Kinderverhalen

[p. 108]

Het boompje dat vlak bij de zon wou zijn

Er was eens een boompje dat Jantje heette. Je denkt misschien dat bomen geen namen hebben zoals kinderen en grote mensen, maar dan vergis je je. Bomen hebben een heleboel namen: Dirk, Hendrik, Willem, noem maar op. En ons boompje heette Jantje omdat hij maar een kleine boom was. Hij stond tussen twee heel hoge bomen in - hoe die twee hoge bomen heetten? nou, de ene heette Piet en de ander Klaas - en daardoor leek hij nog kleiner dan hij al was.

‘Waarom zijn jullie toch zo lang en ben ik maar zo klein?’ vroeg hij aan de bomen Piet en Klaas.

‘Omdat wij zo goed konden groeien’, antwoordden de bomen Piet en Klaas.

‘Maar ik heb toch ook altijd mijn best gedaan om te groeien’, ant-

[p. 109]

woordde het boompje Jantje. ‘Hoe moet ik nou nog méér groeien?’

‘Ga eens op je tenen staan’, zei boom Piet. En boom Klaas vervolgde: ‘En rek je dan eens flink uit, twee dagen en twee nachten lang.’

Jantje ging op zijn tenen staan en rekte zich uit zo lang als hij maar kon, recht de lucht in. Dat hield hij twee dagen en twee nachten vol. Toen ging hij weer gewóón staan en vroeg gretig:

‘En? Ben ik nu langer geworden?’

‘Ja, hoor’, zei boom Klaas. ‘Je bent zeker een halve meter langer geworden.’

‘Nou, een halve meter, dat is wat overdreven’, zei boom Piet. ‘Zeg vijf en dertig centimeter, dan ben je er dichter bij.’

‘Maar wat heb ik aan vijf en dertig centimeter of zelfs een halve meter!’ riep het boompje Jantje uit. ‘Heb ik me daarvoor zo uitgesloofd? Ik wil niet een béétje langer worden, ik wil ècht lang worden, mooi groot en lang en hoog, net als jullie.’

‘Haha, dat kan niet’, lachten de bomen Piet en Klaas. ‘We willen je graag helpen, maar zo groot en lang en hoog als wij zijn, dat kan nu eenmaal niet. Daar moet je een beter soort boom voor zijn.’

‘En ik zeg dat het wèl kan’, antwoordde Jantje koppig. ‘Ik zeg dat ik zo lang kan worden dat ik met mijn kruin vlak bij de zon kom. Het is mijn grootste verlangen om heel dicht bij de zon te zijn en dat zal ik bereiken ook!’

Maar toen werden die twee hoge bomen Piet en Klaas ontzettend kwaad.

‘Wat verbeeld jij je wel, onderkruipsel’, riepen ze uit. ‘Daar doen wij ons best om hem te helpen en wat is onze dank? Dat hij durft te zeggen dat hij zó lang kan worden dat hij met zijn kruin vlak

[p. 110]

bij de zon komt! Dat kunnen wij niet eens!’

En voor dat ons boompje Jantje goed wist wat er gebeurde, begonnen de bomen Piet en Klaas hem met hun allerdikste takken op zijn bast te slaan.

‘Au, au!’ riep hij uit. ‘Dat is niet eerlijk! Twee grote bomen tegen één kleintje! Hou op, hou op!’

Maar de twee bomen bleven maar aan het slaan en op het laatst kon Jantje het niet meer uithouden. Met een ruk maakte hij zich los uit de aarde waarin hij stond en liep op zijn wortels heel hard weg. Toen hij op veilige afstand was gekomen, riep hij:

‘En nu ga ik er lekker vandoor! Ik wil niets meer met jullie te maken hebben. En ik zal heus nog een keer zó lang worden dat ik met mijn kruin vlak bij de zon kom!’

‘Maak dat je wegkomt en laat je hier niet meer zien’, riepen de bomen Piet en Klaas terug. ‘Pas op, of we komen je achterna!’

‘Poeh’, zei het boompje Jantje. ‘Dat kunnen jullie niet eens. Jullie zijn veel te log om uit de aarde los te komen!’ En hij trok een lange neus tegen ze en riep nog een keer: ‘Poeh!’ Daarna draaide hij zich om en liep kalm op zijn wortels stappend de wereld in. Hij liep de hele dag door en tegen de avond kwam hij in een groot bos. Een bos van prachtige rechte hoge bomen. Jantje was

[p. 111]

erg vermoeid geraakt - want een boom behoort tenslotte te stáán en niet te lopen - en toen hij al die prachtige hoge bomen zag, werd hij verschrikkelijk verdrietig. Het is allemaal goed en wel, dacht ons boompje Jantje, om zomaar weg te lopen van de plek waar je je hele leven gestaan hebt. Maar als je dan niets anders dan hoge bomen tegenkomt en je bent zelf nog altijd even klein, dan is er ook geen aardigheid aan. Ik had net zo goed bij die vervelende bomen Piet en Klaas kunnen blijven.

Inmiddels was het avond geworden en de volle maan stond al aan de hemel. Wat doe ik hier in dit griezelige bos, vroeg Jantje zich af, en plotseling begon hij van moeheid en verdriet zo hard te huilen dat de hoge bomen warempel even naar beneden keken.

Maar toen hoorde Jantje een stem die zei:

‘Een boompje dat loopt te lopen? Een boompje dat loopt te huilen? Je zou bijna denken dat de wonderen de wereld niet uit zijn.’

[p. 112]

Het boompje Jantje keek op en schrok hevig. Want voor hem stond een verschrikkelijk lelijke oude vrouw met een tandeloze mond en een bezemsteel in haar hand.

‘Je hoeft niet zo te schrikken’, zei de oude vrouw. ‘Goed, ik ben een heks. Maar ik ben allang geen boze heks meer. Sinds alle goede en boze wonderen de wereld uit zijn - ja, vroeger had je alle sóórten van wonderen -, loop ik maar zo'n beetje rond in dit bos. Vliegen op mijn bezemsteel kan ik ook al niet meer. Kan ik je ergens mee helpen?’

‘Het is alleen maar’, snikte ons boompje Jantje, ‘dat ik zó lang zou willen worden dat ik met mijn kruin vlak bij de zon ben.’ En hij vertelde alles wat er die dag was gebeurd.

‘Ach’, zei de heks, ‘als we nu nog in een tijd van wonderen leefden! Maar dat zou voor jou niet zo best zijn geweest, want dan had ik je nog twee keer zo klein gemaakt. Zo gemeen waren boze heksen vroeger. Maar misschien weet ik raad. Waarom ga je niet op de Zonnerots staan?’

‘De Zonnerots?’ vroeg het boompje Jantje.

‘Ja. Dat is een rots die zo hoog de lucht insteekt, dat hij vlak bij de zon komt. En als jij daar nou op gaat staan, dan ben je vanzelf ook vlak bij de zon. Het is er wel een beetje harde grond, maar zo'n klein boompje als jij kan het daar best redden. Als je die richting het bos uitloopt, dan sta je al voor de Zonnerots. Zal ik je even brengen?’

‘Graag’, zei Jantje.

De heks bracht het boompje Jantje het bos uit. Daar lag de Zonnerots voor hem in het maanlicht. De heks nam afscheid, want klimmen op haar leeftijd, daar begon ze niet meer aan, zei ze. Maar Jantje beklom de Zonnerots, de hele nacht en de volgende morgen lang. Juist toen het middag werd, stond hij op de top.

[p. 113]

Met moeite groef hij zich in in de harde rotsgrond en riep toen:

‘Dag zon! Nu ben ik toch lekker vlak bij je!’

‘Dat zie ik’, zei de zon. ‘Wat kom je hier doen?’

‘Vraag dat maar aan die vervelende bomen Piet en Klaas’, antwoordde het boompje Jantje. En hij rekte zich uit en voelde zich gelukkig, met die warme zon in zijn kruin.