Het Hoog-lied van den heyligen ende wijsen koning ende propheet Salomon

[p. 5]

Het tweede kapittel.

Hier heeft de Bruydegom weer met gelijke reden
Sijn schoonheyd en 't zieraed van sijne Bruyd beleden;

En so de Bruyd ook weer: die tuygd haer liefden-gloed

Daer over dat hy haer so veel genaden doet.

Op de wijse vanden viij. Psalm.

1.

⁺ IK ben een roos van Sarons lieve palen,
Ik ben een bloem, een leli inde dalen.

⁺ Eene schoone roos is aller doornen roem,

So is mijn Bruyd ook aller docht'ren bloem.

2.

⁺ Een appel boom is meer dan wilde boomen,
So word mijn Vriend de beste mee vernomen:

Sijn schaduw is de lust van mijn gemoed,

En sijne vrucht is mijne kele soet.

+ Christus.
1. Ik ben eene rose te Saron, ende eene lelie inde dalen.

+ 2. Als eene lelie onder de doornen, so is mijne Vriendinne onder de dochteren.

+ De Kerke.
3. Als een appelboom onder de wilde boomen is, so is mijn liefste onder de sonen; ik hebbe lust in sijne schaduwe ende sitte daer onder: ende sijne vrucht is soet in mijnen mond.

[p. 6]

 

3.

 

⁺ Hy leyde mij in sijne maeltijds sale,

 

Sijn liefde is mijn leverije, en dwale,

 

⁺ Versterkt mij wat met uwer fleschen wijn,

 

Uw appel-werk laet mijn verquicking sijn.

 

 

 

4.

 

'K Ben liefden-krank. ⁺ 'K moet op sijn handen leunen,

 

Sijn slinker-hand is onder 't hoofd gepast,

 

Sijn rechterhand houd mij omhelsend vast.

 

 

+ 4. Hij voerd mij inde plaetze der maltijd, ende de liefde is sijne baniere over mij.

+ 5. Onder steunet mij met fleschen, ende onderhoudet mij met appelen: want ik ben krank van liefde.

+ 6. Sijne slinkerhand ligt onder mijnen hoofde, ende sijne rechterhand omhelsd mij.

j.

5.

⁺ 'K Beswere u, Jerusalemsche vrouwen,
By rhee, en hind, die sich in 't veld hier houwen,

Dat gy mijn Lief niet op en weckt, noch stoort,

Voor dat sy wil, en dat het so behoord.

6.

⁺ Dit is de stem mijn Vriends, dit isze weder.
Siet daer, hy komt de bergen op, en neder.

⁺ Mijn Vriend die is so wacker als een hind,

En als een rhee, en als de vlugge wind.

7.

Siet daer, hy is aen onsen wand geweken,
En heeft het hoofd ter venster uytgesteken.

⁺ Mijn Vriend die sprak, mijn lieve Bruydegom

Mijn Bruyd sta op, mijn Lief, mijn schoone kom.

8.

⁺ De winter-tijd die is nu al verstreken,
De regen-lucht die houd ook op van leken.

⁺ Het aerdrijk bloeijd, de Meij is voor de poort,

De tortel-duyf die word in 't land gehoord.

9.

⁺ De vijgeboom heeft botten uytgeschoten,

+ 7. Ik beswere u gy dochteren te Jerusalem, by de rheen ofte jonge hinden op den velde, dat gy dese liefde niet en stoort, nochte en weckt, tot dat het haer selfs luste.

+ 8. Dat is de stemme van mijn liefste, siet hy komt over de bergen springen, ende over de kleyne bergen huppelen.

+ 9. Mijn Liefste is gelijk een rhee, ofte een jong hart: hy staet achter onse muer, hy siet door de vensteren ende vertoond sich door de tralien.

+ 10. Mijn Liefste andwoord, ende spreeckt tot mij: staet op mijne Vriendinne, mijne schoone, ende komt derwaerts.

+ 11. Want siet de winter is voorby, de regen is weg, ende daer henen.

+ 12. De bloemen vertonen sich inden Lande, de sang-tijd is gekomen, ende de stemme der tortelduive word in onsen lande gehoord.

+ 13. De vijgeboom begint jonge vijgen voort te brengen, de wijnstocken geven reuk met hunne jonge druyfkens: staet op mijne Vriendinne, mijne schoonste komt herwaerts.

[p. 7]

 

De wijn-stock krijgt vast ogen, ende loten,

 

En geeft sijn reuk: sta op toch mijn Vriendin,

 

Mijn schoone komt, komt herwaerts tot mij in.

ij.

10.

⁺ Mijn duyf, die dij in rotzen hebt versteken,
Toont dijn gelaet, en wilt wat met mij spreken,

Dat ik dij hoor: dijn stemme is mij soet,

En dijn gelaet is liefelijk, en goed.

11.

⁺ Ey! doet ons toch de loose voszen sterven,
En vangtze op die onsen hof bederven:

De wijngaerden die staen in hunne groeij,

De wijngaerden die staen in hunne bloeij.

12.

⁺ Mijn Vriend is mijn, sijn liefde sal beklijven,
En ik ben sijn, en sal de sijne blijven,

Die sijne kudd', sijn lieve kudde weyd,

Daer 't rosen-dal sijn soeten reuk verspreyd.

13.

⁺ Tot dat de wind des daegs sich op gaet wecken,
Terwijl dat ook de schaduwen vertrecken,

So komt mijn Vriend, en word gelijk een hind,

Het geen men veel in d' affscheyds-bergen vind.

+ 14. Mijne duyve, die inde holen der steenrotze woont, ende onder eenen heymelijken trap, vertoont mij dijn gestalte: laet mij dijne stemme horen, want dijne stemme is soet, ende dijn gestalte is liefelijk.

+ 15. Vanget ons de voszen, de kleyne voszen die de wijn-bergen bederven: want onse wijn-bergen hebben jonge druyfkens.

+ 16. Mijn Liefste is mijn, ende ik ben sijne, die [sijne kudde] onder de lelien weyd.

+ 17. Tot dat die dag aen komt, ende de schaduwen wijken. Keert wederom mijn Liefste, ende word ghelijk een jong hart opde scheydbergen.