Jeugdleven

Mijn makkers.

25, Dinsdag.

De jongen, die den postzegel aan den Calabriër schonk, heet Garrone en is de langste van de klasse. Hij is bijna veertien jaar oud, heeft een groot hoofd en

breede schouders en een goed hart, en vanmorgen heb ik gezien, wat een goede jongen Garrone is. Toen ik de klasse binnenkwam - een beetje laat, - was mijnheer Perboni er nog niet, maar drie of vier jongens waren bezig den armen Crossi te plagen, dien met het roode haar en den lammen arm, wiens moeder groenten verkoopt. Zij staken hem met een liniaal, wierpen hem met kastanjeschillen naar het hoofd en scholden hem uit voor misbaksel en monster, terwijl zij hem nadeden, en met hun arm gingen loopen alsof zij hem in een doek droegen. Hij zat geheel alleen achter in de bank, kon niets tegen die vier doen, was zeer bleek en zag den een na den ander met zijn groote oogen aan, als smeekte hij hun hem met rust te laten. Maar de anderen gingen voort met hem te bespotten en toen begon hij te beven en werd vuurrood van woede. Opeens ging Franti, met het ondeugende gezicht, op een bank staan en deed alsof hij aan iederen arm een mand had, waardoor hij de moeder van Crossi wilde nadoen, zoo-

[p. 15]

als zij 's middags aan de deur der school stond om haar zoon op te wachten; nu lag zij ziek te bed. Velen begonnen hard te lachen. Toen nam Crossi, niet meer wetende wat hij deed, een inktkoker op en slingerde hem uit alle macht naar het hoofd van Franti, maar deze bukte en de inktkoker vloog tegen de borst van den meester aan, die juist binnenkwam.

Allen vluchtten naar hun plaatsen en hielden zich, vol schrik, doodstil.

Mijnheer Perboni was zeer bleek geworden; hij zette zich aan zijn tafeltje en zeide op woedenden toon:

- ‘Wie heeft dit gedaan?’

Niemand antwoordde.

Nog eens zei hij, zijn stem verheffende: - ‘Wie deed het?’

Toen stond Garrone, die medelijden met den armen Crossi had, op en zeide vastberaden: - ‘Ik.’ Mijnheer Perboni zag hem aan, liet zijn blik over de verbaasde gezichten der anderen gaan en zeide toen, zeer bedaard: - ‘Nee, jij bent het niet.’

En na een oogenblik hernam hij: - ‘De schuldige zal niet gestraft worden. Hij moet opstaan.’

Toen rees Crossi van zijn plaats en zei schreiende:

- ‘Ze hebben mij gestompt, ze hebben mij getergd, ik wist niet meer wat ik deed, ik gooide...’

- ‘Ga zitten,’ - zeide de onderwijzer, - ‘zij die hem geplaagd hebben moeten opstaan.’

Vier stonden met gebogen hoofd op.

- ‘Jelui hebt,’ - zeide mijnheer Perboni, - ‘een zwakke mishandeld die zich niet verweren kon. Je hebt eene der laagste, een der slechtste daden begaan, die men kan bedenken, en waarmede men zich zelven het meest verlaagt. Jelui bent lafaards!’

Toen hij dit gezegd had, ging hij tusschen de banken door naar de plaats waar Garrone zat met gebogen hoofd. Tegen hem zei hij: ‘En jij, je bent een nobele jongen.’