Jeugdleven

De beschermer van Nelli.

23, Woensdag.

Zelfs Nelli, het arme gebochelde jongetje, keek gisteren naar de soldaten! Maar met een blik alsof hij dacht: - ik zal nooit soldaat kunnen worden! - Hij is een goede jongen en werkt hard, maar hij is zoo mager en ziet er zoo bleek uit, en hij haalt altijd heel moeilijk adem. Hij heeft een lange schort van zwart glimmend linnen aan; zijn moeder is een kleine, blonde dame die zich in het zwart kleedt, en er altijd reeds is om hem te halen als de eerste bel gaat, daar zij niet wil dat hij met de anderen in het gedrang komt. Omdat hij het ongeluk heeft een bult te hebben, bespotten de eerste dagen dat hij op school was verscheidene jongens hem en sloegen hem met hun tasschen op den rug, maar hij werd niet boos, en zeide er ook nooit iets van aan zijn moeder, daar hij niet wilde dat zij verdriet zou hebben. Hij legde dan slechts zijn hoofd op de bank en huilde zachtjes. Maar op een morgen kwam Garrone er bij te pas, en zei: - ‘Den eerste, die Nelli durft aan-

[p. 31]

raken, geef ik een oorvijg, die hem drie maal zal laten omdraaien!’ - Franti bekommerde er zich niet om, maar hij kreeg zijn oorvijg; onze vriend draaide toen driemaal om, en daarna raakte niemand Nelli meer aan. Meneer Perboni zette Garrone bij hem in dezelfde bank, en zoo zijn zij vrienden geworden. Nelli heeft zich erg gehecht aan Garrone. Pas is hij in de school gekomen, of hij kijkt rond om te zien of Garrone er al is. Hij zal nooit weg gaan zonder te zeggen: ‘Dag Garrone.’ - En zoo doet Garrone ook tegenover hem. Wanneer Nelli een pen of een boek onder de bank laat vallen, bukt Garrone zich dadelijk, zoodat Nelli zich niet zal vermoeien met buigen, en reikt hem het boek of de pen aan, en daarna helpt hij hem om zijn boeken in de tasch te doen en zijn jas aan te trekken, en om dit alles houdt Nelli zooveel van Garrone, en kijkt hem altijd aan. Nu blijkt het, dat Nelli toch eindelijk alles aan zijn moeder verteld heeft van de plagerijen van de eerste dagen, en de jongens die hem zooveel verdriet deden, en ook van den vriend die hem verdedigde en zoo vriendelijk voor hem was, - want ziet maar eens wat dezen morgen gebeurd is. Meneer Perboni vroeg mij, de lijst der lessen aan den directeur te brengen, een half uur vóór het uitgaan van de school, en ik stond in de directeurskamer, waar ook Nelli's moeder binnen kwam. Zij zei: - ‘mijnheer de directeur, is er in de klasse van mijn zoon een jongen die Garrone heet?’ - ‘Ja mevrouw,’ - antwoordde de directeur. - ‘Zoudt u de goedheid willen hebben hem een oogenblik hier te laten komen, omdat ik hem iets zeggen wilde?’ - De directeur riep den portier en zond hem met de boodschap naar de klas, en na eenige oogenblikken verscheen Garrone in de deur. Zóódra zij hem zag, liep de dame naar hem toe, wierp de armen om zijn hals, kuste hem herhaaldelijk, en zeide toen: - ‘Ben jij niet Garrone, de vriend van mijn zoontje, de beschermer van mijn armen jongen?’ - Toen doorzocht zij met driftige haast haar beurs, en toen zij niets vond, maakte zij een kettinkje, waaraan een kruisje bevestigd was, los, hing het Garrone om, onder zijn das, en zeide toen: - ‘Neem dit