Jeugdleven

Het vaderlandslievende kind uit Padua.
(Het maandelijksch verhaal).

29, Zaterdag.

Mijnheer Perboni vertelde ons vandaag een prachtig verhaal. Het heette: ‘Het vaderlandslievende Kind uit Padua’, en luidt als volgt: Een Fransche stoomboot verliet de haven van Barcelona, om naar Genua te gaan; er waren aan boord Franschen, Italianen, Spanjaarden en Zwitsers. Onder de passagiers bevond zich ook een jongen van elf jaar, hij was armoedig gekleed en geheel alleen; altijd zonderde hij zich af en keek allen schuw aan. En het was wel te begrijpen dat hij zoo keek! Twee jaar geleden hadden zijn vader en zijn moeder, boerenlieden uit den omtrek van Padua, hem verkocht aan den hoofdman van een goochelaarstroep; in korten tijd had deze hem kunstjes geleerd door middel van trappen, stompen en hongerlijden, en toen had hij hem door Frankrijk en Spanje laten trekken, terwijl hij het kind altijd sloeg en hem honger liet lijden. Toen zij te Barcelona waren gekomen kon de arme jongen dit leven niet langer uithouden; hij was zoo mishandeld, had zoo dikwijls honger moeten lijden, dat hij ziek was naar lichaam en geest; hij wist zijn beul te ontvluchten en ging naar den consul van Italië,

[p. 18]

om hulp te zoeken; deze had medelijden met hem en liet hem op deze stoomboot inschepen, nadat hij hem een brief had medegegeven aan den Commissaris van politie te Genua, die hem aan zijn ouders terug moest zenden. De arme jongen was in lompen gehuld en zag er ziekelijk uit. Men had hem een tweede klasse hut gegeven. Hij trok ieders aandacht; eenigen ondervroegen hem, maar hij gaf geen antwoord, en het scheen wel of hij allen haatte en verfoeide; de ontbering en de slagen hadden hem tot wanhoop gedreven en hadden zijn hart verbitterd. Eindelijk slaagden drie reizigers, door lang aanhouden en herhaaldelijk vragen, er in, hem tot spreken te brengen, en in eenige onbeschaafde zinnen, die uit Venetiaansche, Spaansche en Fransche woorden bestonden, vertelde het kind zijn geschiedenis. De drie reizigers waren geen Italianen maar zij begrepen hem; daar zij medelijden met hem hadden en opgewonden waren door den wijn die door hen gedronken was, gaven zij hem geld, maakten grappen en deden hun best om hem nog meer te laten vertellen. Op dit oogenblik kwamen nog eenige heeren binnen, en nu gaven alle drie nog meer geld en riepen: ‘dit is allemaal voor jou!’ - en zij lieten het geld op de tafel klinken. De jongen stak alles in zijn zak, en bedankte zachtjes met zijn ruwe stem, doch voor de eerste maal glimlachte hij en stond er dankbaarheid in zijn oogen te lezen. Toen ging hij naar zijn hut, trok het gordijn voor den ingang, ging zitten en dacht over het gebeurde na. Voor dit geld zou hij eens een lekker hapje koopen, nadat hij twee jaar lang zelfs aan brood gebrek had gehad; hij kon zoodra hij in Genua aan wal kwam, een buisje koopen, nadat hij twee jaar lang slechts lompen aan 't lijf had gehad, en dan kon hij nog wat mee naar huis brengen, en zouden zijn vader en zijn moeder hem zeker vriendelijker ontvangen dan wanneer hij met leege handen thuis kwam. Dit geld was een kleine schat voor hem. En hieraan dacht hij, met een getroost hart, en bleef achter het gordijn van zijn hut zitten, terwijl drie reizigers voor de eettafel gezeten waren, die midden in het salon der tweede klasse

[p. 19]

stond; zij waren aan het drinken en spraken druk over hun reizen en over de landen die zij bezocht hadden. Van het een op het andere onderwerp overgaande, kwamen zij ook over Italië te spreken. De een begon over de hotels te klagen, een ander over de spoorwegen, en toen gingen alle drie, zich meer en meer opwindend, hun grieven tegen Italië opnoemen. De een had het pleizieriger gevonden in Lapland te reizen, de tweede zeide dat hij in Italië slechts dieven en roovers ontmoet had, de derde dat er ambtenaren van den Staat zijn die niet eens lezen kunnen. - ‘Het is een onwetend volk,’ - herhaalde de eerste. - ‘Vies,’ - voegde de tweede er bij. - ‘Oneer...’ - riep de derde uit, en zou het woord oneerlijk uitgesproken hebben, zoo niet een regen van stuivers en halve stuivers op het hoofd en de schouders van hem en zijn metgezellen was nedergekomen, en met een oorverdoovend geraas op tafel en onder de banken gesprongen was. Alle drie keerden zich woedend om, en kregen toen nog een handvol geld in het gezicht. - ‘Neem je geld terug,’ - riep de jongen met minachting, terwijl hij voor het gordijn van zijn hut stond; - ‘ik neem geen aalmoezen aan van menschen, die mijn vaderland beleedigen.’