Jeugdleven

Onze onderwijzer.

18, Dinsdag.

Sedert dezen morgen ben ik begonnen van mijn nieuwen onderwijzer te houden. Toen de jongens naar hun plaatsen gingen en hij reeds voor de klasse gezeten was, kwamen telkens eenige jongens die het vorige jaar bij hem waren, in onze deur staan, en groetten hem, terwijl zij zeiden: - ‘Goeden morgen, mijnheer Perboni, - Goeden dag, mijnheer’; anderen gingen naar binnen, gaven hem haastig de hand, en liepen dan vlug naar hun klas. Men kon zien dat ze van hem hielden en dat het hun leed deed, niet meer bij hem te zijn. Hij zei tegen iedereen: - ‘Goeden dag,’ - en drukte de hand die zij hem gaven. Maar hij zag niemand aan, doch bleef ernstig en nadenkend, met den rechten, diepen rimpel in het voorhoofd, het venster uitzien, naar het dak van een huis aan den overkant, en in plaats dat deze begroetingen hem verheugden, was het alsof zij hem treurig stemden. Toen keek hij ons, den een na den ander, oplettend aan, en begon de les. Terwijl hij dicteerde, en zijn oogen over de klas liet gaan, bleef zijn blik rusten op een der jongens, die er ziek uitzag en wiens gelaat vol roode vlekken was. Mijnheer Perboni legde het boek waaruit hij dicteerde

[p. 10]

neder, ging naar den jongen toe, nam zijn hoofd tusschen de handen en keek hem aan. Toen vroeg hij hem wat hem scheelde en legde de hand op zijn voorhoofd om te voelen of het warm was. In dien tusschentijd was een der kinderen achter hem op een bank geklommen en ging staan dansen. Hij keerde zich opeens om, de jongen ging dadelijk weer zitten en boog het hoofd als verwachtte hij een bestraffing. Mijnheer Perboni zei alleen maar: - ‘Doe dat nooit meer.’ - Anders zei hij niets. Hij keerde naar zijn tafeltje terug en ging door met de les. Toen zij afgeloopen was, zag hij ons een oogenblik zwijgend aan en zeide toen zeer langzaam, met zijn diepe stem: - ‘Luistert eens naar mij. Wij hebben nu een jaar voor ons, dat wij te zamen zullen doorbrengen. Laten wij ons best doen om dit jaar tot een prettig jaar voor jelui en voor mij te maken. Werkt vlijtig en pas goed op. Ziet eens, ik heb geen enkelen bloedverwant meer. Verleden jaar leefde mijn moeder nog, nu is zij gestorven en ik ben geheel alleen achtergebleven. Jelui bent de eenigen, aan wie ik mijn geheele hart kan geven en aan wie ik altijd denken zal. Toont mij dat je jongens bent, die het hart op de rechte plaats dragen. Onze klas zal één groote familie zijn, en jelui zult mijn trots uitmaken. Ik vraag jelui geen belofte in woorden; ik ben overtuigd dat jelui hart een belofte gedaan hebt, - en ik dank jelui.’

Op dit oogenblik kwam de concierge binnen om te zeggen dat het tijd was. Wij gingen allen kalm uit de banken, en de jongen die ondeugend geweest was, ging naar mijnheer Perboni toe en zei met bevende stem: ‘Vergeef mij mijnheer.’ - De onderwijzer drukte hem de hand en zei toen: - ‘Ga, nu maar, beste jongen.’