Kinderverhalen

[p. 34]

Het laatste blaadje van de boom

Er was eens een blaadje aan een boom in een bos. Het was niet zomaar een blaadje aan een boom in een bos - nee, het was het laatste blaadje dat er was overgebleven. Want de herfst was gekomen en de stormwind had alle bladeren van die boom afgeblazen, behalve dan dat ene blaadje. En daar hing het nu aan een kale tak van die kale boom in het kale bos - en het zuchtte diep. ‘Ach, ach, ach’, zuchtte het. ‘Wat voel ik mij alleen. Waarom heeft de wind mij ook niet van de boom afgeblazen? Wat doe ik hier in mijn eentje?’ En het huilde dikke tranen van verdriet.

Toen kwam er een kraai op de tak zitten waaraan dat blaadje hing.

‘Kra, kra. Ha, klein blaadje’, kraste de kraai. ‘Wat doe jij nog hier aan die tak? Je hóórt hier helemaal niet te hangen. Het is al

[p. 35]

bijna winter, weet je dat wel!’

‘Mijn schuld is het niet’, antwoordde het blaadje. ‘De stormwind heeft mij overgeslagen. En als je denkt dat ik het leuk vind om hier zo in mijn eentje te hangen, dan heb je het mis. ‘Het blaadje zuchtte nòg dieper en huilde nòg dikkere tranen van verdriet.

De kraai kreeg medelijden en zette een nadenkend gezicht.

‘Nee’, zei hij peinzend, ‘ik zou het ook niet leuk vinden om zo eenzaam aan een tak te hangen. Ik wil je best helpen want ik ben een hulpvaardige kraai. Maar hoe kan ik je helpen?’ Hij dacht nog even na en kraste toen:

‘Kra. Ha. Ha, ik heb het. Ik heb een idee. Weet je wat, ik knip jou met mijn snavel los van de tak en dan vlieg ik met je naar de stad. Daar voel je je tenminste niet zo alleen als hier in dat kale bos. In de stad gebeurt nog wel eens iets. Nou, wat denk je ervan?’

‘Ik vind alles best’, antwoordde het blaadje, ‘als ik hier maar niet

[p. 36]

langer aan die kale tak van die kale boom zit.’

‘Mooi zo’, zei de kraai en hij knipte met zijn snavel het blaadje los, pakte het voorzichtig in zijn rechterklauw en vloog ermee naar de stad. Daar daalde hij in een brede straat en kraste:

‘Nou moet ik je weer alleen laten, want mijn familie wacht op me in het bos. Ik hoop dat je het hier een beetje leuker hebt.’

‘Ik hoop het ook’, antwoordde het blaadje. ‘In elk geval bedankt.’ ‘Het was me een genoegen want ik ben een hulpvaardige kraai’, zei de kraai en hij vloog krassend weg.

Daar lag het blaadje nu, in die brede straat van de grote stad. Een tram kwam voorbij en plotseling reden er een heleboel auto's en fietsen langs en het blaadje schrok zo, dat het maar gauw naar de kant van de straat schoof.

‘Zeg es’, hoorde hij een hoog stemmetje, ‘zou je niet eens uitkijken! De straat is niet voor jou alleen.’

Het blaadje keek om zich heen en bemerkte een ander blaadje dat vlak bij hem in de buurt lag.

‘O, neemt U me niet kwalijk’, zei het tegen het andere blaadje.

[p. 37]

‘Ik ben hier nog niet zo gewend, ziet U. Dit is de eerste keer dat ik in de stad ben.’

‘Waar kom je dan vandaan?’ vroeg het andere blaadje.

‘Uit het bos’, antwoordde ons blaadje, ‘en daar hing ik in mijn eentje aan een kale tak in een kale boom. Een hulpvaardige kraai heeft me hier naar toe gebracht, omdat ik zo bedroefd en alleen was. Ik was het laatst overgebleven blaadje van die boom, ziet U.’

‘Dat is ook toevallig’, zei het andere blaadje, ‘ik was ook het laatst overgebleven blaadje aan een boom. Maar dat was een stadsboom, natuurlijk. Ik heb maar gauw aan een spreeuw gevraagd of hij mij los wilde pikken, want ik had het óók bar ongezellig in mijn eentje. Terwijl wij het nu met zijn allen zo gezellig hebben, zo heerlijk gezellig.’

‘Gezellig?’ vroeg het blaadje van de boom uit het bos.

‘Wat dacht je’, riep het andere blaadje uit. Iedere avond bal, hoor!’

‘Bal’, vroeg het blaadje van de boom uit het bos.

[p. 38]

‘Ja, bal, dansen, warrelen, dwarrelen’, zei het andere blaadje ongeduldig. ‘Alle blaadjes die de wind hier van de bomen heeft afgeblazen, komen 's avonds bij elkaar en dan vragen we de wind of ie nog eens een paar uurtjes blazen wil en dan begint de pret. Dan dansen we voor de wind uit, en dan dwarrelen we omhoog en dan warrelen we omlaag, en dan vliegen we de mensen in hun gezicht, en op de hoeken van de straten dansen we in de rondte, reuzeleuk, hoor! Als je zo'n hele zomer aan zo'n tak van een boom hebt vastgezeten is het maar wàt fijn als je je eens een beetje bewegen kunt. Het Dansbal van de Afgevallen Bladeren, zo noemen wij dat.’

‘Maar in het bos hebben we zoiets helemaal niet’, zei ons blaadje. ‘O, in het bos’, zei het andere blaadje minachtend. ‘Nee, natuurlijk niet. Hoe kun je nou in een bos fijn dansen en dwarrelen en warrelen? Daarvoor staan er toch veel te veel bomen. Niet dat ik ooit in een bos geweest ben, maar als je die verhalen van de vogels hoort - geef mij dan de stad maar.’

‘Maar dat bal, dat Dansbal van de Afgevallen Bladeren, zou ik daar ook aan mogen meedoen’, vroeg ons blaadje bescheiden.

[p. 39]

‘Waarom niet, waarom niet?’ riep het andere blaadje uit. ‘Dat je nou toevallig uit een bos komt, kun jij ook niet helpen. Wat mij betreft, ben je welkom - en de andere bladeren zullen er vast niets tegen hebben. 's Kijken, hoe laat is het?’ - en het blaadje uit de stad keek naar een elektrische klok die op een hoek van de straat stond, ‘is het al half acht? Ga dan meteen maar mee. Vanavond om acht uur verzamelen op het Grote Stadsplein. Dat is een flink stuk weg, dus als we haast maken, halen we het nog net.’ En daar hipten de twee bladeren op hun steeltjes langs de straten. Een half uur later kwamen ze op het Grote Stadsplein en het blaadje van de boom uit het bos keek zijn ogen uit. Want dat Grote Stadsplein lag bezaaid met bladeren, overal waar je maar keek, hopen, bèrgen bladeren. Een torenklok sloeg acht uur en een groot kastanjeblad ging recht overeind op zijn steel staan.

‘Vrienden’, zei hij, ‘laten we vanavond nog vrolijker dansen en warrelen en dwarrelen dan de andere avonden. De wind is in een heel goed humeur en hij heeft beloofd dat hij vanavond heel hard zal blazen. O, daar heb je de wind al.’

Ja, daar kwam de wind. Hij blies zijn wangen driedubbel bol en

[p. 40]

hoei! hoei! hoei!, daar begon hij te blazen dat de bladeren in het rond stoven.

Het blaadje van de boom uit het bos voelde zich opgenomen, danste en dwarrelde en warrelde het plein over, een hoek om, een straat in en weer een straat in. En het voelde zich zo licht en gelukkig en vol plezier, dat het soms sprongen maakte tot bijna aan het dak van de huizen. De mensen die nog over straat liepen, mopperden en zeiden: ‘Die nare wind! En dan al die bladeren in je gezicht!’ Maar de bladeren hielden de hele avond bal en vierden de hele avond feest. En toen laat op de avond de wind zei: ‘Nu is het wel genoeg, nu moet het maar eens uit zijn met jullie gedans’, en rustig slapen ging, toen zei het blaadje uit het bos tegen het blaadje uit de stad:

‘Ik heb nog nooit zo'n fijne avond gehad. Is dat nu elke avond zo?’ ‘Bijna elke avond’, zei het blaadje uit de stad. ‘Tja, als het echt winter is en we verschrikkelijk oud en uitgedroogd zijn geworden, dan is het uit met de pret.’

‘Nouja’, zei ons blaadje, ‘dan hebben we tenminste plezier gehad.’ En het drukte zich tegen een stoeprand aan en viel met een gelukkige glimlach in slaap.