Jeugdleven

[p. 99]

Op de gymnastiekles.

5, Woensdag.

Het weer blijft mooi, en wij zijn van kamergymnastiek overgegaan op de oefeningen aan de werktuigen, die in den tuin staan. Garonne was gisteren in de kamer van den directeur, toen de moeder van Nelli binnenkwam, de blonde dame, die altijd in het zwart gekleed gaat, om te vragen of haar zoon niet behoefde mee te doen aan de oefeningen. Elk woord kostte haar moeite, en zij sprak met de hand op het hoofdje van haar zoon. - ‘Hij kan niet’ - ... zeide zij tegen den directeur. Maar Nelli toonde zich zoo bedroefd, uitgesloten te worden van de oefeningen, deze vernedering er nog bij te krijgen... - ‘U zult zien, mama’ - zeide hij, - ‘dat ik evengoed zal kunnen werken als de anderen.’ - Zijn moeder keek hem zwijgend aan, met een blik vol medelijden en liefde. Toen merkte zij aarzelend op: - ‘Ik vrees dat zijn kameraden...’ - Zij had willen zeggen: - ‘Ik vrees, dat zij hem zullen bespotten.’ - Maar Nelli antwoordde: - ‘Zij zullen mij niets doen... en Garrone is er toch bij.’ - En toen werd besloten, dat hij aan de les zou deelnemen. De onderwijzer liet ons dadelijk in de masten klimmen, die heel hoog zijn. Hij beval ons er in te klimmen, en daarna recht op den dwarsbalk te gaan staan. Derossi en Coretti klommen naar boven, vlug, als apen, ook de kleine Precossi ging behendig in de hoogte, hoewel hij gehinderd werd door zijn buisje, dat hem tot aan de knieën reikte. Om hem aan het lachen te maken, riepen allen zijn stopwoord: - ‘Neem me niet kwalijk, ik vraag wel excuus.’ - Stardi snoof, werd zoo rood als een kalkoensche haan, knarste met de tanden, maar hij moest boven komen, het kostte wat het wilde, en hij bereikte ook werkelijk den top. Nobis slaagde ook, en toen hij weer op den grond stond, nam hij de houding aan van een keizer. Om gemakkelijk te klimmen, hadden alle hun handen ingewreven met hars, colofonia, zooals wij het noemen; het is weer die scharrelaar van een Garoffi, die het voor een stuiver het peperhuisje

[p. 100]

verkoopt, waarop hij even zooveel verdient. Toen kwam de beurt aan Garrone, die als altijd brood stond te kauwen, alsof er niets bijzonders gebeuren moest, en ik geloof dat hij best een van ons op zijn schouders had kunnen meenemen, want hij is sterk en stevig als een jonge stier. Na Garrone kwam Nelli. Zoodra hij den mast met zijn lange dunne handen omklemde, begonnen velen te lachen en te neuriën; maar Garrone kruiste zijn gespierde armen over zijn borst, wierp zulke veelbeduidende blikken om zich heen, en gaf zoo duidelijk te kennen dat hij dadelijk een bosje klappen zou uitdeelen, zelfs in tegenwoordigheid van den meester, dat allen dadelijk ophielden met lachen. Nelli begon te klimmen; hij vorderde slechts langzaam; het arme ventje kreeg een bloedroode kleur, haalde diep adem, en het zweet liep hem van het voorhoofd. De onderwijzer zeide: - ‘Kom liever naar beneden.’ - Maar hij wilde niet, deed zijn best en spande al zijn krachten in; ik verwachtte ieder oogenblik hem naar beneden te zien vallen. Arme Nelli! Garrone, Derossi en Coretti riepen: - ‘Vooruit, vooruit, Nelli, doe je best, nog een klein eindje; houd vast!’ - En Nelli deed weer een krachtige poging, slaakte een zucht, en was op twee palm afstand van den dwarsbalk. - ‘Bravo!’ - riepen de anderen. - En Nelli greep den balk. Allen klapten in de handen. - ‘Bravo!’ - riep de onderwijzer, ‘maar nu is het genoeg; kom naar beneden!’ - Maar Nelli wilde evenals de anderen op den balk klimmen, en na eenige moeite gelukte het hem, er zijn elleboog op te plaatsen, toen zijn knie, en daarna zijn voet; eindelijk stond hij rechtop en, hijgende en lachende, zag hij ons aan. Na een poosje kwam Nelli naar beneden, en allen juichten hem toe. Hij was opgewekt en had een kleur; zijn oogen glinsterden: hij scheen dezelfde niet meer. En toen, bij het uitgaan der school, zijn moeder hem tegemoet liep, en hem angstig vroeg: - ‘Hoe is het gegaan, hoe is het gegaan?’ - riepen al zijn makkers door elkaar: - ‘Het ging best!’ - ‘Hij klimt even goed als wij!’ - ‘En vlug.’ - En toen hadden jelui eens moeten zien, hoe blij zij was!

[p. 101]

Een oogenblik later liep zij met snelle passen weg, praatte druk en maakte levendige gebaren, en zij en haar zoontje waren zoo verheugd, als men ze nog nooit gezien had...