Kinderverhalen

[p. 89]

De hardlopende schildpad

Er was eens een schildpad die zich niet zo erg gelukkig voelde. Het was een mooie schildpad om te zien, met een groot reuzesterk schild op zijn rug, maar hij had één gebrek. Of gebrek? - hij deed alleen maar iets wat geen enkele andere schildpad doet: hij liep altijd verschrikkelijk hard.

Maar dat is toch niet erg, zul je zeggen, dat is eigenlijk juist leuk! Ja goed, voor een mens misschien, maar schildpadden hóren niet hard te lopen. Schildpadden lopen altijd langzaam. Ze kunnen niet anders en ze willen niet anders en dat was 100.000 jaar geleden zo en dat is nu nog zo. En als je toevallig een schildpad bent, die alleen maar hard kan lopen, dan is dat echt niet zo leuk. Want wat roepen al die andere schildpadden dan? Ze roepen: ‘Hé, moet je die opschepper eens zien!’ of: ‘Zeg, moet jij de trein halen!’ Het kwam zelfs een keer zover, dat er een grote schildpaddenvergadering werd gehouden om te praten over onze schildpad die altijd zo hard liep. En op die vergadering zei de oudste schildpad van het Schildpaddendorp: ‘Wij zijn beroemd omdat wij niet hard kunnen lopen. Moet nu zo'n jong broekje van

[p. 90]

een schildpad het ànders willen doen? Moet nu zo'n jong broekje van een schildpad steeds maar hard willen lopen, terwijl iedereen weet dat een goede schildpad zo langzaam loopt als ie maar kan? Dat is toch een schande!’ En onze schildpad die ook op die vergadering was, antwoordde toen: ‘Maar dat kan ik toch niet helpen? Als ik mijn pootjes op de grond zet, dan beginnen ze onmiddellijk te rennen en te rennen. Is dat soms mijn schuld?’ ‘Nee’, zeiden de andere schildpadden, ‘jouw schuld is het misschien niet, maar het hóórt niet voor een schildpad en daar gaat het hier om.’ En ze besloten na veel gepraat dat de schildpad nog wel in Schildpaddendorp mocht blijven wonen, maar dat niemand zich met hem zou bemoeien, omdat hij zo'n rare hardlopende schildpad was. Zo leefde onze schildpad dan in het dorp en was ontzettend verdrietig omdat hij geen vrienden en kennissen had en niemand eens ‘Goedenmorgen’ of ‘Goedenavond’ tegen hem zei.

Op een dag nu was onze schildpad maar weer eens een stukje in het bos gaan wandelen. Of wandelen? Hij rende van de ene boom naar de andere en van de andere naar de volgende, zo hard als zijn pootjes maar konden. Hij probeerde wel eens wat langzamer te lopen, maar dat lukte nooit. Hij was nu eenmaal een hardlopende schildpad en daar viel niets aan te veranderen.

Hijgend rende hij weer terug naar Schildpaddendorp en wat zag hij toen? In het dorp stonden wel vier of vijf huizen in brand! En alle schildpadden schommelden door de straten en riepen: ‘De brandweer! Waar blijft de brandweer!’

Maar Schildpaddendorp had helemaal geen brandweer. De dichtstbijzijnde brandweer was in een stadje aan de andere kant van het bos.

‘Wie gaat de brandweer halen? Wie gaat de brandweer halen?’ riep de oudste schildpad van het dorp, die ook de burgemeester

[p. 91]

was. ‘Jij?’ riep hij tegen een flink uit de kluiten gewassen schildpad.

‘Ik wil best’, antwoordde deze, ‘maar ik ben nu eenmaal een echte schildpad. Als ik naar het stadje aan de andere kant van het bos loop, dan ben ik er morgenochtend nog niet. En dan is ons hele dorp al lang afgebrand.’

De oudste schildpad keek wanhopig rond en merkte toen onze hardlopende schildpad op, die voor één keer niet hard liep, maar rustig onder zijn schild uit lag te kijken.

‘Jij moet naar de brandweer! Jij moet de brandweer halen!’ riep de oudste schildpad, die ook de burgemeester van het dorp was.

‘O ja?’ zei onze schildpad. ‘Nu ben ik wel goed genoeg, hè? Maar vroeger wou nooit iemand tegen me praten. Ik weet nog niet of ik er wel zin in heb om de brandweer te gaan halen.’

‘Alsjeblieft, alsjeblieft’, smeekte de oudste schildpad. En: ‘Alsjeblief, alsjeblieft’, smeekten alle andere schildpadden.

‘Dan moeten jullie eerst een keer Goedenmorgen tegen me zeggen’, zei onze schildpad.

‘Goedenmorgen’, riepen alle schildpadden van het dorp.

[p. 92]

‘En nu ook nog een keer Goedenmiddag.’

‘Goedenmiddag’, riepen alle schildpadden in koor.

‘En nu ook nog een keer Goedenavond.’

‘Goedenavond’, riepen alle schildpadden.

‘Nou, vooruit dan maar. Dan ga ik maar’, zei onze hardlopende schildpad en hij zette zijn pootjes op de grond en rrrtsj, weg was hij. Een half uur later was hij al in het stadje aan de andere kant van het bos en hij vertelde aan de brandweerhoofdman - een grote kater met grote zwarte snorren - dat half Schildpaddendorp in brand stond. En de brandweer rukte uit met twee wagens vol brandweerdieren en was een kwartiertje later in Schildpaddendorp, waar nu al een stuk of acht huizen stonden te branden. Maar floep! daar stopte de brandweerhoofdman de grote

[p. 93]

slang en nog een paar andere slangen in de beek en de brandweer begon van alle kanten zo hard met water te spuiten dat het wel op een overstroming leek. En al gauw was het vuur geblust. Toen de brandweer weer naar het stadje terug was gereden, zei de oudste schildpad tegen onze hardlopende schildpad:

‘Hoe kunnen we je danken? Je hebt het dorp gered.’

‘O, dat hoeft niet’, zei onze schildpad. ‘Als jullie maar altijd Goedenmorgen en Goedenmiddag en Goedenavond en Wel te Rusten tegen me zeggen.’

En alle andere schildpadden zeiden in het vervolg niet alleen Goedenmorgen en Goedenmiddag en Goedenavond en Wel te Rusten tegen onze schildpad, maar hij kreeg nu ook zoveel vrienden en kennissen dat hij bijna geen avond meer vrij had.