Kinderverhalen

[p. 121]

De olifant die zijn slurf wou ruilen

Er was eens een olifant die last had van zijn olifantenslurf. ‘Dat lange ding ook altijd’, zei hij, ‘waarom heb ik geen gewone neus als de andere dieren? Een leeuwenneus of een tijgerneus, het kan me niet schelen, als het maar niet zo'n lang end van een slurf is! Wanneer ik eens een stukje hard wil gaan lopen en ik let eventjes niet op, dan struikel ik over mijn eigen slurf! En wanneer ik verkouden ben en ik wil mijn neus, ik bedoel mijn slurf snuiten, dan heb ik tienmaal zo lang werk als een tijger of een leeuw.’

De andere olifanten lachten hem uit en zeiden:

‘Wat is nou een olifant zonder een slurf? En dat je over je slurf struikelt, is je eigen schuld. Wanneer je hard loopt, moet je 'm de hoogte in steken, dat doen alle olifanten. En wanneer je ver-

[p. 122]

kouden bent, dan is dat ook je eigen schuld, want dan moet je maar niet op de tocht gaan staan.’

Maar onze olifant herhaalde koppig:

‘En toch wil ik 'm best kwijt, dat lange ding van een slurf! Je hebt er maar last van!’

Op een dag nu liep die olifant wat te wandelen, toen hij een reuzegrote aap tegenkwam.

‘Dag aap’, zei hij tegen de aap. ‘Wat ben jij groot, zeg! Bijna net zo groot als een olifant!’

De aap sloeg zich trots op de borst en antwoordde:

‘Ja, bij ons in de familie zijn we allemaal groot. En ik ben de grootste van allemaal! Maar toch is er iets wat me ontbreekt.’

‘Wat dan?’ vroeg de olifant.

‘Een slurf’, zei de aap. ‘Net zo'n slurf als jij hebt. Want al ben ik heel groot, ik heb toch maar een kleine apenneus. Wanneer ik zo'n mooie lange slurf als die van jou zou hebben, dan was ik helemaal gelukkig.’

‘Dat is ook toevallig’, zei de olifant. ‘Ik wil dat lange ding juist

[p. 123]

kwijt. Kunnen we niet ruilen? Ik zou liever een leeuwenneus of een tijgerneus hebben, maar als het niet anders kan, ben ik best tevreden met een apenneus.’

‘Wil jij ruilen, wil jij echt ruilen?’ vroeg de aap opgewonden. ‘Wel, wat mij betreft, kan dat onmiddellijk!’

‘Goed, dan ruilen we’, zei de olifant. ‘Gelijk oversteken!’

En hij nam zijn slurf af en zette die op de kop van de aap, op hetzelfde ogenblik dat de aap zijn apenneus afnam en die op de kop van de olifant zette. En alle dieren van het woud werden even stil, want zoiets hadden ze nog nooit gezien: een aap met een olifantenslurf en een olifant met een apenneus!

De olifant en de aap namen afscheid en de olifant wandelde verder. Hij begon een stukje hard te lopen en zei: ‘Zie je wel, nou kan ik net zo hard rennen als ik wil, zonder dat ik over mijn eigen slurf struikel. En als ik verkouden word, dan heb ik maar één zakdoek nodig en niet een heel laken zoals vroeger. Ik heb een goede ruil gedaan!’

Maar toen het avond werd, begon hij honger te krijgen. Hij keek

[p. 124]

eens om zich heen en naar boven - en kijk, daar boven hem hingen de sappigste groene blaadjes en de heerlijkste vruchten. ‘Ha, lekker’, zei de olifant en hij wilde met z'n slurf die sappige groene blaadjes en die heerlijke vruchten pakken, tot hij ontdekte dat hij zijn slurf voor een apenneus had geruild. ‘Hm’, zei de olifant, ‘dat is nou vervelend.’ Hij keek eens naar beneden en zag daar een heleboel groene grassprieten. ‘Nouja’, zei de olifant, ‘het is niet dat ik zo dol ben op gras, maar je kunt er toch je maag mee vullen.’ Hij probeerde die grassprietjes met z'n mond te pakken, maar dat lukte hem niet, want een olifant is heel groot en zwaar en die grassprietjes stonden natuurlijk vlakbij de grond. De olifant ging steunend en zuchtend op z'n knieën liggen, maar zelfs toen kon hij niet bij die grassprietjes komen. ‘Hum’, zei de olifant, ‘dit wordt zelfs hoe langer hoe vervelender!’ En het werd donkerder en donkerder en op het laatst ging de olifant maar zonder eten naar bed.

Toen de olifant de volgende morgen opstond, had hij nog steeds honger, maar hij had nog meer dorst. Hij had zo een ontzettende dorst dat hij hard naar de rivier liep waar alle olifanten van het woud uit dronken. Onze olifant wilde zijn slurf in het water steken om het water op te zuigen en dat in zijn mond te spuiten, want zo doen olifanten dat. Maar hij merkte dat hij geen slurf meer had en liep toen zomaar met zijn grote olifantenlichaam heel ver de rivier in om te drinken. Maar het water stroomde heel snel en hij werd meegetrokken naar het midden van die grote rivier.

‘O, o, o,!’ riepen de olifanten, ‘hij verdrinkt, hij verdrinkt! Dat komt ervan als je je slurf voor een apenneus ruilt!’

De olifant werd gelukkig door het wilde stromende water naar de kant gesleurd en een paar andere olifanten staken hem hun slurf toe, zodat hij op de kant kon klimmen.

[p. 125]

‘Brrrr!’ zei onze olifant, ‘nou heb ik honger en dorst en nou ben ik nog nat ook. Dat komt allemaal doordat ik geen slurf meer heb, alleen maar zo'n domme apenneus!’

En boos schudde hij dat natte water van zich af en ging op zoek naar de grote aap die zijn slurf aan zijn kop had.

Hij liep nog maar een half uurtje te zoeken, toen hij de grote aap al tegenkwam. Die zag er heel ongelukkig uit.

‘O mijn beste olifant!’ riep hij, ‘wat een geluk dat ik je zie! Zou je 't heel erg vinden als we opnieuw ruilden: ik weer mijn apenneus en jij weer je olifantenslurf?’

‘Welnee, daar zoek ik je juist voor, ik wil óók weer ruilen’, ant-

[p. 126]

woordde de olifant. ‘Ik kan geen sappige blaadjes en geen heerlijke vruchten meer met mijn slurf pakken en toen ik wou gaan drinken, ben ik ontzettend nat geworden van die nare rivier!’

‘Met mij is het al niet beter gegaan’, zei de aap treurig. ‘In het begin was het wel leuk, zo'n slurf, want je kon er fijn mee aan de takken van bomen zwaaien. Maar alle apen uit de buurt hebben me uitgescholden voor Slurfaap! Nou vraag ik je, slurfaap! Mijn familie was heel boos op me. En daarom wou ik zo graag weer mijn eigen gewone kleine apenneus hebben.’

‘Goed’, zei de olifant, ‘dan ruilen we weer en dan zijn we allebei tevreden. Gelijk oversteken.’

En de olifant zette de apenneus op de kop van de aap en de aap zette de olifantenslurf op de kop van de olifant. Daarna namen ze hartelijk afscheid van elkaar. En de olifant ging onmiddellijk terug naar de rivier om een heleboel water in zijn slurf op te zuigen en dat in zijn mond te spuiten. Want zo doen olifanten dat als ze dorst hebben. Toen ging hij wandelen door het woud en plukte met zijn slurf de sappigste blaadjes en de heerlijkste vruchten en at die op, net zolang tot hij helemaal geen honger meer had.

En toen zei hij: ‘Een olifant heeft een slurf en een aap heeft een apenneus. Zo is het en je moet niet proberen om dat te veranderen!’ En alle olifanten van het woud kwamen om hem heen staan en riepen: ‘Hoera! Nu is hij een verstandige olifant!’