De dichter en het afscheid van de jeugd

[p. 27]

Geestigh liedt

Wat dat de wereld is,
Dat weet ick al te wis
(God betert) door 't versoecken:
Want ick heb daer verkeert
En meer van haer geleert
Als vande beste boecken.

Want of ick schoon al las
Het geen soo kunstich was
Als Goddelyck geschreven,
Ten gingh ter ziel noch sin
Soo nyver my niet in
Als 't eygen selfs beleven.

Nu heb ick 't al versocht:
Soo dol, als onbedocht,
Soo rauw als onberaden.
Och Godt! ick heb te blind
En al te seer bemind
De dingen die my schaden.

Een hooft vol wind en wijn,
Een hart vol suchts en pijn,
Een lichaem gants vol qualen
Heeft Venus en de kroes,
Of selfs die leyde droes,
My dickwils doen behalen.

[p. 28]

 

Och! een bedroeft gemoet

 

En een hert seer verwoet

 

Van duysent na berouwen

 

Van overdaet en lust,

 

Met een ziel ongerust

 

Heb ick in 't lest behouwen.

 

 

 

Hoe strengh breeckt my dit op:

 

Myn kruijfde krulde kop

 

Die brenght mijn voor de jaren,

 

In mijn tijds lenten voort,

 

Op 't swart en 't swetigh swoort,

 

Veel grijse graeuwe hayren.

 

 

 

Wanneer een ander leyt

 

Gestreckt en uytgespreyt

 

En rust met lijf en leden:

 

Dan plaeght my aldermeest

 

De quellingh van mijn Geest

 

Met beulsche wredicheden.

 

 

 

Dan dringht my door de huyt

 

Het bange water uyt,

 

Door kommerlijcke sorgen,

 

Dies my het herte barst

 

En wenscht alsoo gheparst

 

Den ongeboren morgen.

 

 

[p. 29]

 

En nimmer ick den dagh

 

Alsoo geluckich sagh,

 

Dat sy my vol verblyden:

 

Voorwaer 'k heb uur noch tijt,

 

Of ellick heeft syn strijd,

 

Sijn lief, sijn leed, sijn lyden.

 

 

 

Al 't gene dat de Lie'n

 

Ter Wereld mogen sien

 

Of immermeer verwerven,

 

En wensch ick niet soo seer

 

Als saligh inden Heer

 

Te leven en te sterven.

 

 

 

G.A. Bredero