Proeve van stichtelijke mengel-poëzij. Tweede Stukjen

[p. 262]

Roemtaal van een stervend christen.

Zou vrees mij bevangen

Bij 't nadren der dood?

Mijn nieren verlangen

Met drift in mijn schoot.

De vreugd van den Hemel

Gloeit reeds in mijn hart,

En 't aardsche gewemel

Omringt mij met smart.

Wat zou 'k hier begeeren?

Mijn schat is er niet!

Zou 'k rijkdom vermeêren?

Die gaf mij verdriet!

Door driften gebonden,

Door lusten vermast,

Was 't lichaam der zonden

Mijn knellendste last.

[p. 263]

 

Ik wagt met genoegen

 

En blijdschap op God.

 

Ik wagt na mijn zwoegen

 

Een zaliger lot.

 

Ik leefde te vreden:

 

Nu sterve ik met lust,

 

Daar 'k juichend mag treden

 

Naar de eeuwige rust.

 

Volzalig verwagten!

 

De blijdschap voor druk,

 

Voor tranen, voor klagten,

 

Een eeuwig geluk!

 

Die hoop deed mij strijden,

 

Ontvonkte mijn moed,

 

En heeft mij, in lijden,

 

Voor zinken behoed.

 

En, moet ik al klagen,

 

Dat ik me in mijn pligt

 

Zo slegt heb gedragen,

 

Zo weinig verrigt;

 

Ik schuil in de wonden

 

Van Hem, die 't rantsoen

 

Voor alle onze zonden,

 

Geheel wou voldoen.

[p. 264]

 

Ik dreef op genade

 

In 't holst van de zee,

 

Die komtme ook te stade

 

Bij 't nadren der ree:

 

Die hoedt mij voor stranden,

 

Dus zeile ik gerust;

 

Nu zal ik haast landen

 

Aan de eeuwige kust....

 

De vang is ontnomen

 

Aan duivel en hel!

 

Ik sterve.... juicht vroomen!

 

Haast volgtge; vaart wel!