, zei Joachim. En Meester Pompelmoes zuchtte: ‘Ik denk dat ze zelfs niet tegen Meesters kan.’

Nu had die juffrouw Stien op een keer tegen Meester Pompelmoes gezegd:

‘Voor ik de volgende keer kom zorgt U er maar voor dat ik een nieuwe stofzuiger heb. Met dat stuk oudroest van U kan ik niet meer zuigen.’

‘Stuk oudroest?’ vroeg Meester, ‘'t Is nog een heel goede stofzuiger. En 't was echt geen goedkope: vijf en dertig gulden op de Rommelmarkt!’

‘Rommelmarkt!’ snoof juffrouw Stien. ‘Net zo'n rommelzooi als 't hier in huis altijd is. Maar U heeft gehoord wat ik U zei: een nieuwe stofzuiger of ik steek geen hand meer uit.’

Meester zuchtte en de volgende dag ging hij naar een zaak waar ze stofzuigers verkochten. Het was een supermoderne zaak met supermoderne artikelen.

‘Een stofzuiger, meneer?’ vroeg de verkoper. ‘Ah, maar dan heb ik hier het nieuwste van het nieuwste. Kijkt U eens, meneer, dit apparaat hier, oppervlakkig gezien heeft het nog iets van een stofzuiger, maar in werkelijkheid is het een wonder van 21e-eeuwse techniek.’

‘21e-eeuwse techniek?’ zei Meester. ‘Ik dacht dat we nog steeds in de 20e eeuw leefden.’

‘De makers van dit apparaat niet’, antwoordde de verkoper. ‘Die zijn hun tijd zover vooruit dat ze lachen, jawel, meneer, lachen om de armzalige 20e-eeuwse techniek zoals die nog

[p. 39]

steeds wordt toegepast door de andere stofzuigerfabrikanten. Dit apparaat, deze electronische stofverwijderaar/klopper/boener/wrijver/poetser ...’

‘Jaja’, zei Meester Pompelmoes, ‘als ie maar goed zuigt.’

De verkoper keek Meester even verwijtend aan en stelde toen zonder een woord te zeggen de stofzuiger in werking.

Het was inderdaad een prachtig stuk techniek. De slede, zoals ze dat noemen, liep op vier wieltjes en had een eigen motortje zodat je de slede niet hoefde voort te trekken. En je hoefde niet eens zelf te zuigen als je dat niet wilde, want als je op een knopje drukte, kwamen er zes slangen met zuignappen te voorschijn die uit eigen beweging de grond in een ommezien schoonzogen, terwijl het apparaat zacht zoemend voortbewoog.

‘Ze vinden wat uit’, zei Meester. ‘Maar ik moet zeggen dat ...’ En verder kwam hij niet, want toen werd hij onderbroken door een vrolijke stem die uit het apparaat kwam.

‘Jajaja, vrolijkheid maakt de arbeid licht!’ riep de stem. ‘Wat ziet U er weer stralend uit, Mevrouwtje. Ja, hier spreekt Uw trouwe vriend en metgezel, de Jubel-stofverwijderaar, altijd tot Uw dienst! U kunt er best even bij gaan zitten; - kijkt U maar rustig toe hoe ik het stof verwijder. Maar misschien wilt U intussen een muziekje horen? Luistert U maar ...’ En uit de stofzuiger klonk de vrolijke muziek van een beatgroepje.

‘Wat is dàt?!’ riep Meester uit. ‘Heeft dat ding een ingebouwde radio?’

‘Een bandapparaatje’, zei de verkoper. ‘Het nieuwste snufje. Zorgt voor een opgewekte stemming tijdens het werk - en zo hoeft de huisvrouw niet steeds naar alle kamers een transistorradiootje mee te slepen. De programma's van de Jubel-stofverwijderaar zijn door de beste specialisten in de moderne amusementsmuziek samengesteld en kunnen door een een-

[p. 40]

voudige handgreep worden vernieuwd. En hoe vindt U die hartelijke warme stem en die gezellige tekst? Ja, wij willen dat de Jubel-stofverwijderaar inderdaad de vrolijke vriend en metgezel van de huisvrouw wordt. Maar, pardon, zuigt U zelf? In dat geval moet U andere bandjes hebben, de bandjes voor alleenstaande heren zonder hulp in de huishouding. Het zou wel gek staan als de Jubel-stofverwijderaar U steeds maar met Mevrouw bleef aanspreken, haha.’

Meester Pompelmoes stond nog verbluft te kijken. Hij krabde zich eens achter het oor en zei:

‘Tja, het is heel knap bedacht, allemaal, maar ik weet niet ...’

‘Op proef!’ riep de verkoper opgewekt uit. ‘U kunt de Jubel-stofverwijderaar gratis een week op proef krijgen. Wat kunt U dáár nu aan verliezen.’

Meester Pompelmoes dacht na. Hij dacht: Misschien vinden huisvrouwen zo'n ding wel leuk. Werksters misschien ook. En als dit apparaat echt zou bereiken dat onze juffrouw Stien wat vrolijker werd onder het werk ... Die stem uit dat apparaat, dat is bepaald een vriendelijke hartverwarmende en opwekkende stem, net zoals de verkoper zegt ... En dan die muziek ... Ach, laat ik de proef maar eens nemen.

‘Goed’, zei hij, ‘een week op proef - en U heeft geen bandje waarop die stem Juffrouw Stien zegt in plaats van Mevrouw?’

‘Nee, maar dat kan natuurlijk apart worden bijgemaakt’, zei de verkoper.

‘Dat zien we dan later wel’, zei Meester Pompelmoes.

Nog diezelfde dag werd de Jubel-stofverwijderaar bezorgd en de volgende dag kwam juffrouw Stien.

‘Waar is de nieuwe stofzuiger?’ was het eerste wat ze zei.

‘Daar’, wees Meester Pompelmoes. ‘Het modernste van het modernste en bepaald níet van de Ouwe Rommelmarkt.’

Juffrouw Stien snoof.

[p. 41]

‘Kijk’, vervolgde Meester, ‘men drukt op dit knopje ...’ - hij deed het en de stofzuiger begon zachtzoemend voort te bewegen en zijn zes slangen met zuignappen kronkelden over de grond.

‘Help! Help!’ riep juffrouw Stien. ‘Een monster! Een spin! Een inktvis!’

‘Ja, hij ziet er wat merkwaardig uit op het eerste gezicht’, zei Meester, ‘maar het gaat er tenslotte om of ...’

‘Jajaja, vrolijkheid maakt de arbeid licht!’ riep de stem. ‘Wat ziet U er weer stralend uit, Mevrouwtje. Ja, hier spreekt Uw trouwe vriend en metgezel ...’

‘Het monster praat! Het kan nog praten ook! En het durft mij Mevrouwtje te noemen! Ik zàl je mevrouwen!’

Juffrouw Stien liep zo bang als ze was vastberaden naar de

[p. 42]

Jubel-stofverwijderaar toe en gaf hem onverwacht een harde trap met één van haar zware schoenen! En nog een trap! En nog één! En de motor stopte, de stofzuiger stond stil en al zijn slangen hingen slap op de grond.

‘Zo’, zei juffrouw Stien, ‘die is onschadelijk gemaakt! En U hoeft niet te denken dat ik hier nog langer kom werken. Honden, katten en kraaien, dat is al erg genoeg, maar spinnen en inktvissen en monsters van staal die nog praten ook en mij Mevrouwtje noemen ... Ik heb er genoeg van! De groeten!’

Ze draaide zich om en liep snuivend de kamer uit, pakte haar hoed en jas en stampte uit het huis, de voordeur keihard achter zich dichtsmijtend.

Het kostte Meester Pompelmoes vier bezoeken aan juffrouw Stiens adres, een flinke loonsverhoging en een andere nieuwe stofzuiger - nu een gewone met een lange steel en een ellenlang snoer - vóór juffrouw Stien weer wilde komen werken. En de reparatierekening voor de Jubel-stofverwijderaar was vijf en tachtig gulden en Meester had nog de grootste moeite om dat wonder van techniek door de winkel te laten terugnemen. Juffrouw Stien bleef grommen en snauwen en ze keek nog lelijker dan vroeger, maar Meester Pompelmoes zei:

‘Ach, ze zal misschien toch wel een best karakter hebben. En zelfs al was dat niet zo - het is in elk geval twee dagen van de week schóón in huis!’