Jeugdleven

November.

Het schoorsteenvegertje.

1, Dinsdag.

Gisterenavond ben ik naar de meisjesschool geweest, die naast de onze is, om de geschiedenis van het kind uit Padua aan de juffrouw van Silvia te geven, die haar lezen wilde. Zevenhonderd meisjes zijn daar! Toen ik er kwam, ging de school juist uit, en allen schenen blij over de aanstaande vacantie. Toen is er iets ge-

[p. 20]

beurd, dat werkelijk de moeite waard is om te vertellen. Vóór de deur der school, verderop in de straat, stond een kleine schoorsteenveger; hij had den eenen arm tegen den muur gelegd en ondersteunde hiermede zijn hoofd, zijn gezicht was heelemaal zwart, hij hield zijn zak en zijn schraapijzer vast en snikte en schreide diep bedroefd. Twee of drie meisjes van de tweede klasse gingen naar hem toe en vroegen: - ‘Waarom huil je zoo?’ - Maar hij antwoordde niet en ging voort met schreien. - ‘Zeg toch waarom je huilt!’ - herhaalden de meisjes. En toen vertelde hij snikkende dat hij in verscheidene huizen was geweest om de schoorsteenen te vegen, waarmede hij dertig stuivers verdiend had, en die had hij nu verloren; zij waren uit een scheur van zijn zak gevallen, hij liet de scheur zien - en nu durfde hij niet weer naar huis gaan zonder dat geld. - ‘De baas zal mij slaan,’ - zeide hij schreiende, en liet het hoofd weer op den arm vallen, en snikte wanhopend. De meisjes keken elkaar aan. Intusschen waren er anderen bij gekomen, groote en kleine, armoedig uitziende en net gekleede, allen met hun schriften onder den arm en een der grootste, die een blauwe veer op den hoed droeg, nam uit haar beursje twee stuivers, en zeide: - ‘Ik heb maar twee stuivers, maar laten we een inzameling houden.’ - ‘Ik heb ook twee stuivers,’ - zeide een andere, - ‘maar met ons allen zullen wij wel dertig bijeenbrengen.’ - En toen begonnen zij te roepen: - ‘Amalia! - Louise! - Annina! - Wie heeft geld? - Verscheidenen hadden geld om bloemen of schriften te koopen, en brachten het aan de twee meisjes; eenige kleinere gaven centen, het meisje met de blauwe veer verzamelde alles en telde met luide stem: acht, tien, vijftien! Maar er moest nog meer wezen! Toen kwam er een groote en gaf eene halve lire. - ‘Daar gaat de vierde klasse uit, nu zullen wij nog wel wat krijgen!’ - zeide er een. De meisjes kwamen aanloopen en de stuivers stroomden toe; allen verdrongen zich om hem. En het was een aandoenlijk gezicht, dien armen schoorsteenveger daar te zien staan, te midden van die meis-

[p. 21]

jes in hun kleurige jurkjes, met veeren, linten en strikken. De dertig stuivers waren reeds bijeen, maar zij gaven nog meer, en de kleinsten, die geen geld hadden, drongen tusschen de grooten door en boden hem haar bloemen aan, om toch ook iets te geven. Op eens kwam de portierster naar buiten en riep: - ‘De directrice!’ - De meisjes vluchtten naar alle zijden als een troep vogeltjes. En toen stond de kleine schoorsteenveger geheel alleen in het midden van de straat; hij veegde zich de oogen af en keek recht gelukkig; hij had zijn handen vol geld en er waren bloemen in de knoopsgaten van zijn buisje, in zijn zakken, in zijn mutsje, ja, er was zoo 'n overvloed van ruikertjes dat er zelfs bloemen lagen op den grond, voor zijn voeten...