Jeugdleven

In de woning van den gewonde.

18, Zondag.

In de klasse van de ‘juffrouw met de roode veer’ is het neefje van den ouden ambtenaar, die door den sneeuwbal van Garoffi getroffen werd; wij hebben dezen jongen vandaag bezocht in de woning van zijn oom. Ik was juist klaar met het maandelijksche verhaal, dat wij de volgende week zullen hooren: ‘De kleine Florentijnsche Schrijver,’ over te schrijven, zooals mijn onderwijzer mij opgedragen had, toen mijn vader mij zei: - ‘Laten wij eens naar de vierde verdieping gaan

[p. 46]

en vragen hoe het met het oog van den ouden heer gaat.’ Wij kwamen in een halfdonker gemaakte kamer, de oude man zat in zijn bed op en werd door veel kussens in den rug gesteund; bij het hoofdeinde zat zijn vrouw en in een hoek der kamer zijn neefje. De oude man had een verband over het oog. Hij was zeer blij mijn vader te zien, noodigde hem te gaan zitten, en zeide, dat hij het reeds veel beter maakte, en dat zijn oog niet alleen behouden zou blijven, maar dat het in weinige dagen weer genezen zou zijn. - ‘Het was een ongeluk,’ voegde hij er bij, - ‘het doet mij het meest verdriet voor den angst, welken die arme jongen gehad moet hebben.’ - Op dit oogenblik kwam Garoffi binnen. - ‘Wie is er?’ - vroeg de zieke. - ‘De jongen die met den bal gegooid heeft,’ antwoordde mijn vader. En toen zeide de oude man: - ‘Je bent zeker gekomen om naar mij te vragen? Ik ben al veel beter, ik ben bijna genezen. Kom eens hier!’ - Garoffi ging bedeesd en verward naar het bed, en deed moeite om niet te schreien; de oude man liefkoosde hem, maar hij kon niet spreken. - ‘Ik dank je wel dat je gekomen bent,’ - zeide de zieke: ‘zeg aan je vader en aan je moeder, dat alles goed gaat en dat zij zich niet angstig behoeven te maken.’ - Doch Garoffi stond daar maar steeds zonder zich te verroeren, het scheen of hij iets zeggen wilde, maar niet durfde. - ‘Wat heb je mij te zeggen? Wilde je mij iets vertellen?’ - ‘Ik? Neen.’ - ‘Welnu, goeden dag dan! Tot wederziens, mijn jongen, je kunt met een gerust hart weggaan!’ - Garoffi ging tot aan de deur, maar daar bleef hij staan en keerde zich om tot het neefje, dat hem met een nieuwsgierigen blik gevolgd had. Plotseling haalde hij van onder zijn mantel een voorwerp, duwde het den jongen in de hand, zeggende: - ‘Dat is voor jou,’ - en vloog als een pijl uit een boog weg.

Het neefje ging met het geschenk naar zijn oom. en wij zagen dat er op geschreven stond: ‘Dit geef ik aan jou.’ Wij maakten het open, en uitten een kreet van verwondering. De arme Garoffi had zijn album, zijn verzameling postzegels gebracht, de verzameling

[p. 47]

waar hij altijd van vertelde, waar hij al zijn hoop op gevestigd had, en waaraan hij zooveel moeite besteedde; zij was zijn grootste schat, en de helft van zijn leven, die hij in ruil gaf voor het feit, dat men hem vergeven had!