Kinderverhalen

[p. 141]

‘Ik wou dat ik twee paar handen had’

Er was eens een moeder met acht kinderen. Acht kinderen is een heleboel en die moeder had dan ook iedere dag handenvol werk. Voor Vader moest ze ook zorgen natuurlijk, maar met hèm had ze het niet zo druk, want overdag zat hij op een groot kantoor met allemaal schrijfmachines en telefoons en 's avonds zat hij in zijn gemakkelijke stoel en las de krant en rookte een pijpje.

Maar die kinderen, die kinderen, die acht kinderen...! ‘O, o, o’, zei Moeder dikwijls, ‘ik ben dol op mijn acht kinderen, maar ze bezorgen je zoveel last, dat ik soms wel eens wou dat ik twee paar handen had.’ Daar bedoelde ze natuurlijk mee, dat ze met twee paar handen, met vier handen, veel meer werk zou kunnen doen en veel gauwer klaar zou zijn. Maar ze meende het niet ècht

[p. 142]

en dat begrepen de kinderen ook wel. Behalve kleine Rik, de jongste van de acht, die soms vroeg:

‘Waarom wil je vier handen hebben, Moeder? Vind je dat mooier staan dan gewoon twee handen?’

‘Niet zoveel vragen, Rik’, zei Moeder dan, ‘want ik heb het weer zo druk vandaag dat ik niet weet hoe ik klaar moet komen. Ach, ach, ik wou maar dat ik twee paar handen had.’

Op een dag nu was de kleine Rik op straat aan het spelen. Vlak langs het trottoir duwde een vrouwtje een kar voort, die vol met de prachtigste sinaasappelen lag.

‘Sinaasappelen! Sinaasappelen!’ riep ze. ‘Lekker sappig en maar een gulden de tien! Een gulden de tien!’

Plotseling echter kwam er een grote dure auto langs, die met zijn achterkant de sinaasappelkar nèt even raakte. De kar viel om en al die mooie sinaasappelen rolden over het trottoir. De grote dure auto reed snel door.

[p. 143]

‘Wat een gemene auto!’ riep de kleine Rik. ‘Eerst die kar omgooien en dan zomaar doorrijden! Gemeen hoor!’

En hij bukte zich en begon de sinaasappelen op te rapen. Telkens bracht hij een arm vol naar het vrouwtje, dat de kar weer recht overeind had gezet en steeds maar uitriep:

‘Wat ben ik geschrokken! Wat ben ik me toch ontzettend geschrokken! Gelukkig maar dat mijn sinaasappelen van de eerste kwaliteit zijn! Die kunnen tegen een stootje! Goed zo, beste jongen, help jij me maar. Dank je wel! Dank je wel!’

Ze ging nu ook de sinaasappelen oprapen en een kwartiertje later was de kar weer helemaal vol.

‘Jij bent een beste brave jongen’, zei het vrouwtje. ‘Wil je een paar sinaasappelen?’

‘Graag’, zei Rik. Hij kreeg een stuk of wat sinaasappelen en toen zei het vrouwtje:

‘Maar zo'n beste brave jongen als jij bent, verdient een grotere

[p. 144]

beloning. Weet je wat? Je mag van mij een wens doen.’

‘Een wens doen?’ zei de kleine Rik. ‘Hoe kan dat nou? Alleen van goede feeën mocht je heel vroeger soms een wens doen en goede feeën bestaan er allang niet meer.’

‘O nee? Wat weet jij daarvan?’ riep het vrouwtje boos uit. ‘Het is waar dat er lang niet zoveel goede feeën meer bestaan als vroeger. Maar er zijn er heus nog wel een paar, hoor! Ik ben zelf nog zo'n goede fee, al zou je 't misschien niet zeggen, omdat ik achter een sinaasappelenkar loop. Maar ik vind het nu eenmaal leuk om achter een sinaasappelenkar te lopen. Sinaasappelen zijn mooie en gezonde vruchten. Kom, wil je nu een wens doen of niet?’

‘Als dat dan werkelijk kan’, zei Rik aarzelend, ‘dan wens ik dat mijn moeder twee paar handen heeft, want dat wil ze altijd zo graag.’

‘Twee paar handen!’ riep het vrouwtje. ‘Nou, ik weet niet of je moeder daar wel zo blij mee zal zijn. Maar daar is nu niets meer aan te doen, want je wens werd vervuld zodra je hem had uitgesproken. Ga nu maar gauw naar huis, naar je moeder.’

Rik holde naar huis. Dat vrouwtje kan zeggen wat ze wil, dacht hij, maar ik weet zeker dat mijn moeder heel blij zal zijn als ze twee paar handen heeft.

Maar toen hij thuiskwam zat zijn moeder aan de keukentafel verschrikkelijk te huilen. En de rest van de kinderen - het was vakantie en ze waren toevallig alle zeven thuis - huilde met haar mee.

‘O, Rikje’, huilde moeder, ‘kijk nu eens wat er met mij is gebeurd? Nu heb ik plotseling twee paar handen! Ik zal niet zeggen dat het misschien niet makkelijk is in het huishouden om twee paar handen te hebben, maar wat is dat nou voor een gezicht: een

[p. 145]

moeder met twee paar handen? Het staat zo verschrikkelijk lelijk, dat ik niet weet wat ik tegen je vader moet zeggen als hij vanavond van zijn werk komt.’

‘Maar Moeder’, zei Rik, ‘je zei toch altijd dat je zo graag twee paar handen wou hebben?’

‘Ja, maar dat zei ik zómaar. Omdat ik het altijd zo druk heb. Dat meende ik niet echt, natuurlijk.’

‘O’, zei Rik, ‘dan geloof ik dat ik me heb vergist. Dan ga ik maar weer, Moeder. Ik hoop dat ik gauw terug ben.’

En de kleine Rik holde de straat op om het sinaasappelenvrouwtje te zoeken. Gelukkig vond hij haar een paar straten verderop.

‘O lieve sinaasappelfee’, zei Rik, ‘mijn moeder doet niets dan huilen, want ze meende het niet ècht van die twee paar handen. Dat zei ze zómaar omdat ze het altijd zo druk heeft. Heeft U misschien nog een wensje over voor mij?’

‘Hm’, bromde het vrouwtje, ‘je bent een beste brave jongen, maar kinderen blijven altijd lastig, dat zie je maar weer. Denk je dat de wensen me op de rug groeien? Maar goed, nog één keer mag

[p. 146]

je dan een wens doen. Als je deze keer maar heel goed nadenkt voor je je wens uitspreekt.’

Rik dacht heel lang na en zei toen:

‘Ik wens dat mijn moeder weer één paar handen heeft, maar dan zulke vlugge en handige handen dat ze veel vlugger klaar is met al het werk.’

‘Dat is een heel slimme wens’, zei het vrouwtje. ‘En hij is al vervuld. Ga maar weer gauw naar huis, naar je moeder.’

De kleine Rik liep hard naar huis, waar zijn moeder aan de keukentafel samen met de kinderen door haar tranen heen zat te lachen, omdat ze weer gewoon één paar handen had. Maar lang bleef ze niet zitten, want ze moest de was nog doen omdat het wasdag was. En terwijl ze de was deed, riep ze uit:

‘Ik begrijp niet hoe het komt, maar mijn handen gaan veel vlugger dan anders. Kijk eens, hoe vlug mijn handen gaan? Het lijkt wel tovenarij.’

‘Dat komt door de sinaasappelfee, Moeder’, zei Rik. Maar Moeder hoorde het niet en Rik begon één van die heerlijke sinaasappelen te eten die hij van het sinaasappelvrouwtje gekregen had.