Jeugdleven

De prijsuitdeeling voor de werklieden.

25, Zondag.

Zooals wij afgesproken hadden, gingen wij gezamenlijk naar de Victor Emanuel-schouwburg om de prijsuitdeeling voor de werklieden bij te wonen. De zaal was versierd zooals op den 14en Maart, en stampvol, maar er waren bijna alleen werklieden met hun gezinnen, en de afgeschoten ruimte vóór het tooneel was vol met leerlingen der zangscholen, die een loflied zongen op de soldaten die in den Krimoorlog gevallen waren. Dadelijk daarna verschenen de bekroonden op het tooneel, en naderden één voor één den burgemeester, den prefect, en vele andere heeren, die hun boeken gaven, spaarkasboekjes, getuigschriften en medailles. Beneden in de zaal zag ik in een hoek het metselaartje naast zijn moeder zitten, aan den anderen kant bemerkte ik onzen directeur, en achter hem het roode hoofd van mijn onderwijzer van de tweede klasse. Eerst verschenen de leerlingen der avondteekenscholen, goudsmeden, steenhouwers, steendrukkers, en ook schrijnwerkers en metselaars: toen die der handels-

[p. 128]

scholen; daarna de bezoekers der muziekschool, waaronder vele meisjes waren, en ook werklieden in hun Zondagsche kleeren. Eindelijk kwamen de eerste klassen van de avondschool, en toen zagen wij aardige dingen. Mannen en jongens van elken leeftijd bestegen de trapjes, van alle ambachten, op allerlei manieren gekleed; grijsaards, jongens uit werkplaatsen, daglooners met zware baarden. De jongens naderden den burgemeester ongedwongen, de mannen schenen echter een beetje verlegen met hun figuur; de toeschouwers klapten voor de oudsten en voor de jongsten in de handen. Velen der bekroonden hadden hun vrouw en kinderen, die wanneer zij hun vader over het tooneel zagen gaan, hem luide bij den naam riepen en hard lachende groetten. Wij zagen boeren en lastdragers: deze waren van de school Buoncompagni. Van de school Citadella betrad een schoenpoetser het tooneel; mijn vader kende hem en de prefect gaf hem een getuigschrift. Na hem zag men een man verschijnen, groot en krachtig als een reus; het kwam mij voor dat ik hem meer gezien had... Het was de vader van het metselaartje, die een tweeden prijs kreeg! Ik dacht aan den dag, waarop ik hem in het zolderkamertje gezien had, aan het bed van zijn ziek zoontje, en zocht Tonino in de zaal, arm metselaartje! Hij keek met glinsterende oogen naar zijn vader en om zijn aandoening te verbergen, trok hij een hazensnuitje! Op hetzelfde oogenblik weerklonken luide toejuichingen; ik keek naar het tooneel, en zag daar een klein schoorsteenvegertje, met gewasschen gezicht, maar in zijn pakje; de burgemeester hield hem bij de hand en sprak hem toe. Na het schoorsteenvegertje kwam een kok. Toen verscheen er een stadsstraatveger, van de school Rainera, om zijn medaille te ontvangen. Mijn hart was vol van ik weet niet welk gevoel: iets als een groote achting, toen ik dacht ten koste van hoeveel inspanning de werklieden hun prijzen verkregen hadden. Er kwam een jongen op het tooneel, die in een werkplaats arbeidde; men kon duidelijk zien dat zijn vader hem zijn buis voor dezen dag geleend had, want de mouwen hingen over

[p. 129]

zijn handen, en waren zoo lang, dat hij ze eerst moest omslaan, om zijn prijs te kunnen aannemen; velen lachten, maar dit geluid werd spoedig door handgeklap overstemd. Na hem kwam een oud man met een witten baard. Ook zagen wij enkele artillerie-soldaten, het waren eenigen van hen, die de avondschool in ons gebouw bezoeken; toen tolpachters, daarna politieagenten, waaronder wij enkelen die voor onze school de wacht houden, herkenden. Tot besluit hieven de leerlingen der avondzangscholen nog eens het lied van de dooden van den Krimoorlog aan. Voor den ingang van den schouwburg stond het schoorsteenvegertje, met zijn roodgebonden boek in de hand, en een paar heeren omringden hem, en spraken hem toe. Mijn meester van de tweede klasse kwam naar buiten, tusschen twee artilleristen in. De vrouwen der arbeiders stonden daar, met haar kinderen op den arm, die de getuigschriften van hun vader in de handjes hielden. en ze met trots aan de menschen lieten zien.